برعکس، به نظر من، تحریم می تونه ایجاد انگیزه باشه.
مثال واضحش جنگ تحمیلیه. الان که آدم مستندهاش رو می بینی، هیچ نظام عقلی و منطقی نمی تونه بفهمه چطور مملکتی در اون اوضاع در هم ریخته، که تازه توش چنان انقلاب بزرگی شده و بدنه حکومت نوپا هم به شدت مملوء از منافق و دشمنه، تونست سرنوشت جنگ با تمام دنیا رو برگردونه. اینجاس که می بینیم برای تحلیل مناسباتی که یک طرفش اعتقادات قرار داره، عقل و دو دو تا چهار تای متداول جواب نمیده.
همون طور که جنگ باعث شد ما به خودمون بیایم و شروع کنیم به توسعه نظامی (و الان با خیلی ابرقدرت ها هم توان برابری داریم!)، تحریم باعث شکوفایی خیلی استعدادها و عزم جزم خیلی ها شده.
به قول معروف، ایرانی جماعت تا گشنه نشه، نمیره ماهی گرفتن یاد بگیره.
باید بپذیریم که ما مشکلات درونی داریم. خیلی ها هستن که بی پروا و حتی بی علم، سرمایه مملکت رو به باد میدن، و گرنه شک نکنید اگه ما مسئولینی داشتیم که روی استعدادهای داخلی سرمایه گذاری می کردن، نه تنها به شعار استقلال انقلاب می رسیدیم، بلکه نشون می دادیم که می تونیم با سرعتی چند برابر کشورای دیگه در علم و صنعت پیشرفت کنیم. اما افسوس از سرمایه ای که با عدم مدیریت داره به باد میره ...
ولی حتی در این شرایط هم، مرگ با عزت و شرافت، و صورت با سیلی سرخ شده، بهتر از زندگی با ننگ و رفاه در ازای باج دادن به دشمنه!