| پاسخ به: آنتی مادریدیستا | |||
|---|---|---|---|
نویسنده: sʏᴍʙᴏʟ ᴏғ ʟᴏʏᴀʟᴛʏ یکشنبه، ۹ خرداد ۱۳۹۵ (۱۹:۴۶) | |||
| زیدان اواسط فصل اومد سرمربی رئال شد و اوج گرفتن مقطعی رئال واسه همه قابل پیش بینی بود و همین طور هم شد و رئال تو سه بازی اول زیدان تو لالیگا 16 گل زد ولی با عملکردشون تو بازی بعد جلوی گرانادا و مساوی 1-1 جلوی مالاگا، حتی خود رئالیا هم خیلی زودتر از اون چیزی که تصور میکردن، امید کاملشون رو به قهرمانی لالیگا از دست دادن. چون اختلاف به عددی رسیده بود که جبرانش فقط روی کاغذ برای رئال ممکن به نظر میرسید. از طرفی سیمئونه هم بعد از باخت به 2-1 به خیخون، تو مصاحبه بعد بازی تسلیم شد و گفت قهرمانی لالیگا غیر ممکنه و عملا بارسا رو قهرمان دونست. اوضاع برای رئال با اومدن زیدان تغییر خاصی نکرد. این تیم فوق العاده بازی نمیکرد. رئال 2016 در حد و اندازه های قهرمان اروپا نبود اما ماه منحوس آوریل اومد و همه چیز ورق خورد. تساوی 2-2 بارسا جلوی ویارئال و رسیدن اختلاف با رئال از 12 به 10 خیلی جدی به نظر نمی رسید همه منتظر ال کلاسیکو بودیم چون تیم زیدان واقعا در اندازه ای نبود که بخواد جلوی بارسایی که رکورد 39 بازی بدون باخت رو یدک میکشید، بایسته. باید قبول کنیم بارسای انریکه این فصل کامل تر از فصل قبل شده بود و مصدومیت دو ماهه مسی به همه نشون داد که این تیم دیگه به مسی وابسته نیست. همه برای تکرار سه گانه لحظه شماری میکردیم ولی کی فکرشو میکرد چند بازی، کل رویای فصل رو نابود کنه. مسلما رکوردها زمانی معنی میدن که با نتیجه همراه باشن. لذت 39 بازی بدون شکست فقط زمانی کامل میشد که اینیستا، 6امین جام قهرمانی بارسا رو تو سی ال بالا ببره. تیم کامل شده انریکه یه دفعه همه چیزو از دست داد. باور باخت تو ال کلاسیکو برامون سخت بود و وقتی پپه مصاحبه کرد که قهرمانی برای رئال ممکن شده، مضحک به نظر میومد. چون هنوز 7 امتیاز با ما اختلاف داشتن. وقتی با نمایش دلچسب تونستیم بازی 1-0 باخته رو تو نیوکمپ 2-1 از اتلتیکو ببریم، کلی کیف کردیم ولی یه نگرانی آزارمون میداد و خاطره 2014 لعنتی و ویسنته کالدرون رو تداعی میکرد. شب لعنتی رسید. بازی لعنتی رسید. باز این اتلتیکوی لعنتی رسید. لوچو که اتلتیکو رو تو همه تقابلای رو در رو به زانو در آورده بود، تو مهم ترین رقابت جلوی اتلتیکو قرار گرفت. بارسا تو اون بازی بد بازی نکرد اما اگه بازیای قبلی بارسای لوچو جلوی اتلتیکو رو نگاه کنیم، میتونیم حکم بدیم بارسا "افتضاح" بود. حذف از یو سی ال کاملا بازیکنای تیم رو تخلیه کرد. من بهشون حق میدم. "رویا" نابود شده بود و ترمیم روانی بازیکنا کار ساده ای نبود. باختای متوالی تو لالیگا همه چیز رو بدتر کرد. لالیگا به خطر افتاد. امیدمون به لالیگا هم کمرنگ شده بود. بارسا عملا داشت یه نفره بازی میکرد. اگه تو یکی از حساس ترین بازیای خارج از خونه جلوی بتیس، مسی رو نداشتیم، باید با لالیگا هم خداحافظی میکردیم. به هر حال تیم برگشت و بازیکنا واقعا تلاش قابل تحسینی برای دوگانه داشتن. شیرینی دوگانه با قهرمان نشدن رئال کامل میشد و قهرمان شدن رئال مساوی بود با کم ارزش به نظر رسیدن دوگانه. نه به عنوان یه بارسایی، نه به عنوان یه عاشق بارسا که به عنوان یه طرفدار فوتبال میگم بارسای انریکه قبل از آوریل شایسته ترین تیم برای قهرمانی اروپا و تکرارش بود. ما خودمون باعث شدیم زیدان، "نابغه" معرفی بشه و همه از این صحبت کنن تیمی رو که بنیتز تباه کرد، زیدان دوباره از نو ساخت و قهرمان اروپا کرد. ما خودمون باید جلوی قهرمانی رئال رو میگرفتیم. باید همون وقتی که بارسا حذف شد و رئال به نیمه نهایی صعود کرد، رئال رو قهرمان میدونستیم. چون هیچ کدوم از تیمای سیتی، اتلتیکو و بایرن نمیتونستن جلوی قهرمانی رئال رو بگیرن. لعنت به آوریل.. لعنت به فوتبالِ نامرد.. | |||
تالار گفتمان
آخرین عناوین
آخرین ارسال‌ها
قوانین و مقررات
عاشقان آبی و اناری
مباحث آزاد
لیگ فانتزی
مسابقات سایت
آبی و اناری
گردانندگان سایت
حمایت مالی از سایت
تاریخچه باشگاه
افتخارات باشگاه
زندگینامه بازیکنان
مربیان باشگاه
اسطوره‌های باشگاه
مقالات سایت
پیوستن به جمع نویسندگان آبی و اناری
مقالات اختصاصی
مقالات آماری تحلیلی
مقالات آنالیز فنی
گالری عکس
پیوستن به جمع همکاران گالری
عکس‌های قهرمانی
عکس‌های بازی‌های بارسا
عکس‌های بازیکنان
عکس‌های فصل 2016/17
نقشه سایت
سوال یا ابهام خود را مطرح نمایید!
راهنمای عضویت در سایت
مشکل در ورود به سایت
سوالات متداول