<span class='quoter'>بابا شاه نوشته:</span>

البته خیلی از همینا هم حرکاتی می کنن که اعتبار خودشون رو زیر سوال می برن. مثل اون فیلم حاتمی کیا (اسمش دقیق یادم نیست) که من باورم نشد این رو حاتمی کیا ساخته! و نفهمیدم چرا این کارو کرده!

و خیلی موارد دیگه. یه فیلمی رو می بینه، انقدر مضحکه ارزش دیدن نداره، بعد یهو می بینی زیرش اسم یه کارگردانی نوشته شده که تا اون روز خیلی قبولش داشتی و کارهاش رو تحصین می کردی. من کلا فیلمای ایرانی رو اون قدر نگاه نمی کنم، ولی این اتفاق برای چند تا از کارگردانایی که خیلی قبولشون داشتم افتاده و طبیعتا این باعث میشه به فکر سینما نیافتم.

بابا شاه نوشته:

البته خیلی از همینا هم حرکاتی می کنن که اعتبار خودشون رو زیر سوال می برن. مثل اون فیلم حاتمی کیا (اسمش دقیق یادم نیست) که من باورم نشد این رو حاتمی کیا ساخته! و نفهمیدم چرا این کارو کرده!

ADP 10 نوشته:

اتفاقا یکی از بهترین فیلمهای حاتمی کیا همین فیلم اخرش بود
به رنگ ارغوان بسیار از واقعیتها رو نشون داد ولی بی دلیل چند سال توقیف بود
همین درباره الی چون روی فرهادی تو اون مقطع فشاری نبود بهترین فیلم چند سال اخیر رو ساخت که هم خوب فروخت و هم جایزه گزفت
ببین سینما یعنی جایی که یه نویسنده به خاست خودش بنویسه
و یه کارگردان به خاست خودش بسازه نه اینکه به خاطر دولت یا هر حزب و گروهی باید کارگردان ازاد باشه تا فیلم خودشو بسازه
در مورد ملک سلیمان هم که این همه ازش تعریف میشه فیلمی که 6 ملیارد هزینه و حمایت وحشتناک دولتی تازه فقط 1 ملیارد بفروشه این یعنی شکست و شکستی وحشتناک
و یه چیز خنده دار در مورد این فیلم تقلید پوستر فیلم اواتار هستش که خیلی هم ناشیانه بود
من شرط میبندم اگه به حاتمی کیا ، تبریزی ، جعفر پناهی ،فرهادی،بیضایی و .... اجازه بدن و این همه حمایت بشه و کاری به نوع فیلمشون نداشته باشن هم رکوردا رو میشکنن هم فیلم های بسیار خوبی میسازن

باز دم این ده نمکی گرم با این که این همه ازش انتقاد شد ولی خداییش بهترین فیلم طنز این چند سال اخیر رو ساخت فیلمی که آدم می خندید ولی خندش خنده ی تلخ بود

Xavier Hernandez Creus نوشته:


این حرفتو اصلا قبول ندارم
شاید با فیلمش خندیدیم ولی اونم چیزی برای ارائه به جامعه نداشت
تو این چند ساله فقط فیلم هایی داشتیم که قشنگ بودن ولی موضوع نداشتن
اصولا سینمای ما هدف مشخصی ندارد

بابا شاه نوشته:


اتفاقا جزو فیلمهایی بود که هدف مشخصی رو دنبال می کرد و به خوبی مخاطبش رو تا هدفش برد. منتقدین این فیلم (آدمهای مصلح و دلسوز، یاوه گو ها که ارزش بحث ندارن) گفتن ارزش رزمنده ها با بیان اینکه یه عده لات و عرق خور و دزد و ... اومدن و در خط مقدم جبهه قرار گرفتن پایین اومده، این اعتراض به شکلی وارده، ولی باید دید که ده نمکی این غیر واقع رو به شکل یه مجاز طنزآمیز وارد داستان کرده، طوری که بیننده در حالی که داره می خنده و شاد میده، به دردها و مشکلات و دلاوری ها هم فکر می کنه.

و این مختصات فیلمیه که نه شعارگونه و کلیشه ایه، نه ساختار شکن و غرب زده س، و به شکل غیر مستقیم حرفش رو به دل مخاطب می رسونه.

اخراجی ها رو باید یک فیلم حرفه ای دونست، گرچه به مذاق خیلی ها خوش نیامد!