Eddard Stark نوشته:

این کلاه قرمزی سال های اخیر ولی اصلا به من نچسبید، عروسک خیلی عوض شده، دیگه بوی اون موقع رو نمیده.
این صحنه ایه که بچه های امروزی خیلی کمتر دیدن؛ تی شرت آستین بلند راه راه آبی و قرمز یا سفید، که بخاطر چند سال پوشیدن رنگ و روش رفته و از بس تنگ شده، درزهاش دارن کم کم پاره میشن. لباس تن کلاه قرمزی مثل بچگی ما بود، این بود که قبولش کردیم. آرمان کلاه قرمزی همکار شدن با آقای مجری بود، اون موقع ها دیدن شخصیت های تلوزیونی آرمان همه بود، مثل امروز نبود که گله گله خاله و عمو تو تلوزیون ریخته باشن و بچه ها هرکدوم حداقل یکبار یکیشونو دیده باشن.
بچه های امروز آرمانی ندارن، چون آرزویی ندارن، مگر اینکه برآورده شده باشه. تلاش کردن برای رسیدن به آرزو رو بچه های امروز بلد نیستن. مدت هاست یه شاه پر بزرگ سفید و قهوه ای گوشه حیاط خونه افتاده، ولی خواهر من حتی نگاهش هم نکرده. درحالیکه من عمرا همچین چیزی رو از دست نمیدادم.
حکایت بزرگ شدن هم دوره ای های ما هم خیلی تلخه، هم خیلی رشک برانگیز. تلخ از این جهت که آرزوی های دست نیافته‌مون خیلی بیشتر از آرزوی دست یافته‌مونه، و رشک برانگیز از این جهت که بچه های امروز حتی قدرت داشتن همچون آرزوهایی رو هم ندارن.
بخاطر همینه که کلاه قرمزی این روزها به من نمیچسبه، چون هویت نداره. و بخاطر همینه که میگم دوران ما تموم شده.