تالار گفتمان

بارخوانی آخرین شکست انگلیس مقابل ولز پس از 32 سال؛ حماسه یا رسوایی رکسهم؟!
نویسنده: mahsagh پنج‌شنبه، ۲۷ خرداد ۱۳۹۵ (۱۷:۲۴)
تیم های ملی فوتبال ولز و انگلیس در ماه می 1984 در آخرین دوره مسابقاتی تحت عنوان British Home Championship یا Home International Championship در شهر رکسهم ولز به مصاف یکدیگر رفتند ولی حواشی پیرامون این بازی و همچنین باخت 1-0 انگلیس مقابل ولز باعث جاودانه شدن این بازی گردید. وقتی که مایک انگلند مربی تیم ملی ولز در ماه می 1984 ، تیمش را برای دیدار خانگی مقابل انگلستان در «ریس کورس گراند» رکسهم آماده می کرد، این جمله معروف را خطاب به حضار گفت: «این مسابقه ای است که ما برای برنده شدن آمده ایم! » صحبت از همان مسابقه ای است که آخرین برد ولز مقابل انگلیس را رقم زد که از قضا آخرین دوره مسابقاتی تحت عنوان British Home Championship یا Home International Championship بود. (توضیح: این مسابقات با حضور تیم های ملی انگلیس، ایرلند شمالی، ولز و اسکاتلند حدود 100 سال برگزار شد که از آن به عنوان قدیمی ترین تورنمنت فوتبال برای تیم های ملی یاد می کنند. آخرین دوره این مسابقات در سال 1984 برگزار گردید) پی بردن به دلیل انگیزه بالای ولزی ها برای این مسابقه کار دشواری نیست. تصمیم بر این گرفته شد که این مسابقات برای همیشه تعطیل شود و همین موضوع موجب دل آزردگی ولزی ها و اهالی ایرلند شمالی شد. مایک انگلند مربی وقت ولز اضافه کرد: این یک سیلی محکم برای ما بود وقتی که فهمیدیم انگلیسی ها و اسکاتلندی ها تصمیم گرفته اند این مسابقات را تعطیل کنند. تصمیم آنها یک توهین به ما بود و ما را آزار می داد. تکبر انگلیسی ها موجب آزار ولزی ها شده و سخنان آمیخته با خشم ری ویلکینز کاپیتان دوم ولز گواه این مدعا بود: «انگلیس نباید هیچ یک از بازی های خانگی اش را ببازد.» ویلکینز به طرز جسورانه ای پس از مواجه شدن با پرسشی درباره شکست تحقیر آمیز 4-1 انگلیس در سال 1980، چنین جمله ای را بر زبان آورد: «ما می دانیم که ولز به دلیل لغو شدن این مسابقات، در جوش و خروش است. ما باید مطمئن بشویم که چنین حادثه ای رخ نخواهد داد.» مایک انگلند از خاطراتش درباره آن بازی و البته تلاش های بابی رابسون برای هموار کردن راه پیروزی انگلیسی ها می گوید. آن اولین بازی بود که وی روی نیمکت ولز نشست. مصدومیت ها و تعهداتی که بازیکنان به باشگاه های خود داشتند باعث شد تا بابی رابسون مربی تحت فشار انگلیس از 20 بازیکن ممکن، فقط 12 یار آماده را در اختیار داشته باشد. چهره هایی نظیر برایان رابسون، گلن هادل، ویو اندرسون، گراهام رابرتس، پل مارینر، تروور فرانسیس و جان بارنز همگی غایب بودند. لوتر بلیست مجبور شد به سرعت از میلان برگشته و از طریق لندن با یک جفت کفش های کهنه که از خانه پدر و مادرش برداشته بود، به اردوی این تیم اضافه شود چون کفش های اصلی او در کمپ تمرینی تعطیل شده میلان جا مانده بودند! گری لینکر جوان هم برای اولین بار به اردوی انگلیس دعوت شد اگرچه محل برگزاری مسابقات را نمی دانست و با پرس و جو به دنبال یافتن آنجا بود! گری لینکر می گوید: من می دانستم که قرار است انگلیس با ولز بازی کند اما خبر نداشتم که این بازی قرار است در کجا برگزار شود! همین بی تجربگی انگلیسی ها باعث آسیب پذیری آنها شد. 4 مدافع آنها فقط 14 بازی ملی داشتند در حالی که خط هافبکشان یعنی دیوید آرمسترانگ، سامی لی و جان گرگوری نیز فقط 19 بازی ملی را تجربه کرده بودند. پل والش نیز پنجمین بازی ملی خود را انجام می داد. مارک رایت و تری فنویک در اولین بازی ملی خود با پیراهن انگلیس به میدان رفتند و تیم کم تجربه بابی رابسون با تک گل مارک هیوز مغلوب ولز شد. اگر چه باخت مقابل ولز آغازی بود برای برخی از بازیکنان جوان در تیم ملی انگلیس، اما برای برخی دیگر از بازیکنان، آخر خط محسوب می شد. آلن کندی، گرگوری، والش و آرمسترانگ دیگر برای تیم ملی به میدان نرفتند و سامی لی هم فقط یک بازی دیگر این پیراهن را پوشید. بازیکنانی که هرگز تجربه بازی کنار یکدیگر را نداشتند، همه تلاش خود را انجام دادند تا بر بازی تأثیر بگذارند اما مطبوعات کاری به این مسائل نداشتند و برای سرزنش شکست آنها مقابل ولز از هیچ انتقادی فروگذار نکردند. فرانک مک گی در میرور نوشته بود: دیشب، فوتبال ملی انگلیس یک رسوایی جدید را تجربه کرد! هرگز آنها بدتر از این تیمی نبودند که دیشب در رکسهم به ولز باخت. آن بازی همیشه تبدیل به یک بازی پر حرف و حدیث و یک مجادله دائمی در جامعه فوتبال انگلیس شد. حتی تیم های بعدی انگلیس هم تلاش داشتند تا آن شکست تلخ را جبران کنند اما آن رسوایی رکسهم برای همیشه در ذهن آنها باقی ماند. در آن بازی، ولزی ها هرگز اجازه تهدید شدن دروازه خود را به میهمان مغرور انگلیسی ندادند و فقط یک توپ روی دروازه نویل سوتال آمد. ضربه سر آلوین مارتین که به تیر افقی دروازه برخورد کرد و توپ برگشتی نیز توسط دیوید فیلیپس که اولین بازی ملی اش را انجام می داد، از دست رفت. بدین ترتیب در شب اولین ها، تیم ملی ولز توانست یک پیروزی نوبرانه را مقابل انگلیس جشن بگیرد. مارک هیوز 21 ساله که با تازگی از اردوی منچستر یونایتد در تورین با ویروس خونی برگشته و به اردوی ولز اضافه شد بود، در حالی که حضورش در این مسابقه در هاله ای از ابهام قرار داشت، با پیراهن ولز به میدان رفت و در صحنه ای که یک ضربه آزاد توسط آلن دیویس روی دروازه پیتر شیلتون فرستاده شد، توپ را از جلوی پای مایک داکسبری هاج و واج، درون دروازه انگلیس قرار داد. حتی هیوز گل دوم را هم زد که مردود اعلام شد و در ادامه بازی، ایان راش و گوردون دیویس دو موقعیت عالی دیگر را برای ولز از دست دادند. استیوارت جونز پس از پایان این بازی در تایمز نوشت: یک گل دو ملت را از هم جدا کرد ولی خلیج نشان دهنده فاصله بین رکسهم و لندن است! شرمگینی ناشی از باخت دیشب انگلیسی ها در ریس کورس گراند رکسهم برای سران فدراسیون فوتبال انگلیس و همکاران اسکاتلندی آنها که تصمیم گرفتند از فصل بعد، لیست بازی های ملی خود را با رقبای قدرتمندتری پر کنند، برای همیشه باقی خواهد ماند. به طور طبیعی، پیروزی مقابل ملتی که نقش مهمی در لغو شدن همیشگی Home Nations Championship داشتند، یک اتفاق خوشایند برای ولزی ها بود. الفد الیس رئیس کمیته بین المللی ولز معتقد بود که انگلیسی ها دارای روابط ضعیفی هستند. همچنین مایک انگلند مربی تیم ملی ولز با اشاره به تصمیم فدراسیون فوتبال انگلیس گفت: این یک نمایش اعجاب برانگیز از جانب ما بود که موجب رضایت خاطر ولزی ها شد. یک بار دیگر ما به همگان اثبات کردیم که فوتبال این ملت (ملت ولز) تا چه اندازه قابل احترام است. واکنش ها در انگلیس بهتر از این نبود؛ اکسپرس با یک رفتار نسبتاً غیر محترمانه چنین پرسشی را مطرح کرد: چه قمر در عقربی! ناکامی در ولز، حالا چه کسی می تواند ما را شکست بدهد؟ استیو کاری با لحنی شاکیانه می گفت: انگلیس در اعماق جدیدی از تحقیر، غرق شد. شکست خورده، آش و لاش شده، درب و داغان! ولزی ها از این کلمات برای برتری خجالت آور خود استفاده کردند. آیا این باخت تا این اندازه برای آنها یک سورپرایز بزرگ بود؟! آخرین بازی در تاریخ این تورنمنت بین تیم های انگلیس و اسکاتلند یعنی دو ملت بزرگ تر بریتانیا برگزار شد و به تساوی انجامید تا قرار گرفتن دو کشور بزرگ تر در رده هایی پایین تر از ایرلند شمالی و ولز یعنی دو کشور کوچک تر، موجبات تمسخر آنها را فراهم بیاورد. تد کراکر دبیر فدراسیون فوتبال انگلیس در دفاع از تصمیم لغو این تورنمنت محبوب، چنین گفت: ما نباید از بیان این حقیقت خجالت بکشیم که کسب درآمدهای بین المللی باید مهم ترین عنصر برای انتخاب بازی های ملی باشد. البته این تصمیم منفوری که از سوی انگلیسی ها و اسکاتلندی ها گرفته شد، با چنین توجیهاتی از سوی تد کراکر نیز مورد پذیرش گوش های کر و منتقدان این تصمیم حتی در خود انگلیس نیز واقع نگردید. از آن روز به بعد، تیم های انگلیس و ولز فقط 4 بار دیگر به مصاف هم رفتند. آن بازی مشهور در می 1984، آخرین برد ولز مقابل همسایه بزرگ خود بود. حالا 32 سال بعد، این بار نوبت روی هاجسون است که در شهر لانس فرانسه و در چارچوب یورو 2016 با میراثی که از بابی رابسون به او رسیده، آن شکست تلخ مقابل ولز را برای همیشه از اذهان انگلیسی ها پاک کند. منبع