<span class='quoter'>Dear user نوشته:</span>


من بار ها گفتم، اینکه ما یه شخصیت بسازیم، بعدش مشخص کنیم این بازیکن میره بارسا ب و بعدش یه تیم دیگه و آخر میاد بارسا، و نویسنده های ما بیان این مسیر رو بنویسند این دیگه داستان نویسی نیست.فیلمنامه نویسی ه.
داستان نویسی اینه که شما بیای تا بارسا ب ببریش، بعدش نویسنده بعدی بسته به حس خودش بیاد سر اون کاراکتر داستانمون بلا بیاره، حتی تا جایی که بره رئال مادرید.
شاید اون داستانی که ما می خوایم در نیاد، ولی اونوقت ما یک داستان نوشتیم که واقعا نویسنده هامون با حس اون رو نوشتن.

مسئله بعدی هم این بود که شما اومدی شیفت بندی کردی و حس مبارزه رو گرفتی.
مثلا به من می گفتید تو فعلا ننویس، من یا مسعود مینویسیم، تو بعد از اون بنویس.
اگر اینطور کارمون پیش میرفت که هر کی زودتر نوشت داستان رو ادامه بده حداقلش بچه ها سرد نمیشدن.
مثلا شما تا یه جایی داستان مینوشتید، بعدش همه تیم شروع میکردن به نوشتن، اونی کهاولین نفر تموم کرد ادامه اش رو میزاشت، تا بقیه تیم به خودشون بیان که وقتی عضو تیم داستان نویسی شدن نوشتن داستان وظیفه شون ه و جزو اوقات فراغت حسابش نکنند.
همین کار باعث میشد خلاقیت و رقابت بیشتر بشه و هر کس برای اینکه داستان رو اونطور که خودش می خواد پیش ببره تلاش بیشتری بکنه.


اگر این مسائل رعایت میشد هیچوقت اون داستان اونطوری رها نمیشد.