امي نوشته:

سلام رفقا!
امروز لیلی قلبشو سپرد به تیغ جراحی ولی علی مخالفت میکنه میگه ما همگی لیلی رو سپردیم به خدا و نه به یه شی کوچولو!
منم میگم ما لیلی رو سپردیم به خدا!
از ساعت 5 صبح که توی اتوبان رفتیم تا وقتی که رسیدیم بیمارستان بابا با علی حرف زد تا آروم بشه! من زیاد استراس نداشتم یا به قول لیلی مسترس نبودم ولی خوب برام مهم بود که چه اتفاقی می افته!قبل از عمل و بعد از رسوندن سلام شما بهش چندتا چیز گفت و از چند گروه تشکر کرد:

1_اونایی که توی پیام شخصی بهش امیدواری دادن!
2_اونایی که توی تایپیک دلتنگ نگرانش شدن و دعا کردن!
3_اون برادرانی که براشون اسمای قشنگ گذاشته بود و حتی نگران سوغاتیشون هم نشدن!(زود قضاوت کرد!)

خلاصه بعد از کلی حرف و شوخی که همه اش از طرف لیلی بود پرستار ماهارو پرت کرد بیرون و قرار شد هیچ کدوم پشت در اتاق عمل منتظر نشیم چون سه تا عمل همزمان انجام میشه و نمیخوان موقع پیش اومدن مشکل با ترافیک رو به رو بشن!
من و بابا توی حیاط موندیم و علی بالا در حال مرتب کردن وسائل لیلی بود!(مطمئنا هیچ حواسش به کاری که میکرد نبود! )

بعد هم حرفایی که توی حیاط بین من و بابا رد و بدل شد که هیچ ربطی به دیگران نداره!
بعد از دو ساعت و نیم انتظار و سختی و به قولی معلق موندن توی هوا دکی جان مورد علاقه ی لیلی خبر داد که تموم شده!
من هم که دیگه مثل مرده های متحرک شده بودم با عموم که تازه رسیده بود برگشتم خونه!

ولی در کل بچه ها!
بیمارستان و سردخونه هیچ فرقی با هم نداره!
هر دوشون آکنده از ناامیدی و نگرانی!
بینهایت دلگیر و مایوس کننده!

ولی لیلی ما خیلی قوی بود!تونست همه ی این دلتنگی هارو جمع کنه!