| پاسخ به: هرچه می خواهد دل تنگت بگو... | |||
|---|---|---|---|
نویسنده: یا لثارات الحسن سه‌شنبه، ۲۰ بهمن ۱۳۹۴ (۱:۵۵) | |||
| هیچ وقت پایان ها رو دوست نداشتم، حتی پایان یه چیز تلخ، حتی چیزی به تلخی زندگی آدمی مثل قذافی. همیشه پایان ها یه جور غم رو درونم جاری می کردن. و طبیعتا، غم پایان چیزهای قشنگ، خیلی غمگین ترن! WOW این تمام واکنشیه که به پایان یکی از بهترین سریالهایی که تا حالا دیدم نشون میدم: Battlestar Galactica! برای منی که یه دنیا سریال تو عمرم دیدم، کمتر پیش اومده که به پایان سریالی بگم WOW، حتی شاهکاری مثل لاست!  اما حالا اقیانوس احساس مدتها راکد و خاموشم چنان به هیجان اومده که دلم خواست اینجا بنویسم، جای تاپیک فیلم و سریال (البته اونجا هم می نویسم   ). سریالی که تو ژانر محبوب من نبود، حتی فوق العاده شروع نشد، برای شروعش تردید داشتم و تا اواسطش چندان مجذوبم نکرد. جریان داستانش رو از اول خیلی دوست نداشتم و به نظرم کلیشه ای و غیر جذاب بود. اما عاشق فانتزی هایی هستم که سیر صعودی دارن و اوجشون دقیقا انتهاشونه، نوع داستانی که کمتر کسی موفق به خلقش میشه. اکثر داستانهای - حتی فانتزی - آدمهای این دنیای، اوج کوتاهی دارن و بعد به مرگ تدریجی دچار میشن، اما این داستان هرچی جلوتر رفت، بیشتر جا تو دل مشکل پسندم پیدا کرد، و آخرش به فوق العاده ترین و اسرارآمیزترین شکل ممکن - و البته بسیار غمناک - تموم شد. شاید کسانی اون رو ببینن و احساسشون شبیه احساس من نباشه، این اتفاق تقریبا همیشه در زندگیم افتاده و عجیب نیست، چون جریان احساسات من با اکثر آدما فرق دارن. اما تو دنیایی که به خصوص این سالها، برای من خالی از هر احساس و هیجانی بوده، دنیایی که بشه با شخصیت هاش زندگی کرد، با خوشیشون شاد شد و از غمشون غمگین، بشه برای مرگشون گریه کرد و دردهاشون رو باهاشون چشید و وقتی از خیانت کسی زجر می کشن، باهاشون قلب درد گرفت، داستانی که توش می شد حتی برای مرگ یه سفینه فضایی، درست به عمق غم کاپیتان بی نظیرش غمگین شد؛ واقعا حکم سنگ کیمیا و اکسیر جاودانی رو داره، برای چند صباح تحمل بیشتر این دنیای واقعی تلخ و نازیبا. احساساتی که توی این دنیا واقعا غریبن... و من حدود 60 ساعت با این آدمهای سیاه و سفید و خاکستری و دنیای پر از تلخی و شیرینی شون زندگی کردم، من رو برگردوندن به دنیای شیرین و بی غم نوجوانی و عشق داستانهای علمی تخیلی آرتور سی کلارک و ایزاک آسیموف و دوران تولد و خردسالی دنیای زیبای فانتزیم؛ و شاید چند ده ساعت دیگه من رو از دنیای تلخ واقع جدا کرد، و هیچ چیز برام اینقدر ارزشمند نیست. مطمئنم روزی دوباره نگاهش خواهم کرد، نه فقط به عنوان یه سریال. به عنوان چیزی که احساسی رو بهم داد که الان دارم تجربه می کنم و در موردش می نویسم. مطمئنم روزی دوباره نگاهش خواهم کرد، که کسی که توان درک و شریک شدن در اعماق احساساتم رو داشته باشه، پیدا کرده باشم، و مطمئنا اون روز به این ارسال، نگاهی تلخ و شیرین خواهم انداخت.  Admiral Adama: "So what do you hear, Starbuck?" Kara: "Nothing but the rain." Admiral Adama: "Grab your gun and bring in the cat." And the final hug... Lee Adama: "You know, my very earliest memory of my father, was him flying away on a big plane and wondering when he was coming back." Kara: "He's not coming back this time." Lee Adama: "No, he's not..." End of line. | |||
تالار گفتمان
آخرین عناوین
آخرین ارسال‌ها
قوانین و مقررات
عاشقان آبی و اناری
مباحث آزاد
لیگ فانتزی
مسابقات سایت
آبی و اناری
گردانندگان سایت
حمایت مالی از سایت
تاریخچه باشگاه
افتخارات باشگاه
زندگینامه بازیکنان
مربیان باشگاه
اسطوره‌های باشگاه
مقالات سایت
پیوستن به جمع نویسندگان آبی و اناری
مقالات اختصاصی
مقالات آماری تحلیلی
مقالات آنالیز فنی
گالری عکس
پیوستن به جمع همکاران گالری
عکس‌های قهرمانی
عکس‌های بازی‌های بارسا
عکس‌های بازیکنان
عکس‌های فصل 2016/17
نقشه سایت
سوال یا ابهام خود را مطرح نمایید!
راهنمای عضویت در سایت
مشکل در ورود به سایت
سوالات متداول