مهسا منوچهری نوشته:

هیچ وقت فکرشو نمی کردم اولین پیامک تو سایت تو همچین شبی باشه.. چهار ساله پشت کنکورم،چار ساله از همه چی زدم،چهار ساله خودمو تو خونه حبس کردم،حتی سیزده بدر هم بیرون نرفتم چهار ساله،ولی ولی ولی این عشق لعنتیو هیچوقت نتونستم کنار بذارم،حتی یه روزم فکر بارسا از سرم بیرون نرفته،از خودم و خونوادم زدم ولی از بارسا نه،الان دارم فکر میکنم برای چی واقعا،ایا ارزششو داره،ایا این همون تیمیه که منو واله و شیدای خودش کرد.......با شکست عاشق بارسا شدم وقتی لالیگای ٢٠٠٧ رو به اون تیم تهوع آور واگذار کردیم ولی من اصلا برام مهم نبود،چون من تو این تیم چیزی دیدم که فراتر از جام بود،من عاشق خود فوتبال شده بودم،تو این سیزده سال هواداری همه افتخارم این بود که تحت هر شرایطی سرم بالاست،که واقعیت هم همینه که ما همیشه تو شکستامون هم افتخار و سربلندی بود چون ما «فوتبال »بازی می کنیم که مهم هم همینه

ولی الان دو ساعته هرچی سعی میکنم هیچ غرور و افتخاری تو این تیم پیدا نمیکنم،نه این بارسای من نیست...........

دو ساله سرسام گرفتن از سبک خواب آور و عذاب آور و صدالبته تهوع آور تیم الاغورده،دو ساله دارم حرص میخورم،دو ساله تو بردامون خوشحال نیستم و تو باختامونم ناراحت نیستم،چون الاغورده تیمی ساخته که لیاقت هیچی نداره،یه تیمه «هیچ»