کاف. میم نوشته:

به آدم ها فکر می کنم
به آدم های سال های دور...
هربار جایی تاریخی را برای بازدید انتخاب میکنم، به محض ورود به مکان، انگار که عینک واقعیت مجازی روی چشمانم گذاشته باشند، سرم را هر طرف که می چرخانم آدم هایی که سالیانی آنجا بودند و زندگی کردند را متصور می شوم... می بینم شان،مقابل چشمانم راه می روند. حرف می زنند، صدای شان را از اعماق تاریخ می شنوم.
درست مثل فیلم های سینمایی!
خدمه در حال مرتب کردن اوضاع، و صاحبان خانه مشغول رسیدگی به احوال خود!
کسی چه می داند او که مشغول جارو زدن بود یا آن که هر روز کارش مرتب کردن ملحفه های روی تخت ها بود، در لحظه ی تولد قرار بوده چه سرنوشتی داشته باشد که از بد حادثه یا نه... از چرخش پیچیده ی روزگار کلاف سرنوشتش درهم تنیده شد و راه گم کرد خانه ی ارباب؟...
یا حتی کسی چه می داند آن نوزاد بی نام و نشان قرار بوده در کجای این عالم، از کرات دیگر بگیرید تا همین زمین خاکی ... روی کدام خاک، مصداقی شود برای أیُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ؟!
که غرورش تکیه گاهی شود کاه گِلی و پرتش کند به ورطه ی ذلت و خواری...
کسی چه می داند شاید بنا بود آدم ها بیایند چند روزی مهمان زمین باشند، یادشان بماند که مهمانند
و پیِ چه ماموریتی آمده اند؟
من به آدم های بسیاری فکر کرده ام...
به آن هایی که بودند
به آن هایی که هستند حالا ... همینجا یا نه دورترها...
راستش را بگویم به تو فکر کرده ام... بارها!
و به خودم؛
که پیِ چه چیز إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ را به جان خریدیم؟!

#کاف_میم