سرانجام سه ماه کمپین تبلیغاتی فشرده برای استفاده از مصدومیت مسی و بزرگ کردن رونالدو، جواب داد و توپ طلای ۲۰۱۳ به بازیکنی رسید که چند ماه پیش و بدون پشتوانه تبلیغاتی، نتوانست بیش از ۳ رای در انتخاب بهترین بازیکن فصل اروپا بدست آورد. با این حال، تلاش همگانی تمام طرفهای ذی نفع، از فیفا و شخص بلاتر - که با اجرای آن نمایش خنده دار، توجهات و ترحمات را نسبت به رونالدو جلب کرد - گرفته، تا کمیته برگزاری مراسم که در اقدامی بی نظیر، درست در شب درخشش رونالدو در برابر سوئد، مهلت رای گیری را تمدید کرد و به شرکت کنندگان اجازه تغییر آراء خود را داد، تا بنگاه های مالی و اقتصادی بزرگ جهان که منافع هنگفتی در مطرح کردن عروسک تبلیغاتیشان دارند، در نهایت توانست این باور موهوم را در اذهان عمومی جای بیاندازد که ضعیف ترین نامزد بین سه نفر نهایی به روایت آمار، به راستی شایسته کسب عنوان برترین بازیکن سال است. با این وجود، آمار و ارقام و داده های مستند و واقعی چیز دیگری را نشان می دهند.



از لحاظ تاثیرگذاری تیمی، واضح است که رونالدو در مقابل مسی - فاتح بهترین لالیگای تاریخ - و ریبری - فاتح ۵ جام معتبر - حرفی برای گفتن ندارد. وضعیت رئال مادرید و تحقیرش با ۱۵ امتیاز اختلاف در برابر بارسا و همین طور شکست در فینال جام حذفی در برابر اتلتیکو و تحقیر این تیم در وستفالن، که نیاز به تاکید مجدد ندارد. اما در طی این کمپین تبلیغاتی ماههای اخیر، کسی نپرسید که رونالدو کجای این شکست ها بوده است؟ از سوی دیگر تاکید زیادی بر درخشش رونالدو در برابر سوئد و رساندن تیم ملی پرتغال به جام جهانی انجام شد، اما کسی به این واقعیت اشاره نکرد که همین رونالدو، نتوانست تیمش را در گروهی نه چندان دشوار، در برابر تیمی مثل روسیه به رتبه ای بهتر از دومی برساند، آن هم در حالی که مسی با گلهای خود تیم ملی آرژانتین را به طور مستقیم - و نه با بازی پلی آف - به جام جهانی برد.