از تاسیس نیوکمپ تا جشن 75 امین سالگرد (1957 - 1974)

باشگاه با ساختمان ورزشگاه نیوکمپ بالغ شد. این یک پروژه بی سابقه در سطح معماری بود و در عین حال یک بلند پروازی فوق العاده در مقیاس مالی. اما با قدرتمندتر شدن تیم، دلایل زیادی نیاز به ساخت یک خانه جدید برای تیم را تایید می کرد. اگرچه، سال های آغازین ورزشگاه با هر موفقیت ورزشی کوچک، گواه دوره ی بیشترین تعادل باشگاه بود؛ اما گروه هوادارن علیرغم این موضوع در هر قسمت کوچکی به دلیل افزایش جنبه اجتماعی مهم تر که به باشگاه متصل بود، افزایش می یافت.

این زمانی به طور خاص مشخص شد که نارسیس دِ کارراس در سال 1968 رئیس جمهور شد و یک عبارت را ابداع کرد که در آینده جزئی از شعار باشگاه شد. «فراتر از یک باشگاه» (Més Que Un Club). اف سی بارسلونا با بعضی از پرشور ترین نیات طرفدار کاتالان و ضد فرانکو در کاتالونیا متحد شده بود، و این موضوع با اتکا به یک رابطه ی نزدیک تر با دنیای فرهنگی به تبدیل باشگاه به عنوان یک قدرت در جامعه ی محلی کمک کرد. پس از به خدمت گرفتن فوق ستاره ی هلندی، یوهان کرایف، بارسا با برد عنوان لیگ در فصل 1974-1973 که با سالگرد هفتاد و پنجمین سال تاسیس باشگاه هم زمان شده بود، به کارش ادامه داد و این اتفاق با وجود محدودیت هایی که هنوز از طرف رژیم فرانکو اعمال می شد، هواداران بارسا را از همیشه نزدیک تر کرد.

نیوکمپ تبدیل به صحنه ی نمایش می شود!

در اواخر دهه ی 1940 این موضوع به طور مشخص آشکار شد که لس کرتس با وجود توسعه یافتن، واقعا به اندازه ی کافی برای بارسا بزرگ نبود و باشگاه شروع به تحقیق در مورد امکان خرید یک جایگاه جدید کرد. فرانسسک میرو-سنس، که از سال 1953 رئیس جمهور شد، یکی از نیروهای پیش برنده این پروژه بود و نیوکمپ سرانجام در 24 سپتامبر، 1957 افتتاح شد. ورزشگاه جدید می توانست 90،000 تماشاچی به همراه 49،000 نفر از اعضای باشگاه را در خود جای دهد و یک صحنه ی نمایش جدید برای تیمی بود که پس از بردن جام فینال 1957 در مونتجوئیک، چیزهای بزرگی را وعده می داد.

قهرمانی لیگ در فصل 59-1958 و بردن جام های فیرز در 58-1957 و 60-1959 به علت حضور مربی افسانه ای هلنیو هررا، به دست آمد. او بازیکنان با استعدادی را در اختیارش داشت که شامل ککسیس، زیبر، اواریستو، کوبالا، الوجیو، مارتینز، سوارز، ویاورده، اولیوا، خسانا، سگارا، گراسیا، ورگس و تهادا بودند. اما این صورت فلکی واقعی ستاره ها در دهه ی 60 ادامه نداشت. باخت فینال کاپ اروپایی 1961در برن صحنه را برای یک دوران مایوس کننده مهیا کرد که در آن تنها برد عناوین بزرگ بارسا، در جام های 1963 و 1968 و یک کاپ فیرز دیگر در 1966 بود.

فراتر از یک باشگاه

اما با وجود این که موفقیت ها در زمین بازی اندک و دور از هم اتفاق می افتاد، اعضای باشگاه هرگز رشدشان را متوقف نکردند. یکی از بزرگترین جذابیت های بارسای آن زمان، رشد نمادین بارسا به عنوان یک قسمت از گروه کاتالونیا که رژیم فرانکو به شدت با آن مخالفت داشت؛ بود.رئیس جمهور بعدی، نارسیس دِ کارراس یک مرجع مشهور برای این موضوع، در سخنرانی معارفه اش در ژانویه 1968 ارائه داد، هنگامی که او اظهار داشت: «بارسا بیشتر از یک باشگاه است». رئیس جمهور آگاستی مونتال ای کاستا (1969 - 1977) با به کار گرفتن تمام تلاشش برای پر رنگ کردن هویت باشگاه کاتالانی و با وجود محدودیت های اعمال شده از سوی دیکتاتوری فرانکو و جنگیدن برای انگیزه ایجاد دموکراسی در فوتبال که او را به سمت چندین مواجهه بلند مرتبه با قدرت ورزشی فرانکو هدایت کرد؛ حتی یک قدم جلوتر برداشت.

یوهان کرایف می رسد

استخدام بازیکنان خارجی از زمان دی استفانو در سال 1953 موضوعی جنجالی بوده است. بارسا از سوی طبیعت مستبد قدرت های ورزشی مانند تعیین وضعیت بازیکنان خارجی همراه والدین اسپانیایی، رنج زیادی را متحمل شد. اما پیشروی سرانجام به کرایف داده شد تا به باشگاه بپیوندد و او کار خود را از 28 اکتبر 1973 آغاز کرد. بازیکن هلندی با یورش بارسا به سمت عنوان لیگ، اثر زود هنگامی را وارد کرد. به یاد ماندنی ترین شب ها، برد قاطعانه 5-0 بارسا با چیدن یک گروه 5 نفره مهاجمین شامل رکساچ، آسنسی، کرایف، سوتیل و مارسیال برابر رئال مادرید، در خارج از خانه بود. کرایف یکی از نسل های جدید بازیکنان بود، او یک رهبر ذاتی چه در زمین و چه در خارج از زمین بود و علاقه حجم عظیمی از رسانه ها را به خود جلب می کرد.

هفتاد و پنجمین جشن سالگرد

هویت اجتماعی باشگاه سر حد رضایت را هنگامی به دست آورد که قهرمانی فصل 74-1973 لیگ با هفتاد و پنجمین جشن سالگرد تاسیس باشگاه در پاییز 1974 منطبق شد. جشن همراه یک پوستر پیشرو که توسط خوان میروی نقاش طراحی شده بود، یک تظاهرات عمومی از معنایی که بارسا در آن زمان برای مردم داشت؛ بود. این برنامه با مشارکت هنرمندان، نویسندگان، خوانندگان و سایر اقشاری که به نمایندگی از پرتحرک ترین نماد جامعه کاتالان وارد این جشن شدند، همراه بود. این یک موقعیت خاص جشن سالگرد بود که آهنگ «کانت دل بارسا» توسط گروه کر سنت خوردی ضبط شد که این آهنگ چندی بعد سرود رسمی باشگاه شد.