لوئیس سوارز ( لاكرونیا، 1953) كه یكی از استادان عالی فوتبال اسپانیا به شمار می آمد، یكی از ستاره های بارسا در اواخر دهه ی پنجاه بود؛ اما متاسفانه عالی ترین و موفقیت آمیزترین دورانش زمانی فرا رسید كه او دیگر یك بازیكن بارسا نبود.

گالیسیایی طلایی (The Golden Galician) به عنوان یك بازیكن چپ نزدیك به مركز، از دپورتیوِ لاكرونیا به بارسا آمد. او تمام چیزهایی كه از یك فوتبالیست می خواهید، داشت: مهارت های فوق العاده، استعدادی چشم گیر در حركت دادن توپ به وسیله پایش، تخیلی قوی و شوتی خیره كننده. اما به طور عمده از او برای حالت زیبا و برازنده اش یاد می شد، معمولا گفته می شد كه چنان بازیكن برازنده ای است كه با لباس رسمی مهمانی نیز می تواند بازی كند.

بارسا و سپس مدیر النیو اررا (60- 1958)، كارهای زیادی با نحوه ای كه هافبك گالیسایی صحنه را به آتش می كشید، داشتند، در حالی كه او در دید رسانه ها بود و هواداران بارسا به دو گروه که یکی او را بازیكن مورد علاقه خود می دانستند و سواریزتا ها (Suaristas) لقب گرفته بودند، و آنهایی كه كوبالا را ترجیح می دادند و كوبالیستا ها (Kubalista) لقب داشتند، تقسیم شدند، گرچه این بازیكنان در حقیقت دوستان خوبی بودند.

در سال 1961، درست پس از زمانی كه او توپ طلایی را برد، باشگاه در دورانی كه با سختی هایی بزرگ روبرو بود، به سر می برد و راه دیگری جز قرار دادن در لیست فروش و فروختن بازیكن ستاره خود به اینتر میلان در ازای 25 میلیون پزوتا نداشت. این زمان بسیار نامناسبی برای این اتفاق بود، 5 روز قبل از تراژدی فینال جام اروپا در باسل، كه بارسا مغلوب بنفیكا شد. سوارز كه دیگر عضوی از اف سی بارسلونا نبود، از موفقیت هایش در ایتالیا لذت برد و دو جام اروپایی و میزبانی دیگر عنوان های بزرگ را به دست آورد.