یا لثارات الحسن نوشته:


اصلا ناامیدی نیست. اتفاقا رسیدن به درک عمق این دنیاس. مگه میشه کسی تو زندان باشه و مثلا به خاطر اینکه حالا یه ناهاری بهش میدن یا تو طول روز میره یه بسکتبالی می‌زنه خوشحال باشه؟ به نظرم کسی که در و دیوار زندان و زنجیرهای به پاش رو دیده باشه با این چیزا خوشحال نمیشه، مخصوصا وقتی یادش باشه که از خانه ملکوتی به این زندان تبعید شده.

زیبایی‌های این دنیا هم واقعی نیست. کما اینکه خالقش فرموده ان متاع الدنیا لعب و لهو. تمام دارایی دنیا بازیچه است. واقعی نیست، سرابه. خوشی‌هاش کوتاه و ناپایدار و بلاهاش سخت و طولانین. یسرش در مقابل عسرش ناچیزه.

اگر هم چیز زیبایی در این عالم بشه متصور شد اون چیزیه که تاثیرش برای اون دنیا می‌مونه و یعنی زیباییش مال اون دنیاس نه این دنیا.

اینها بر آمده از شناخت عمیق این دنیاس، و گرنه من خودم آدمیم که تو دل شدیدترین مشکلات خوشحال و خوشبخت و راضیم. اما رنجِ بودن در زندان برای کسی که آگاه به اطرافش باشه کم نمیشه و همین طور اشتیاق به رهایی هرچه زودتر.

به قول عالم فرزانه شهید بلخی:

اگر غم را چو آتش دود بودی
جهان تاریک ماندی جاودانه
درین گیتی سراسر گر بگردی
خردمندی نیابی شادمانه