Hidden Glance نوشته:

من به مدرسه می رفتم تا درس بخوانم.
تو به مدرسی می رفتی. به تو گفته بودند باید دکتر شوی.
او هم به مدرسه می رفت اما نمی دانست چرا!

من پول تو جیبی ام را هفتگی از پدرم می گرفتم.
تو پول تو جیبی نمی گرفتی. همیشه پول در خانه شما دم دست بود.
او هر روز بعد از مدرسه، کنار خیابان آدامس می فروخت.

معلم گفته بود انشا بنویسید.
موضوع این بود: «علم بهتر است یا ثروت؟»
من نوشته بودم علم بهتر است. مادرم می گفت با علم می توان به ثروت رسید.
تو نوشته بودی علم بهتر است، شاید پدرت گفته بود تو از ثروت بی نیازی.
او اما انشا ننوشته بود... برگه او سفید بود، خودکارش روز قبل تمام شده بود.
معلم آن روز او را تنبیه کرد. آن روز او برای تمام نداشته هایش گریه کرد. هیچکس نفهمید که او چقدر احساس حقارت کرد. خوب، معلم نمی دانست که او پول خرید خودکار را نداشت و شاید هم نمی دانست ثروت و علم گاهی به هم گره می خورند.گاهی نمی شود بی ثروت از علم چیزی نوشت...
من در خانه ای بزرگ می شدم که بهار توی حیاطش بوی پیچ امین الدوله می آمد.
تو در خانه ای بزرگ می شدی که شب ها در آن بوی دسته گل هایی می پیچید که پدرت برای مادرت می خرید.
او اما در خانه ای بزرگ می شد که در و دیوارش بوی سیگار و تریاکی را می داد که پدرش می کشید...
سال های آخر دبیرستان بود...
باید آماده می شدیم برای ساختن آینده.
من باید بیشتر درس می خواندم و دنبال کلاس های تقویتی و کنکور بودم.
تو تحصیل در دانشگاه های خارج از کشور برایت آینده بهتری رقم می زد.
او اما نه انگیزه داشت، نه پول. درس را رها کرده و دنبال کار می گشت...
روزنامه چاپ شده بود.
هر کس دنبال چیزی در روزنامه می گشت...
من رفتم روزنامه بخرم که اسمم را در قبولی های کنکور جستجو کنم.
تو رفتی روزنامه بخری تا دنبال آگهی اعزام دانشجو به خارج از کشور بگردی.
او اما نامش در روزنامه بود... روز قبل در یک دعوای خیابانی، کسی را کشته بود!

من آن روز خوشحال تر از آن بودم که بخواهم به این فکر کنم که کسی، کسی را کشته است.
تو هم آن روز مثل همیشه بعد از دیدن عکس های روزنامه، آن را به کناری انداختی.
او اما آنجا بود... در بین صفحات روزنامه!
برای اولین بار بود که در زندگی اش این همه به او توجه شده بود...
چند سال گذشت...
وقت گرفتن نتایج بود.
من منتظر گرفتن مدرک دانشگاهی ام بودم.
تو می خواستی با مدرک پزشکی ات، برگردی؛ همان آرزوی دیرینه پدرت.
او اما هر روز منتظر شنیدن صدور حکم اعدامش بود.
وقت قضاوت بود.
جامعه ما همیشه قضاوت می کند.
من خوشحال بودم که مرا تحسین می کنند.
تو به خود می بالیدی که جامعه ات به تو افتخار می کند.
او شرمسار بود که سرزنش و نفرینش می کند..

من موفقم؛ من می گویم نتیجه تلاش خودم است!
تو خیلی موفقی؛ تو می گویی نتیجه پشتکار خودت است!!
او اما زیر مشتی خاک است... مردم می گفتند مقصر خودش است...!

من، تو و او؛
هیچ گاه در کنار هم نبودیم.
هیچ گاه یکدیگر را نشناختیم.
اما من و تو اگر به جای او بودیم، آخر داستان چگونه بود؟؟
هر روز از کنار مردمانی می گذریم که یا من اند، یا تو و یا او؛
و به راستی نه موفقیت های من به تمامی از آنِ من است و نه تقصیرهای او به همگی از آنِ اوست...


پ.ن: کمی سکوت، کمی فکر و آهی از ته دل..