| پاسخ به: فناوری نانو! | |||
|---|---|---|---|
نویسنده: elguaje7 جمعه، ۱۴ بهمن ۱۳۹۰ (۱:۵۳) | |||
| توليد يک شيشه خودتميزشونده جديد در آينده نزديک عينک‌ها نيازي به تميز شدن نخواهند داشت و شيشه‌هاي کثيف خودرو بخشي از گذشته خواهند بود. دانشمندان از دوده شمع براي توليد يک روکش اَبَرآبگريز شفاف که از شيشه ساخته شده است، بهره برده‌اند. آب و روغن از روي اين روکش لغزيده و هيچ چيزي پشت سر خود باقي نمي‌گذارند. حتي زماني که اين روکش استفاده از روش ماسه‌پراني (سندپلاست) آسيب مي‌بيند، اين ويژگي را حفظ مي‌کند. اين ماده خاصيت خود را مديون نانوساختار خود است. سطوح روکش‌دهي شده با استفاده از اين ماده مي‌توانند در هر کاربردي که کثيفي يا حتي لايه نازکي از آب مضر بوده و يا ايجاد مزاحمت مي‌کند، مورد استفاده قرار بگيرند. به‌عنوان مثال از کاربردهاي ديگر اين ماده مي‌توان به استفاده از آن در شيشه‌هاي آسمانخراش‌ها يا ابزارهاي پزشکي اشاره کرد. اين روکش از يک ماده بسيار ساده يعني سيليکا ساخته است که ماده اصلي تشکيل‌دهنده تمام شيشه‌هاست. محققان سطوح سيليکايي را با يک ترکيب فلوئوريد سيليکوني روکش‌دهي کرده و ويژگي دفع آب و روغن را در اين سطوح ايجاد نمودند. بخش هوشمندانه اين کار ساختار بسيار جالب اين روکش است. ساختار اين لايه شبيه يک مارپيچ اسفنج‌مانند از حفرات کاملاً بي‌نظم است؛ ديواره‌هاي اين مارپيچ از کُره‌هاي بسيار کوچک ساخته شده است.  دوريس وولمر، يکي از دانشمندان موسسه ماکس پلانک که اين کار را رهبري کرده است، مي‌گويد: «اين سطوح گرد حتي با استفاده از روغن‌هاي با ويسکوزيته پايين نيز تر نمي‌شوند، حتي اگر اين تر شدن از نظر انرژي مطلوب باشد». دليل اين امر اين است که مايعاتي که حتي سطوح فلوئورينه را تر مي‌کنند، بايد روي اين کُره‌ها که داراي اندازه 60 نانومتر هستند، فشرده شوند تا يک فيلم را روي سطح تشکيل دهند. اين کار نياز به انرژي بسيار بالايي دارد.  وولمر مي‌گويد: «ما حتي مي‌توانيم اين روکش را روي شيشه‌هاي مربا نيز استفاده کنيم». دوده شعله يک شمع به‌عنوان مدلي براي ساختار حفره‌اي اين کُره‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. اين محققان يک اسلايد شيشه‌اي را روي شعله شمع گرفتند تا ذرات دوده به قطر 40 نانومتر يک ساختار اسفنج‌مانند را روي شيشه ايجاد نمايند. مرحله بعدي روکش‌دهي اين ساختار با سيليکا در يک ظرف شيشه‌اي بود؛ براي اين کار يک ترکيب آلي سيليکوني فرّار و آمونياک به‌روش رسوب‌دهي بخار روي سطح نشانده شدند. حرارت دادن اين ساختار موجب تجزيه دوده گرديد. گام بعدي رسوب‌دهي بخار يک ترکيب فلوئوريد سيليکوني روي ساختار توخالي سيليکا بود. سپس آنها تلاش کردند اين سطح را با استفاده از مايعات مختلف تر نمايند که موفق نشدند. حتي زماني که قطرات هگزادکان از ارتفاع زياد روي اين سطح چکانده شد، ترشدگي صورت نگرفت. در صورتي که هگزادکان روي يک تابه نچسب چکانده شود، شبيه آب در يک لگن دستشويي روي آن پخش مي‌شود. جزئيات اين کار در مجله Science Express منتشر شده است. | |||
تالار گفتمان
آخرین عناوین
آخرین ارسال‌ها
قوانین و مقررات
عاشقان آبی و اناری
مباحث آزاد
لیگ فانتزی
مسابقات سایت
آبی و اناری
گردانندگان سایت
حمایت مالی از سایت
تاریخچه باشگاه
افتخارات باشگاه
زندگینامه بازیکنان
مربیان باشگاه
اسطوره‌های باشگاه
مقالات سایت
پیوستن به جمع نویسندگان آبی و اناری
مقالات اختصاصی
مقالات آماری تحلیلی
مقالات آنالیز فنی
گالری عکس
پیوستن به جمع همکاران گالری
عکس‌های قهرمانی
عکس‌های بازی‌های بارسا
عکس‌های بازیکنان
عکس‌های فصل 2016/17
نقشه سایت
سوال یا ابهام خود را مطرح نمایید!
راهنمای عضویت در سایت
مشکل در ورود به سایت
سوالات متداول