تالار گفتمان

پاسخ به: اخبار روز لیگ قهرمانان اروپا
نویسنده: Tekie.Taka.Barca شنبه، ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۰ (۱:۰۶)
گزارش ویژه: اسکولز 2004، آبیدال 2009 و میلیتو 2010: پنج خاطره‌ای که ژوزه مورینیو فراموش کرده است! کارلو گارگانزه از سایت گل بین‌المللی در این مقاله می‌نویسد که ژوزه مورینیو در حرف‌هایش پس از چهارشنبه شب بسیار افراط کرد. «مورینیو بهترین مربی دنیاست، اما به عنوان انسان هنوز باید ادب و احترام یاد بگیرد.» این حرف‌هایی که چند ماه پیش زده شد از سوی فردی نبود به جز ماریو بالوتلی؛ بچه همیشه روی اعصاب منچسترسیتی! لیست رفتارهای زشت بالوتلی طویل‌تر از لیست مهمانان امروز عروسی شاهزاده انگلیس بود، و وقتی او از فردی می‌خواهد ادب و فرهنگ داشته باشد حتما آن فرد مشکلی در زمینه رفتار دارد. نویسنده یکی از بزرگ‌ترین طرفداران «آقای خاص» است. هنگامی که او بازنشسته شود، بی‌تردید در ذهن من به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مربیان باشگاهی تمام دوران‌ها نامش ثبت می‌شود. او در پرتغال، انگلیس، ایتالیا و اروپا فاتح همه چیز شده و ماموریت بعدی او تکرار همین کارها در اسپانیا است (البته او جام حذفی را هم فتح کرد). بعد هم شاید به آلمان، و سپس به تیم ملی دیگری برود. او شش قهرمانی در لیگ کسب کرده و دو بار فاتح لیگ قهرمانان شده (و تنها یک قهرمانی کمتر از باب پیسلی، دارنده رکورد در این زمینه دارد). او البته جام‌های رنگارنگ دیگری هم فتح کرده و با توجه به این که تنها 48 سال دارد می‌تواند به آسانی تعداد قهرمانی‌های داخلی را دو برابر کند. فوتبال مدرن به شدت فاقد کیفیت ستارگان است – از نظر تکنیکی، تاکتیکی، شخصی، حرفه‌ای، هم داخل و هم خارج از میدان – و کاریزمای مورینیو، جنجال‌های او و نبوغ زیرکانه‌اش همه را افسون می‌کند. اما همان طور که باشگاه بارسلونا اعلام کرد، «آقای مورینیو چهارشنبه شب از خط قرمز گذشت.» لفاظی‌های او پس از مسابقه شامل حمله او به ولفگانگ اشتارک به دلیل اخراج خودش و په‌په، به علاوه کارت زردی که به سرخیو راموس داد و او را از بازی برگشت محروم کرد بود. ژوزه سپس گفت که رویدادهای شکست دو بر صفر تیمش در پایتخت اسپانیا مدرک دیگری از توطئه‌های یوفا به سود بارسلونا است. او حتی گفت که شاید رابطه بارسلونا با یونیسف دلیل این کارهاست. اما حرف‌های او خطاب به پپ گواردیولا به شدت خارج از عرف، و توهینی محض بود؛ و البته از روی دورویی هم بود. او گفت: «امیدوارم که پپ روزی بدون ماجرا فاتح لیگ قهرمانان شود. من دو قهرمانی در لیگ قهرمانان با تیم‌هایی به جز بارسلونا کسب کردم. من این تورنمنت را با پورتو فتح کردم، تیمی از کشوری که معمولا قهرمان نمی‌شود، و لیگ قهرمانان را با اینتر بردم، که 50 سال بود قهرمان نشده بود و حتی نامش در میان بخت‌های قهرمانی هم دیده نمی‌شد. ما این قهرمانی‌ها را با جان کندن، غرور، تلاش و عرق ریختن به دست آوردیم. گواردیولا مربی بزرگی است، اما اگر من مانند او پس از رسوایی استمفورد بریج فاتح لیگ قهرمانان می‌شدم شرمسار می‌بودم. اگر او امسال فاتح این رقابت‌ها شود، این قهرمانی زیر سایه رویدادهای سانتیاگو برنابئو قرار می‌گیرد.» مورینیو حافظه یک فیل را دارد، اما بی‌تردید از آن به شکلی بسیار گزینش‌گرانه استفاده می‌کند و هر خاطره‌ای به یادش نمی‌آید! مورینیو لیگ قهرمانان را تنها با «جان کندن، غرور، تلاش و عرق ریختن» به دست نیاورد و او هم از تصمیمات داوری (و اقبال) بهره‌ها برد. پورتو در فصل 04-2003 در آستانه حذف در همان دور دوم حذفی مقابل منچستریونایتد بود. هنگامی که منچستریونایتد در اولدترافورد یک بر صفر پیش بود، پل اسکولز گلی زد که به شکلی رسوایی‌آور و افتضاح و در حالی که سه مدافع پورتو جلوتر بودند مردود اعلام شد. داور گفت آن گل آفساید بوده، که البته نبود. به این ترتیب بود که گل دقیقه پایانی کاشتینیا، روی اشتباه حیرت‌انگیز تیم هوارد، دروازه‌بان وقت منچستریونایتد پورتو را در مجموع سه بر دو پیروز کرد. مورینیو البته شکایتی نداشت و در عوض در کنار خط طولی زمین دوید و آن شادمانی معروفش را نشان داد. پورتو در نیمه‌نهایی مقابل دپورتیوو یک بر صفر در مجموع دو دیدار پیروز شد. ژوزه در آنجا هم از داوری بیدادگرانه بهره برد. در بازی رفت در پرتغال که بدون گل مساوی تمام شد، ژرژ آندراده، یکی از ستارگان دپور اخراج شد، چرا که برای شوخی لگدی آرام به دکو، هم‌تیمی سابقش زده بود. آندراده و دکو هر دو به مارکوس مرک گفتند که این کار تنها برای شوخی بوده، و آندراده گفت: «دکو دوست منه، دکو دوست منه!» اما تصمیم مرک برای اخراج او گرفته شده بود. این کارت قرمز اثر بسیاری روی بازی گذاشت. دپورتیوو بدون صخره دفاعی‌اش در بازی برگشت یک بر صفر در خانه باخت، و پورتو با مورینیو به فینال رسید و موناکو را سه بر صفر برد. شش سال به جلوتر می‌رویم، زمانی که مورینیو دومین قهرمانی را کسب کرد. این بار هم موفقیت اینتر آن‌قدرها که فکر می‌کنیم سیاه و سفید نبود. اینتر البته قهرمان شایسته‌ای بود، اما آنها هم از لطف داور بی‌بهره نماندند. در دور دوم حذفی، در بازی با چلسی در سن‌سیرو، چلسی باید با تساوی دو بر دو به خانه برمی‌گشت اما مخوتو گونزالس، داور دیدار حاضر نشد خطای والتر ساموئل روی سالومون کالو را بگیرد؛ ساموئل آخرین مدافع بود و اگر داور خطایش را اعلام می‌کرد، هم او باید اخراج می‌شد و هم چلسی صاحب یک ضربه پنالتی می‌شد. مورینیو در بازی کلاسیک نیمه‌نهایی مقابل بارسلونای گواردیولا کاملا حق دارد از اخراج نامنصفانه تیاگو موتا در بازی برگشت شکایت کند. این اخراج باعث شد اینتر دفاع قهرمانانه‌ای مقابل بارسلونا در کاتالونیا داشته باشد. اما مورینیو کاری به این ندارد که گل دیه‌گو میلیتو در میلان آفساید بود، و دقیقا همین گل بود که تفاوت دو تیم را رقم زد. اما درباره موفقیت به قول مورینیو «شرم‌آور» گواردیولا در سال 2009؛ دیدار برگشت نیمه‌نهایی بین چلسی و بارسا در خطر آن است که تبدیل به یکی از افسانه‌هایی شود که پیرزن‌ها هر جا می‌روند تعریف می‌کنند؛ افسانه ای که در آن بارسلونا را شخصیت شرور و تبهکار داستان می‌شمارند. برخی می‌گویند پنج پنالتی چلسی گرفته نشد، اما حقیقت آن است که تام هنینگ اوربو، داور دیدار تنها یک پنالتی صحیح را اعلام نکرد که آن هندبال جرارد پیکه بود. این که دنی آلوس سد راه فلوران مالودا شد مشخص نیست داخل محوطه جریمه بود یا نه، اما در هر حال سد راه شدن تنها زمانی پنالتی است که به راستی جدی و سخت باشد، ولی این یکی نبود. همین حرف را درباره صحنه‌ای می‌توان گفت که اریک آبیدال به میزانی اندک پیراهن دیدیه دروگبا را در دقایق پایانی نیمه اول کشید و دروگبا، یک ثانیه بعد ناگهان خود را چنان به زمین کوفت که انگار طاعون گرفته. در دقیقه 56 دروگبا و یحیی توره در یک صحنه درگیر شدند، که البته هر دو نفر انگار با هم کشتی می‌گرفتند. البته برادر کوچک‌تر کولو مهاجم چلسی را هم به عقب کشید، اما این بیرون محوطه جریمه بود. در نهایت، درباره ضربه لحظات پایانی میشاییل بالاک که به دست ساموئل اتوئو برخورد کرد باید گفت که هرچند مهاجم کامرونی دستش بالاتر از حد معمول بود، اما این به روشنی برخورد توپ با دست بود، نه دست با توپ، به ویژه آن که توپ در حقیقت روی بالای شانه او فرود آمد، آن هم در شرایطی که پشتش به توپ بود! قوانین فیفا در این زمینه کاملا روشن است. بسیار جالب است که مورینیو به راحتی از این حقیقت می‌گذرد که آبیدال در بازی با چلسی به اشتباه در دقیقه 65 کارت قرمز گرفت. او به اعتقاد داور خطایی حرفه‌ای انجام داد در حالی که یک پای آنلکا به پای دیگرش برخورد کرده بود! این باعث شد بارسلونا 25 دقیقه پایانی دیدار را با 10 نفر به پایان ببرد. در نتیجه، فضا برای ضدحملات چلسی باز شد و تنها بعد از آن اخراج بود که حادثه هند پنالتی پیکه پیش آمد. همچنین عجیب است که مورینیو عملکرد ولفگانگ اشتارک (بله، دقیقا همین ولفگانگ اشتارک که بازی رئال و بارسا را سوت زد) در بازی رفت در نوکمپ را نادیده گرفت. در آن بازی، اشتارک پنالتی مسلمی روی تیری آنری را نگرفت، بالاک را اخراج نکرد، و کارلس پویول را با سخت‌گیری فراوانی با کارت زرد جریمه کرد و باعث شد بارسلونا در بازی برگشت مدافع چپ خود را به مرکز خط دفاعی ببرد و هافبک میانی را در پست مدافع چپ بگمارد. اما شباهت چلسی 2009 و رئال مادرید 2011 این است که هر دو تیم مقابل بارسلونا در نیمه‌نهایی ضدفوتبال بازی کردند. مورینیو در دو کلاسیکو ابتدایی بهار تاکتیک‌هایش را پیاده کرد و رئال مادرید گاهی به سمت دروازه بارسلونا حمله هم می‌کرد. اما در کلاسیکو 3، آقای خاص رویکردی فوق‌العاده منفی داشت و خودش دردسر درست کرد. اخراج په‌په بی‌تردید سخت‌گیرانه بود، اما مورینیو بار دیگر این را به یاد نمی‌آورد که این مدافع متولد برزیل و تبعه پرتغال، باید در فینال جام حذفی، یک هفته پیش اخراج می‌شد. تصمیمات داوری در والنسیا به سود رئال مادرید بود. مورینیو باید درک کند که با آن که نابغه است، اما نمی‌تواند هر سال تمامی جام‌ها را ببرد. این امکان ندارد و او باید جنبه شکست‌های معدودی که می‌خورد را داشته باشد. تلاش برای کم‌ارزش کردن دستاوردهای بارسلونا کاری بی‌شرمانه است، تیمی که جذاب‌ترین تیمی است که دیده‌ایم و دارد آژاکس 73-71، بایرن 76-74 و میلان 94-89 را در زمینه عنوان بهترین باشگاه تاریخ به چالش می‌کشد. این که مورینیو نمی‌تواند از حقایق برای نظریه‌های عجیب و غریبش استفاده کند هم متظاهرانه است و هم افتراآمیز. سایت گل