<span class='quoter'>samira نوشته:</span>

چقدر مرگ بهمون نزدیکه...
یکی که هر روز از کنارت رد میشه و شاید حتی یه بارم سلامی بش نکرده باشی وقتی خبرشو میدن که دیگه قرار نیست از فردا ببینیش، نمیدونم چرا یه حس غریبی داره...
یه وقتایی فک میکنیم مرگ فقط برا سنای بالاس
یه وقتایی میگیم بریم از این دنیایی که همه چیش سیاه شده، کاش بشه زودتر ولی حالا...
امروز رفتم مدرسه دیدم همه چی یه حس غریبی داره. خبرش رسید یکی از بچه های دوم فوت کرده...
ناراحت شدم گفتم خدا بیامرزتش، جوون بود..ایشالا روحش شاد باشه. از یه طرفم خدا رو شکر کردم که من با بچه های دوم آشنایی ندارم؛ آخه وقتی یکی رو بشناسی و بعد ببینی نیست، سخته.
زنگ تفریح اومدم بیرون عکسشو که دیدم گفتم خدایا این چقده برا من آشناس... کلی فک کردم دیدم بله! امتحانای ترم ما با بچه های دوم امتحان میدادیم... این دقیقا روبروی من مینشست...
همیشه وقتی نگاش میکردم ازش خوشم میومد، چهرهی بانمکی داشت با اینکه اصلا نمیشناختمش از تمیز نوشتن برگش، از دعاهای قبل امتحانش، از جوابایی که به بچه ها میداد...از کفشاش! خوشم میومد...
تا اینکه امروز گفتن دیگه نمیاد، رفت!
من که نمیشناختمش ولی امیدوارم دوران سختی رو نگذرونه!
اگه دوست داتین براش یه فاتحه بخونین...
پ.ن: نفهیمدم چی نوشتم فقط خواستم بگم، چون از صبح اصلا حالم خوب نیست...

ولی باید بگم خوش به حالش ...
واقعا راحت شد ...!