از ومبلی تا پاریس (1992 - 2006)

تیم رویایی، آرمانی دشوار برای پیروی به نظر می رسید و شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا 1994 در آتن، پایان یك دوره را نشانه گذاری كرد. یوهان كرایف به دنبال پیشامد های بحث برانگیز سال 1996 تنها گذاشته شد و دوره ای جدید آغاز گشت كه اولین میوه اش را در سال 1997 با جام یوفای دیگر و جام حذفی چید. فصل بعد نیز بارسا لیگ, جام حذفی و سوپركاپ اروپا را برد.

با وجود این نتایج در زمین, رفتن كرایف باعث ایجاد دو دستگی میان اعضا شد كه می توانست تاثیر عمیقی در شیوه ای كه باشگاه اداره می شد، داشته باشد. همه این اتفاقات نیز برابر زمینه ای از پیشرفت های بزرگ بعدی كه توسط آن فوتبال تامین می شد، رخ داد, شامل قرارداد های بزرگ حامیان مالی, حق پخش تلویزیونی و تصاویر, پرداخت برای پوشش پخش و بند فسخ قرارداد در قراردادهای بازیكنان. اداره باشگاه های بزرگ فوتبال با این تغییرات عمده تبدیل به فرآیند پیچیده ای می شد. در همین حال, باشگاه صدسالگی اش را با تجلی بزرگ روحیه بارسلونا جشن گرفت. اما در میان هواداران همچنان تفرقه و دو دستگی وجود داشت كه در نهایت موجب پایان ریاست جوزپ لویس نونز شد, كسی كه پیشتر در سال 2003, مدت كوتاهی جانشین خوان گاسپارت شده بود. پس از آن، به خوان لاپورتا برای ورود به دفتر باشگاه رای داده شد.

فقدان موفقیت های راضی کننده

با بابی رابسون و بعد لوئیس ونگال بر روی نیمكت, باشگاه نتایج خوبی بدست آورد, به خصوص در فصل 97-1996, زمانی كه جام یوفا توسط بارسا فتح شد و این موفقیت بعد از دو قهرمانی متوالی لیگ بود. اما همچنان احساسی مبنی بر پایان یك عصر وجود داشت و شكاف میان اعضا بزرگتر شد. نتایج ضعیف در فصل 2000-1999 برای تشویق نونز در مورد اینكه زمان استعفا فرا رسیده است، كافی بود.

جشن های صد سالگی

سازمان های زیادی فرصت لذت بردن از صدسالگی شان را بدست نمی آورند, و این موفقیت تنها در صورت ثبات و سازگاری بدست می آید. جشن های سالگرد صد سالگی بارسا، از نوامبر 1998 تا نوامبر 1999 در جریان بود و سالی سخت و مشتاقانه متشكل از انواع مختلف اتفاقات و فعالیت ها بود. آنتونی تاپیس نقاش، پوستر رسمی را طراحی كرد و خوان مانوئل سرات خواننده 'Cant del Barça' (آهنگ رسمی بارسلونا) را در زمین نیوكمپ اجرا كرد. این سالگرد صد سالگی به نظر پلی بین گذشته پر افتخار و آینده ای پر از امید و انتظارات می آمد. در این سالگرد تاریخی, بارسا قهرمانی در لیگ های فوتبال, بسكتبال, هندبال و هاكی بدست آورد.

حكومت موقتی

بعد از استعفای نونز, انتخابات در سال 2000 برگزار شد و خوان گاسپارت كه به مدت 22 سال، معاون اول باشگاه بود، برنده رای گیری شد. نامزد بازنده لوئیز باسات بود. اما ریاست گاسپارت نتوانست موفقیت بزرگی برای باشگاه به ارمغان آورد و باشگاه عمیق و عمیق تر وارد بحران می شد. گاسپارت در فوریه 2003 استعفا داد و باشگاه در وضعیت نامعلومی قرار داشت تا اینكه انتخابات جدید در جولای برگزار شد. اما با وجود این وضعیت بحرانی, باشگاه توانست از یكی از بزرگترین پیروزی هایش لذت ببرد. تیم بسكتبال در نهایت اولین پیروزی اش در لیگ اروپا را در می 2003 بدست آورد.

رئیس, خوان لاپورتا

در 15 جون 2003، انتخابات جدید ریاست باشگاه برگزار شد و رقابت به سود وكیل جوان، خوان لاپورتا، بالاتر از لوئیز باسات ناشر، پایان یافت. این آغاز دوره ای جدید و روشن بود, با خوش بینی تازه در صحبت و قول او درباره جهتی جدید و به خدمت گرفتن فوق ستاره های جهان مانند رونالدینیو, دكو و اتوو. این تیم مدت زیادی طول نكشید تا مقام های قهرمانی را بدست آورد, موفقیت ها با قهرمانی در لیگ 2005-2004 كه در سال بعد نیز حفظ شد، آغاز گشت. اما زیباترین لحظه، فتح دومین جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا بود كه با حركتی جدید برای مدرن شدن و ترویج مفاهیم اجتماعی بارسا و گسترش ارزش های «فراتر از یك باشگاه» بودن، همراه شد. با قابلیت های پروژه «رقابت بزرگ»، اعضای باشگاه به سر حد رسیدن به ركوردی بزرگ و تازه شدند, در نهایت این تعداد، در سال 2006، از 150.000 نفر فراتر رفت.

2006, سالی رویایی

از سال 2006 به عنوان یكی از خاطره انگیز ترین سال ها در تاریخ بارسا یاد خواهد شد. باشگاه با غلبه 2-1 بر آرسنال در فینال پاریس، دومین جام لیگ قهرمانانش را بالای سر برد. در همین سال، مجموعه ورزشی خوان گامپر در سانت خوان دسپی افتتاح شد و بارسا قرارداد تاریخی اش را با یونیسف در سپتامبر در مقر سازمان ملل متحد، امضا كرد. این قرارداد به خوبی روح بارسا را به تصویر كشید و بدون شك معنی «فراتر از یك باشگاه» بودن را جهانی كرد.