این قسمت آخر رو فک کنم خود حضرت جی ام نوشتن...با اینکه اسپویل شو قبلا ندونسته خونده بودم و از دقیقه پنج به بعد مطمئن شدم اسپویلی که خونده بودم حدس و گمان نبوده و تا ته قصه رو می دونستم اما لذت بردم...دوباره اون دیالوگا...واقعا چیزی که همیشه از گات دوست داشتم خط داستانی ش نبوده...بلکه نحوه ی روایتش بوده...ی نکته که از جنس گات بود و تو چاله ی بقیه ی فیلمای هالیوودی نیفتاد این بود که سرسی دست آخر شخصیت خبیث شو حفظ کرد و این خیلی خوبه...چون صلح شون واقعا خنده دار میشد...در کل اینقدر دیالوگ خوب این قسمت داشت که تو کل شیش اپیزود قبلی نداشت...صحنه ی لرد بیلیش و شوکه شدنش با اینکه از قبل می دونستمم همچنان جذاب بود...همبستر شدن جان و دنریس حالا خیلی فعلا ضروری نبود😁 و بهتر بود تا فصل بعد صبر میکردن...نمی دونم شایدم این عیب منه کلا دوس ندارم هیچ وقت یه فیلم خوب به رخت خواب ختم بشه...سموئل ام خیلی شتابزده بود ملاقاتش با برن...یعنی ب نظرم بهتر بود این اپیزود رو یه چرخی تو وینترفل میزد و کلا قضیه تارگرین بودن جان رو هم که از قبل مشخص بود و نکته ی جدیدی نداشت رو ب فصل بعد موکول میکردن...و حتی شکل پیش کشیدن این ماجرا توسط برن و سموئل زیاد شسته رفته نبود و میشد تو فصل بعد خیلی شیک تر و با دیالوگای بهتر و توی موقعیت بهتری کل این ماجرا پرده برداری بشه ازش