مرجع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

این روزها آنقدر بارسلونا مکرراً قهرمان لالیگا می‌شود که گاهی فراموش می‌کنیم انجام آن چه کار دشواری است. در سال ۱۹۷۴ که یوهان کرویف هدایتگر اصلی تیم در مسیر رسیدن به موفقیت‌هایش بود، بارسا بعد از ۱۴ سال برای اولین بار قهرمان لیگ‌ شد. اما این قهرمانی هم باعث نشد عصرِ جدیدی در دفتر تاریخ باشگاه آغاز شود‌. ۱۱ فصل بعد باشگاه دوباره لذت این افتخار را چشید و به همین دلیل قهرمانی در فصل ۱۹۸۴/۸۵ لالیگا به یکی از شیرین‌ترین خاطرات تاریخ باشگاه تبدیل شد.

تری ونبلزِ انگلیسی (که در رسانه‌های بریتانیایی با نام ال تل شناخته می‌شد) تیم سخت‌کوشی داشت که برند شوستر آلمانی و استیو آرچیبالدِ اسکاتلندی رهبران آن بودند. ونبلز که در ۱۹۸۴/۸۵ اولین فصل حضور خود روی نیمکت بارسلونا را تجربه می‌کرد، آرچیبالد را با هدف پر کردن جای خالی دیگو مارادونای افسانه‌ای - کسی که به ناپولی رفته بود - به این تیم آورد.



هفت روز بعد، قهرمان جدید توانست قهرمانی خود را در نیوکمپ جشن بگیرد، وقتی هنوز ۴ بازی تا پایان فصل باقی بود. این جشن شامل یک رژه تاریخی نیز بود. رژه‌ای با حضور نمایندگانی از تیم‌هایی که ۹ قهرمانی قبلی بارسلونا در لیگ را به ارمغان آورده بودند: جوزپ اوبیولوس (۱۹۲۸/۲۹)، سزار رودریگر (۱۹۴۴/۴۵)جوزپ سگورا (۱۹۴۷/۴۸) فرانسسک کلاورت (۱۹۴۸/۴۹)، خوان سگارا (۱۹۵۱/۵۲)، ماریا گونزالوو (۱۹۵۲/۵۳)، آنتونیو رامالتس (۱۹۵۸/۵۹)، فران اولیویا (۱۹۵۹/۶۰) و کارلس رکساچ (۱۹۷۳/۷۴).

بارسا بازی آن روز را هم به لطف گل‌های روخو (دقیقه ۱۵) و کلوز (دقیقه ۲۷) با پیروزی ۲-۰ مقابل اسپورتینگ خیخون به اتمام رساند. ترکیب آن روز تیم نیز بدین شرح بود: اوروتی، جراردو، میگلی، رامون الکسانکو، خولیو آلبرتو، ویکتور، اسچوستر (تعویض با سانچز در دقیقه ۸۰)، کالدره، کلوز، روخو و آرچیبالد.