تالار گفتمان

پاسخ به: لیونل مسی
نویسنده: ترنم سه‌شنبه، ۱۴ شهریور ۱۳۹۱ (۰:۴۷)
مسی ، پسری که اسطوره شد (فصل چهارم) فصل چهارم؛ (قرمز و سیاه) 21 مارس 1994 رائول: «همیشه دور و برم را آرژانتینی های خوبی گرفته اند، مثل والدانو كه اولین بار مرا در رئال بازی داد یا ردوندو یا هم تیمی هایی كه الان با آنها در یك جا هستم. با همه شان رابطه فوق العاده ای دارم. ای كاش به زودی بتوانم بروم آرژانتین و از تماشای یك بازی در آنجا لذت ببرم. می خواهم یكی از مسابقات بوكا یا ریور را ببینم.» «یا نیوولز.»،این را مسی آهسته می گوید؛ «كك» حتی یك فرصت را هم برای تاكید روی عشق اش به «قرمز و سیاه» از دست نمی دهد، آنقدر كه حتی در گفت وگو با كاپیتان رئال مادرید در یك نشست تبلیغاتی، سرانجام اسم تیم مورد علاقه اش را می آورد. باید انتظارش را هم داشت، نیوولز عشق خانواده است. خورخه، پدرش؛ از 13 سالگی تا موقعی كه برای خدمت سربازی رفت، آنجا بازی می كرد؛ هافبكی بود با دیدی فوق العاده، بیشتر دفاعی تا هجومی، اگرچه هیچ وقت نتوانست حرفه ای شود؛ رودریگو در 7 سالگی به مدرسه فوتبال باشگاه پیوست و ماتیاس هم پا جای پای او گذاشت. لئو اوایل 1994 مستقیم از گراندلی روانه این تیم می شود، استعدادیاب های باشگاه او را می شناسند و از برادرهایش خواسته اند او را همراه بیاورند تا ببینند واقعا فوق العاده هست یا نه؛ و به این ترتیب كوچك ترین برادر مسی ها در یك ماه برای باشگاه 8 بازی در 8 شكل مختلف لیگ كودكان انجام می دهد،آزمون جدی و فشرده ای است و او ناامیدشان نمی كند. مربیان نیوولز فكر می كنند او پدیده است و توصیه می كنند به «مدرسه فوتبال مالویناس» فرستاده شود كه مخصوص پرورش بازیكنان جوان است، او هنوز 7 سالش هم نشده؛ مدیران باشگاه باید اول موضوع را با پدر و مادرش در میان بگذارند ولی با توجه به عشق خانواده اش به فوتبال، مشكلی پیش نمی آید. سالوادور آپاریسیو، مربی قدیم گراندلی به یاد می آورد: «پدرش آمد پیش من و گفت: ’می خواهم او را به نیوولز ببرم.‘ به او چه می توانستم بگویم؟: خب ... پس ببرش.». به این ترتیب، لیونل آندرس مسی، به شماره شناسایی 992312 در 21 مارس 1994 عضو باشگاه «اتلتیكو نیوولز اولد بویز» می شود. «نیوولز» و «روساریو سنترال» 2 رقیبی هستند كه هواداران مشتاق روساریو را دو دسته كرده اند؛ -باشگاه اتلتیكو روساریو سنترال 24 دسامبر 1889 با نام «سنترال آرژانتین ریل وی اتلتیك كلوب» توسط كارگران انگلیسی كه برای كار در خطوط راه آهن استخدام شده بودند، بنا نهاده شد. -اولین رییس اش هم «كالین بین كالدر» بود. بعدتر با ادغام 2 شركت «فرو كاریل سنترال آرژنتینو» و «راه آهن بوینس آیرس» در 1903، اسم باشگاه تغییر كرد و از آن به بعد شد «اتلتیكو روساریو سنترال». رنگش: آبی و طلایی. بازیكنان بزرگی این پیراهن را پوشیده اند مثل: ""ماریو كمپس، لوسیانو فیگروآ، خوسه چاموت، كریستین گونسالس، روبرتو آبوندانسیری، روبرتو بونانو، سزار دلگادو، دانیل دیاس، دانیل پدرو كیلر، خوان آنیونیوپیسی و سزار لوییس منوتی""،این فقط چندتای شان است. - هوادار معروف؟ "ارنستو چه گوارا" كه 14 ژوئن 1928 در روساریو به دنیا آمد و اولین خانه ای كه در آن زندگی كرد، آپارتمانی در شماره 480 خیابان «انتره ریوس» بود. كمی آن سوتر؛ نقاشی دیواری اثر «ریكاردو كارپانی» در «پلاسا د لا كوپراسیون» (میدان همیاری) به یاد او كشیده شده؛ و «روبرتو ال نگرو فونتاناروسا»، یكی از بزرگ ترین نویسنده ها و كاریكاتوریست های فوتبال آرژانتین كه متاسفانه در 2007 درگذشت. نیوولز در 3 نوامبر 1903 توسط معلمان، دانش آموزان و فارغ التحصیلان مدرسه «آرژانتین كام یكال آنگلیكان» بنا نهاده شد؛ این مدرسه را آیزاك نیوول اهل «كنت» در 1884 در روساریو تاسیس كرده بود. طبق افسانه ها، این او بود كه اولین توپ چرمی و قوانین رسمی فوتبال را به این كشور آمریكای لاتین برد. دانش آموزان مدرسه- كه كلودیو، پسرش هم در میان آنها بود و بانی باشگاه شد- فوتبال را شروع و باشگاه را تاسیس كردند. از آنجا اسم «نیوولز اولد بویز» به افتخار پدر و مدرسه متولد شد. رنگش: سیاه و قرمز. یكی از چیزهایی كه باعث می شود رگ گردن «پسرعموهای شان» در روساریو سنترال قلنبه شود این است كه می بینند دیگو آرماندو مارادونا پیراهن این باشگاه را به تن كرده، حتی اگر برای 5 بازی رسمی و 2 مسابقه دوستانه بوده باشد. 1993 بود، وقتی پسر طلایی از اروپا- از جایی كه با بارسلونا آغاز كرد، به ناپولی پیوست و سرانجام در سویا به پایان رساند- برگشت. سوای دیگو، اسم های سرشناس زیاد دیگری هست، از گابریل باتیستوتا تا خورخه والدانو، از آبل بالبو تا ماكسی رودریگس، از سرخیو آلمیرون تا مائوریسیو پوچتینو، از خوان سیمون تا روبرتو سنسینی، از خورخه گریفا تا والتر ساموئل، از آمریكو گایگو تا تاتا مارتینو. لقب هواداران؟: جذامی ها. عجیب ولی واقعی است؛ لقبی توهین آمیز كه به نمادی قدرتمند و شناخته شده تبدیل می شود. این مساله نیازمند توضیح است و در حقیقت یكی از سایت های هواداران نیوولز كه به بیش از 100 سال تاریخ فوتبال اختصاص دارد، بر این ماجرا شرحی آورده: «طبق آنچه نیاكان مان به ما گفته اند- كه با آنچه ادعا شده افسانه ای محبوب است، همخوان است- سال ها پیش كمیته خیریه زنان بیمارستان كاراسكو خواست تا برای كمك به بیماران مرض هانسن كه اغلب به اسم جذام شناخته می شود، یك دیدار خیریه برگزار كند. قرار بود بازی بین 2 تیم بزرگ روساریو برگزار شود، بنابر این با مسوولان هر 2 باشگاه تماس گرفته شد تا با موافقت آنها بازی بر پا شود. نیوولز به سرعت دعوتشان را پذیرفت ولی سنترال قاطعانه رد كرد تا این اتفاق تاریخی اولین نشانه درگیری با زرد و آبی ها شود؛ به این ترتیب بود كه «سنترال» شد «بی وجدان»های شهر و این ماجرا دلیل اصلی دست انداختن آنها توسط قرمز و سیاه ها شد كه از انحطاط رقیب دیرینه شان خوشحال بودند. هواداران سنترال می گفتند علاقه زیاد نیوولز به برگزاری این بازی باید به این خاطر باشد كه خودشان هم جذامی اند و از اینجا بود كه هواداران نیوولز به جذامی ها معروف شدند و طرفداران سنترال به بی وجدان ها.! اگر چه این رایج ترین روایت در طول سالیان بوده و شاید تنها روایت واقعی از حقایق باشد ولی خالی از لطف نیست ؛ كه به نظر گروهی از قدیمی های روساریو اشاره كنیم كه توضیح متفاوتی برای اینكه چرا هواداران نیوولز همیشه به جذامی ها معروف بوده اند، حتی قبل از تاسیس باشگاه در اوایل قرن نوزدهم و زمانی كه فقط یك موسسه آموزشی بوده، می آورند. بر اساس روایت آنها، در آن روزها در روساریو اگر دیوار بین خانه ها بلند بوده، امری غیرعادی تلقی می شده، یعنی مردم خیلی ساده با ایستادن روی پنجه پا یا نیمكتی چسبیده به دیوار، می توانسته اند با همسایه شان حرف بزنند. از طرف دیگر، در آن روزها، جذام گروه زیادی از مردم را از پا درآورده بود و مردم روساریو هم از این قاعده مستثنی نبودند. این بیماری كه ریشه ای باستانی دارد همیشه با این حقیقت همراه بوده: مهم نیست بیمار چه كسی باشد، باید دور از دیگران قرنطینه شود و با آنها تماس نداشته باشد. شاید به این دلیل وقتی مردم از دور و بر مدرسه آقای آیزاك نیوول رد می شدند و دیوارهای بلند و ظاهرا نفوذناپذیری كه احاطه اش كرده بود را می دیدند، بدشان نمی آمد بگویند حتما تمام قربانیان جذام را پشت آن قرنطینه كرده اند و به این ترتیب و به عقیده این عده، از آن زمان نیوولز اولد بویز به جذامی ها شهرت یافته .» این لقبی است كه وقتی روزنامه «لا كاپیتال» روساریو برای اولین بار با لیونل گفت وگو می كند، درباره او هم به كار می برد اما هنوز 6 سال دیگر، 6 رده دیگر لیگ های كودكان و تقریبا 500 گل مانده تا مسی افتخار حضور در این روزنامه محلی را پیدا كند! نقاشی های دیواری سیاه و قرمز رنگ و رو رفته، روی تصویر مشتی كه روی حصار كنار زمین نقاشی شده، نوشته اند: «ارتش جذامی ها» كه كار گروهی از هواداران آشوب طلب است. پرچمی بالای نرده ها آویخته شده: «مدرسه فوتبال مالویناس نیوولز اولد بویز»؛ شرایط زمین اسفبار است اما بچه ها بی توجه به آن بازی می كنند؛ مربیان باشگاه برای تست گرفتن آمده اند بنابراین مجبورند به هر قیمتی شده، خوب كار كنند. كنار رختكن ها، یك تخت زنگ زده گوشه ای رها شده، طرف دیگر؛ كنار خیابان «ورا موخیكا»، 2 زمین فوتبال دیگر هم به حال خود رها شده اند. یكی می گوید درآمد پیش فروش بلیت های فصل و فروش بلیت و به خصوص درآمد فروش این همه بازیكن به باشگاه های خارجی، اینجا سرمایه گذاری نشده، در مدرسه ای كه نسل های جوان تر تمرین داده می شوند، كاملا واضح است. اگرچه وقتی لیونل هم اولین فصل را با پیراهن قرمز و سیاه پشت سر می گذاشت، شرایط خیلی با الان فرق نداشت. شاید آن موقع شور و حرارت بیشتر بود، آدم های بیشتری زحمت می كشیدند و پول كمتری به جیب مدیران باشگاه می رفت؛ ولی اجازه دهید این را كنار بگذاریم و درباره آن سال حرف بزنیم كه خیلی خوب شروع شد و با باخت 3- صفر برابر «تیرو سوییسو» تمام شد. بچه ها جام را از دست دادند اما از اشتباهات شان درس گرفتند و در 4 فصل بعدی فقط یك بار باختند!، این بار برابر هم تمرینی های شان، تیم c نیوولز. تیم به لطف آن نتایج درخشان اسم باشكوه «ماشین 87» را برای باشگاه به ارمغان آورد. بیش از همه هم بردن «دلفین» لئو را خوشحال كرد، جامی كه در تورنمنت بین المللی «كانتولائو» 1996، در لیمای پرو برد. بیش از 25 تیم از آرژانتین، شیلی، اكوادور و كلمبیا شركت كرده بودند اما در نهایت این نیوولز بود كه قهرمان شد و مسی كوچك با شعبده اش توجه رسانه ها را جلب كرد. او در طول تمرین ها و پیش از مسابقه، برای سرگرمی خودش با توپ بازی می كرد و آن را روی هوا نگه می داشت؛ ارشدترین مدیران باشگاه هم مهارت او را می ستودند تا جایی كه به زودی به مناسبت های مختلف از او خواسته می شود بین 2 نیمه بازی های تیم بزرگسالان، مردم را سرگرم كند. از طریق بلندگوها اسم مسی اعلام می شود و او درحالی كه حركاتش را شروع كرده، از كنار جایگاه پایین می رود و تا دایره میانی پیش می رود و آنجا با توپ كارهای شگفت انگیزی انجام می دهد. خیلی از جذامی ها هنوز آن را به یاد دارند، اولین تصویرشان از پسری كه یك روز لئو مسی می شود: «چیز خاصی بود.». ارنستو وچیو، دومین مربی مسی در نیوولز ؛ لابلای ماشین های قدیمی آمریكایی در مكانیكی اش به یاد می آورد: «شعور فوتبالی داشت، می توانست بدود، پاس هایش دقیق بود، برای هم تیمی هایش بازی می كرد ولی این قابلیت را هم داشت كه نصف تیم مقابل را جا بگذارد. یك بار در زمین اصلی مالویناس، دروازه بان به او كه در خط دفاعی بود پاس داد و او كل طول زمین را طی كرد و یك گل شگفت انگیز زد. لازم نبود به او چیزی یاد داده شود، به مارادونا یا پله چه می توانی یاد بدهی؟ فقط یكسری جزییات خیلی كوچك می ماند كه مربی باید اصلاح شان كند.» از آن 2 سال خاطرات خیلی زیادی مانده، از 9 تا 11 سالگی كه وچیو مربی لئو بود؛ مثل تورنمنت «بالكاركه» كه تیم 87 نیوولز امثال بوكا، ایندپندینته و سن لورنزو را حذف كرد. «لائوتارو فورمیكا»، مدافع آن تیم تاكید می كند كه : آنها بیكار بوده اند چون «توپ هیچ وقت طرف ما برنمی گشت. یادم است كه روداس و مسی ویران شان می كردند، به محض اینكه مسی توپ را می گرفت، حریف جا می ماند. گاهی اوقات ماهایی كه توی دفاع بودیم، كاملا حوصله مان سر می رفت.» گوستاوو آریل روداس مشهور به بیلی، دیگر ستاره آن تیم، نقطه مقابل لئو است، یا از منظری دیگر؛ اثبات اینكه داشتن استعداد ذاتی، موفقیت را تضمین نمی كند. بیلی، هافبك هجومی تیم 86 با تكنیكی خارق العاده هم اهل روساریو است ولی در زاغه ها به دنیا آمده؛ در 14 سالگی بازیكن ذخیره تیم اصلی نیوولز بود و اولین بچه اش نیز به دنیا آمده بود. قبل از اینكه 16 سالش شود، در دسته اول بازی كرد و همه آینده روشنی را برایش پیش بینی می كردند. امروز در 22 سالگی و با 2 بچه، از یادها رفته. وچیو توضیح می دهد: «این برای خیلی از بازیكنانی كه از زاغه ها، از دل فقر می آیند، اتفاق می افتد، فوتبال كمك می كند از بدبختی شان فرار كنند ولی بعد از آن، اگر اوضاع بر وفق مرادشان پیش نرود، به زاغه ها برمی گردند، غرق الكل، مواد و ناامیدی می شوند،با آموزش خیلی فرق می كند. در مورد لئو؛ پدر و مادری دارد كه از او حمایت كرده اند و كمكش كرده اند اینی شود كه امروز هست، به محیط خانوادگی به عنوان یكی از عوامل موفقیت بازیكنان اعتقاد راسخ دارم.» ارنستو وچیو هنوز برای یك حكایت دیگر وقت دارد، جالب ترین شان: «در لیگ خودمان جلوی توریتو بازی می كردیم. لئو مریض بود و نمی خواستم مجبورش كنم بازی كند. بنابراین روی نیمكت نگه اش داشتم. فقط چند دقیقه تا سوت پایان مانده بود و یك- صفر باخته بودیم، بنابراین رفتم طرف لئو و گفتم: «دوست داری بازی كنی؟» جواب مثبت داد. گرم كرد و درست قبل از اینكه برود، سرش داد زدم: «بازی را برای من ببر!» ؛و این كار را كرد، در عرض 5 دقیقه 2 گل زد و نتیجه را عوض كرد.» چیز عجیبی نیست چون «كك» در مجموع بازی های لیگ، تورنمنت ها و دوستانه ها، در یك فصل حدود 100 گل زد! در 2000، لیگ دهم آخرین لیگی است كه لئوی 13 ساله در «ماشین 87» بازی می كند؛مربی شان آدریان كوریا است. آنها در زمین «بیا ویستا» كه محل تمرین تیم اصلی است، قهرمان می شوند و آن موقع است كه در سوم سپتامبر، فقط 2 هفته قبل از عزیمت اش به بارسلونا؛ روزنامه «لا كاپیتال» اولین مصاحبه اش را با مسی كه 2 صفحه است، چاپ می كند: «لیونل آندرس مسی، یك جذامی كوچك كه واقعا غیرقابل كنترل است.» مقدمه اش چیزی شبیه این است: «او در دسته دهم بازی می كند و بازیساز تیم است ... او نه فقط یكی از خوش آتیه ترین جذامی های جوان است كه آینده ای بزرگ در پیش دارد چون با وجود قدش، می تواند یك نفر، 2 نفر، تمام مدافعان را پشت سر بگذارد و گل بزند؛ ولی فراتر از هر چیزی، او با توپ تفریح می كند.» و بعد، بارانی از پرسش ها. این فقط چندتا از جواب های او است: الگوها: «پدر و كلودیو، پدرخوانده ام.» بازیكنان محبوب: «برادر و پسرخاله ام.» تیم محبوب: «نیوولز.» عادت: «گوش دادن به موسیقی.» كتاب محبوب: «انجیل.» فیلم محبوب: «یك روز بیرون از خانه.» شغل احتمالی: «مربی ورزش.» هدف: «تمام كردن دبیرستان.»! دنبال چه هستی: «رسیدن به تیم اصلی.» ! شادترین لحظه: «وقتی قهرمان لیگ دهم شدیم.» غمگین ترین لحظه: «وقتی مادر بزرگم درگذشت.» یك رویا: «بازی در تیم اصلی نیوولز.» یك خاطره: «وقتی مادر بزرگم من را برای اولین بار برد تا فوتبال بازی كنم.» فروتنی: «چیزی است كه آدم هیچ وقت نباید از دست اش بدهد.» نیوولز برایت چه معنایی دارد: «همه چیز، بهترین.» پایان فصل چهارم منبع:مشاهده لینک