beautiful queen نوشته:

به انگشتر فیروزه ام نگاه کردم. با خودم گفتم: خوب شد زیر بار حرف فروشنده نرفتم و همین فیروزه رو انتخاب کردما، چنین سنگی کم پیدا میشه . بعدم غرق تماشای انگشتر تازه ام شدم، که با کلی ذوق از دور حرم امام رضا خریده بودمش.
دستم رو از پنجره ماشین بردم بیرون. همیشه این بازی رو دوست داشتم ، دستم رو میگرفتم جلوی باد و سعی میکردم ثابت نگهش دارم. مقاومت کردن جلوی باد وحشی ای که به زور میخواست دستم رو به عقب برونه،رو دوست داشتم. حس قدرت و در عین حال حس رهایی ، بهم میداد. باد به شدت توی صورتم میخورد. چشمام رو بستم و رفتم توی خیال.
از سرمای هوا، دست و صورتم بی حس شده بود. بالاخره دلم راضی شد که دستم رو بیارم داخل و شیشه رو ببندم.
اومدم روسریم رو درست کنم که یه چیز تیز به روسریم گرفت. نگاهم افتاد به انگشترم.
ای وااای نگین فیروزه اش کو ؟!
با ناله گفتم: دیدی چی شد؟ نگین انگشترم از پنجره افتاد بیرون.
گفت: اشکال نداره فدای سرت، رسیدیم تهران میدم یه نگین دیگه بندازن برات.
ولی من همون رو میخواستم. کلی تو پاساژ امام رضا گشته بودم تا چنین نگینی پیدا کرده بودم.
حسابی دمغ شده بودم. با وجود اینکه میدونستم نگین از دستم افتاده بیرون، توی ماشین رو حسابی گشتم. ولی همونطور که فکر میکردم نبود.
ته دلم گفتم آقا جان ، میشه نگین انگشترم رو پیدا کنید؟ خیلی دوسش داشتم.یه دور تسبیح صلوات نذر فرجتون که پیدا بشه.
بعدم خودم به خودم نهیب زدم که: اوهوی بچه جون از آقا چیزی رو بخواه که شدنی باشه. نگینی که پرت شده توی جاده، چطور باید آقا برات پیدا کنه؟نکنه انتظار داری واس خاطر نگین انگشتر تو معجزه کنه؟! بسکه آقا، جوابت رو داده پر رو شدیا.
بعدم به خودم بخاطر خواسته احمقانه ام پوزخند زدم.
یکی دو ساعت بعد، نگه داشتیم که توی رستوران های بین راه غذا بخوریم.
در ماشین رو که باز کردم، چشمام گرد شد.
چیزی که میدیدم رو باور نمیکردم. لای زوار لاستیکی بین در و بدنه ی ماشین، دقیقا جاییکه نه از بیرون راه داشت نه از داخل نگین انگشترم صحیح و سالم، خودنمایی میکرد.