تالار گفتمان

پاسخ به: لیونل مسی
نویسنده: ترنم یکشنبه، ۲۹ مرداد ۱۳۹۱ (۲۰:۵۱)
یه مقاله سه قسمتی به نام" مسی پسری که اسطوره شد "هست که خیلی جالبه قسمت اولش گفتگو با مادر مسیه که l.messi زحمت کشیدن گذاشتن قسمت دومش درباره شهر مسی وکودکیشه و قسمت سومش گفتگو با اولین مربی مسی هست مسی ، پسری که اسطوره شد (قسمت دوم) بیمارستان گاریبالدی؛ 24 ژوئن 1987 ساختمانی كرم رنگ و مستطیلی با معماری قرن نوزدهم پلاك 1249 خیابان «ویساسورو» را اشغال كرده، این بیمارستانی ایتالیایی است كه نام جوزپه گاریبالدی را گرفته، مردی كه به افتخارش مجسمه یادبودی هم در «پلاسا د ایتالیا»ی روساریو نصب شده؛ او شخصیت محبوبی است و به «قهرمان 2 دنیا» شهرت یافته چون در دوران تبعیدش در آمریكای جنوبی در چندین نبرد در كناره رودخانه «پارانا» جنگید،«پیراهن سرخ ها»ی او در آن نواحی هر جا كه میرفتند، از خودشان نشانی بر جای میگذاشتند، برای نمونه: روی اسم بیمارستان های روساریو و بوینس آیرس كه توسط تبعیدی های سیاسی، هواداران ماتزینی و گاریبالدی بنا شده و با اتحادیه های كارگری شان. بیمارستان روساریو در 2 اكتبر 1892 برای خدمت به جامعه ایتالیایی ها افتتاح شد كه آن زمان بیش از 70 درصد مهاجرانی را كه از آن سوی اقیانوس اطلس آمده بودند، تشكیل میدادند. امروزه هم یكی از بهترین زایشگاه های شهر را در اختیار دارد، اینجا است كه داستان لیونل مسی، سومین فرزند خانواده مسی- كوچیتینی ساعت شش صبح یك روز زمستانی آغاز میشود.... هنگامی که مسی به دنیا آمد، خورخه، پدرش، 29 ساله است و رییس یكی از بخش های شركت فولادسازی «آسیندار» در «ویا كنستیتوسیون»، حدود 50 كیلومتری بیرون روساریو. سلیای 27 ساله در كارگاه تولید آهنربا كار میكند. كم سن و سال بودند كه در منطقه «لاس هراس» آشنا شدند، منطقهای در جنوب شهر، با ساكنانی فروتن و پركار كه امروزه به «سن مارتین» معروف است. پدر سلیا، آنتونیو، تعمیركار است و یخچال، دستگاه تهویه و دیگر وسایل برقی را تعمیر میكند. اسم مادرش هم سلیا است و سال ها نظافتچی بوده. اوزه بیو، پدر خورخه در ساختمان سازی روزگار میگذراند و مادرش، روسا ماریا هم نظافتچی است، خانه هایشان كمی بیش از 100 متر از هم فاصله دارد. آنها هم مثل خیلی دیگر از خانواده های محل نیاكانی ایتالیایی و اسپانیایی دارند. نام خانوادگی «مسی» از شهرك ایتالیایی «پورتو ركاناتی» ایالت «ماچراتا» آمده كه زادگاه «جاكومو لئوپاردی» شاعر و «بنیامینو جیلی»، خواننده تنور است. از آنجا بود كه آنجلو مسی در اواخر قرن نوزدهم درست مثل خیلی دیگر از مهاجرانی كه بلیت درجه 3 خریده بودند، در جست وجوی زندگی بهتر در دنیای جدید، سوار بر یكی از قایق های فراوانی شد كه به قصد آمریكا حركت میكردند. كوچیتینی ها هم از سمت پدری ریشه های ایتالیایی دارند. با وجود اینكه ریشه این خانواده ها از مرغزارهای خوش آب و هوا است، سرانجام در شهر جا افتادند. شهر روساریو در فاصله 305 كیلومتری بوینس آیریس پایتخت و با حدود یك میلیون ساكن بزرگترین شهر ایالت «سانتافه» است كه در كناره رود «پارانا» گسترش یافته. روساریو همچنان در حد كمال، شهری میهن پرست میماند. روساریو شهر نوه های مهاجران، زاغه نشین ها و روستایی ها است اما اجازه دهید داستان های مهاجرت، در آمیختن فرهنگ ها، زبان ها و سنت ها را كه در آرژانتین فراوان است، كنار بگذاریم و به خورخه و سلیا برگردیم كه با هم آشنا شدند و با وجود سن كم در 17 ژوئن 1978 در كلیسای «كوراسون د ماریا» ازدواج كردند. كشور سراسر جذب جام جهانی شده، آنقدر كه این تازه داماد و عروس كه برای ماه عسل به «باریلوچه» رفته اند، برنامه ریزی میكنند به بازی آرژانتین- برزیل در روساریو برسند. نتیجه صفر- صفر می شود. 8 روز بعد تیم ملی آرژانتین، سفید و آبی آسمانی های سزار لوییس منوتی كه در آرژانتین به آلبی سلسته معروف است (كه معنی سفید و آبی آسمانی میده) هلند را در ورزشگاه «مونو منتال» ریورپلاته در بوینس آیرس 3- یك میبرد تا قهرمان جام جهانی شود. هیجان عمومی هم به دنبالش می آید. به نظر میرسد فیول، اولگین، گالوان، پاسارلا، تارانتینی، آردیلس، گایگو، اورتیس، برتونی، لوكه و كمپس تمام خاطرات «Proceso de Reorganizacion Nacional» (دوران حكومت نظامیها) را زدوده اند، خاطره كشته شدن مخالفان، «ناپدیدشده ها»،(بیش از 30 هزار نفر) و شكنجه و وحشت دیكتاتوری خونین و وحشیانه ژنرال خورخه رافائل ویدلا كه 24 مارس 1976 با خلع «ایسابل پرون» سر كار آمد. هنوز هم می شود در خیابان های بوینس آیرس واژه های «Inmundo mundial» (جام جهانی كثیف) را دید كه زیر یك زمین سبز فوتبال و «1978» نقاشی شده اند. 2 سال بعد از جام جهانی، كشور همچنان زیر سلطه ترور است ولی زندگی ادامه دارد. خورخه و سلیا، پدر و مادر شده اند... : رودریگو مارتین در 9 فوریه 1980 به دنیا می آید و ماتیاس اوراسیو، پسر دوم شان در یكی از سیاه ترین ساعات تاریخ كشور چشم به دنیا باز میكند. تاریخش 25 ژوئن 1982 است، جنگ فالكلند 11 روز قبل تمام شده. آرژانتین، شكست خورده، كشتگان (649 نفر) و مجروحانش (بیش از 1000 نفر) را می شمرد اما باید به آنها همه آن كسانی را هم اضافه كرد كه هرگز آن «آتش باران» 2 ماه و نیمه را فراموش نخواهند كرد. چند سال بعد كه سلیا انتظار فرزند سومش را میكشد، آرژانتین در «سمانا سانتا» (هفته مقدس) 1987 در آستانه جنگ داخلی قرار میگیرد. ( خیلی از جاهاشو به خاطر یه سری توضیحات راجع به جنگ های ارژانیتن وضع اقتصادی اون موقع و ... رو حذف کردم تا متنش جذاب تر باشه و بی حوصله نشید . ) سلیا بعد از 2 پسر، دوست داشت دختردار شود ولی قرار است آنها یك پسر دیگر داشته باشند. دوران بارداری بی حادثه سپری شده ولی در ساعات پایانی مسائل پیچیده میشود. «نوربرتو اودتو»، پزشك متخصص زنان متوجه دردهای شدید جنینی میشود و تصمیم میگیرد زایمان با روشی خاصی انجام شود تا از آسیب دیدن نوزاد پیشگیری كند. خورخه امروز هم میتواند وحشت آن لحظات را به یاد بیاورد، كه وقتی دكتر به او گفت قصد دارد از چه وسیله ای استفاده كند چه دلهره ای را حس كرده، كه از دكتر خواهش كرده هر كاری میتواند انجام دهد تا دنبال این روش نرود و به خاطر داستان های وحشتناكی كه درباره آسیب رسیدن به بچه فلانی و از شكل افتادنش شنیده بود، نگران شده. سر آخر هم نیازی به این یكی نشد؛ "چند دقیقه قبل از 6 صبح، لیونل آندرس مسی به دنیا می آید، با 3 كیلو وزن و 47 سانتی متر قد، به سرخی گوجه فرنگی! درحالی كه به خاطر این روش زایمان یك گوشش به طور كامل تا شده بود، اتفاقی غیرعادی كه مثل خیلی دیگر از نوزادان در همان چند ساعت اول برطرف می شود". شادی جای وحشت را گرفت؛ نوزاد یك كم صورتی رنگ است ولی سالم. بیرون بیمارستان اما شرایط كمتر آرام است، یك بمب در شهر و دیگری در «ویا كنستیتو سیون» كه خورخه درآن كار میكند، منفجر شده. تعداد انفجارها در سراسر آرژانتین در واكنش به قانون اقتضای اطاعت به 15 میرسد كه كسی كشته نشده و فقط خسارت مادی برجا گذاشته، این بمب گذاری ها از كشوری دوپاره شده، غرق در درگیری های نظامی و خوابیده در گور بحران اقتصادی پرده برمیدارد. دبیر سازمان بازرگانی اجرایی شدن قیمت های جدید كالاهای اساسی را اعلام كرده؛ قیمت شیر و تخم مرغ 9 درصد، شكر و غلات 12 درصد، برق 10 درصد و بنزین 8 درصد افزایش مییابد كه به این ترتیب شرایط برای خانواده های كارگری مثل مسی – كوچیتینی دشوار میشود، اگرچه دو نفر از اعضای خانواده كار میكنند و خانه هم از آن خودشان است. خورخه به كمك اوزه بیو، پدرش و با كار در آخر هفته های متمادی، توانست در 300 متر مربع از زمین های خانواده در منطقه «لاس هراس» یك خانه بسازد؛ ساختمانی 2 طبقه و آجری با حیاط كه بچه ها می توانند در آن بازی كنند. لیونل 26 ژوئن كه مادر و فرزند از بیمارستان ایتالیایی مرخص میشوند، به اینجا آورده میشود. 6 ماه بعد میشود لیونل را در آلبوم خانواده دید، با لپ گوشتالو و شلوار آبی و تی شرت سفید كوچكی روی تخت پدر و مادرش است. در 10 ماهگی، دنبال برادرهایش می دود و دچار اولین سانحه می شود! از خانه بیرون می رود – و كسی چه می داند چرا؟- شاید برای بازی با بقیه بچه های خیابان كه هنوز آسفالت نشده و به ندرت ماشین از آن می گذرد. یك دوچرخه می آید و به او می زند. بدجوری گریه می كند، همه از خانه می دوند توی خیابان. به نظر می رسد چیزی نشده و فقط ترسیده ولی كل شب ناله می كند و بازوی چپش ورم می كند. او را به بیمارستان می برند؛ استخوانش شكسته، باید گچ بگیرند، در عرض چند هفته هم جوش می خورد. اولین جشن تولدش می رسد و خاله ها و عموها برایش یك پیراهن فوتبال می خرند و تلاش می كنند او را هم به جمع هواداران تیم آینده اش در بیاورند: نیولز اولد بویز؛ اما هنوز خیلی زود است. لئو در 3 سالگی كارت بازی را ترجیح می دهد و توپ های خیلی كوچكتر را ( تیله). انبوهی از آنها را از هم بازی هایش می برد و كیسه اش همیشه پر است. پدر و مادرش در جشن تولد 4 سالگی به او یك توپ سفید و قرمز می دهند، شاید آن موقع است كه علاقه سرنوشت ساز او شكل می گیرد تا اینكه یك روز همه را غافلگیر می كند. پدر و برادرانش دارند در خیابان بازی می كنند و لئو برای اولین بار تصمیم می گیرد به بازی شان بپیوندد. خیلی وقت های دیگر ترجیح داده بود تیله بازی كند و ببرد ولی نه این بار. خورخه می گوید: «وقتی دیدیم چكار می تواند بكند، همه مان حیرت كرده بودیم. قبل از آن هیچ وقت بازی نكرده بود.» منبع : duxihaye-barca.mihanblog.com