منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: پارسا مظفری / FCBarcelona.ir

نیمار سومین فوتبالیست برزیلی است که از سانتوس به بارسلونا انتقال یافته است، دو نقر اول مارینیو و جیووانی بودند.

بارسا بازیکنان برزیلی بسیاری در طول تاریخ خریده است، اما تنها دو نفر از آنها، بدون محاسبه نیمار، از سانتوس به آبی و اناری‌ها پبوستند. ما در حال صحبت کردن در مورد مارینو و جیووانی هستیم. هر دو بازیکن با هیاهوی بسیار به بارسا آمدند، اما فقط جیووانی توانست در پایتخت کاتالان موفق عمل کند.


مارینیو، نبوغ زودگذر

در تابستان سال 1974 ماریو پرز - ملقب به مارینیو - در اوج دوران حرفه‌ای خود بود. در 27 سالگی، او کاپیتانی برزیل در جام جهانی که به میزبانی آلمان برگزار شد را برعهده داشت جایی که دید عالی و تکنیک برزیلی‌اش، او را برتر از دیگران قرار می‌داد. بازی ناحیه‌ای او از او بازیکنی خطرناک در خط حمله ساخته بود که اغلب تهدیدی حتی برای بلندترین مدافعان بود. مارینیو، سانتوس پله را به مقصد بارسلونای کرویف ترک کرد، و او یکی از سه بازیکن خارجی مجاز را نیز اشغال نکرد، با توجه به اینکه که مادرش اسپانیایی بود. با این حال، فدراسیون فوتبال اسپانیا، به مارینیو اجازه انجام بازی رسمی برای بارسا تا نیمه‌های ماه نوامبر نداد.

متاسفانه، بازیکن هم انتظارات را براورده نکرد و در سال 1976، پس از انجام 37 بازی و زدن شش گل برای آبی و اناری‌ها به اینترناسیونال پورتو آلگره منتقل شد. اگرچه، مارینیو تنها بازیکنی است که در کنار پله و پس از آن کرویف بازی کرده است. تا آنجایی که ما می‌دانیم، هیچ فوتبالیست دیگری نمی‌تواند ادعای چنین افتخاری را داشته باشد.

جیووانی، شعله برزیلی برای بارسا

در سال 1994، پله پی به بازیکنی فوق‌العاده برد که برای سائوکارلنزه بازی می‌کرد؛ نام او جیووانی سیلوا بود. او هیچ زمانی برای امضای قرارداد با سانتوس و به عنوان مهاجم را هدر نداد، جایی که جیووانی شکوفا شد و در سال 1995 به عنوان بهترین بازیکن در برزیل نام گرفت. بارسا در سال 1996 سریعا این بازیکن را به خدمت گرفت تا زوجی را با لوئیس انریکه و رونالدو درخط حمله آبی و اناری‌ها تشکیل دهد.

در طی سه سال حضور جیووانی در بارسا، او موفق به کسب دو عنوان لیگ، دو جام حذفی، یک سوپر جام اسپانیا، یک جام برندگان و یک سوپر جام اروپا شد. او 138 بار برای تیم بازی کرد و 40 گل برای بارسا به ثمر رساند که برخی از آنها به یاد ماندنی بود، مانند ضربه پیروزی بخش بازی در ال کلاسیکو 98/1997 در برنابئو (2-3).