Greatest Ever نوشته:

هزاران بار تصویر قهرمانی مسی تو جام جهانی رو توی ذهنم مجسم کردم. از 2008 تا الان.
وقتی 2-0 شد 2-2 پر استرس ترین لحظات زندگیم رو داشتم میگذروندم. خودت رو قهرمان جام جهانی در یک طرفه ترین فینال تاریخ میبینی؛ اما فقط 80 ثانیه شما رو از رویایی که در ذهنت پرورش دادی دور میکنه! فقط 80 ثانیه! همه چیز روی تیم آوار میشه. شیرین ترین رویای ممکن، جای خودش رو به نقطه سر خط میده.
علی القاعده این اتفاقات باعث میشه که تیم برتر و رویاپرداز نتونه خودش رو جمع و جور کنه. اما آرژانتین یا بهتر بگم مسی بازم خودش رو جمع و جور کرد و گل سوم رو زد اما بازم گل مساوی رو خوردن! جمع کردن این اتفاقات و بردن پنالتی ها خیلی سخت بود! خیلی سخته وقتی با بازی درخشان داری فینال رو میبری همه چیز مثل پتک روی سرت بخوره و باز از لحاظ روحی خودت رو نبازی. هر تیمی جای آرژانتین این شرایط رو تجربه میکرد، میباخت و فینال رو از دست میداد و یه تراژدی بزرگ براش رقم میخورد.
چرا آرژانتین نباخت؟ فقط لطف خدا.
حالا منتقدین خشک مغز و بهانه جوی مسی که برای بهترین نبودن مسی در تاریخ فوتبال و قرار گرفتن بالاتر از مارادونا تنها یک بهانه داشتند: «مسی برنده جام جهانی نشده.» دیگه هیچ حرفی برای گفتن جز اعتراف واقعیت ندارند.
مسی با کم بضاعت ترین و بی ستاره ترین آرژانتین حداقل نیم قرن اخیر، با هم تیمی های شاغل در سطح 2 و 3 فوتبال دنیا، برابر تیم های تا بن دندان پر از ستاره، زیباترین جام تاریخ ورزش ها رو بالای سر برد، و حالا حتی برای منتقدهایی که برای این تاج گذاری ابدی لئو، تبصره قائل بودند ‌هم شد یگانه مرد تاریخ. الان مسی با احترام به مارادونا برای دوست و دشمنش هم شماره یک تاریخ فوتبال هست.
من بیشتر برای خود لئو خوشحال شدم. برای خوشحالیش. برای اینکه به چیزی که اینقدر میخواستش رسید.