مهسا منوچهری نوشته:

یادمه شب بازی رم،یه دوستی همین جا گفت از اون شباس که صبحش که بیدار بشی تازه می فهمی چی شده..بعد بازی با لیورپول همه سعی مو کردم که نخوابم،چون از اون حس لعنتی بعد از بیداری می ترسیدم،نزدیک بیست و چهار ساعت هم دووم اوردم،ولی بالاخره خوابیدم و بعدش بیدار شدم..چه حس بدی بود،فقط می گفتم خدایا ای کاش همه ش خواب بوده باشه..وقتی اومدم خبرارو خواندم دنیا رو سرم هوار شد،خبر گریه کردن مسی تو رختکن و دعوای هوادارا باهاش بدتر از باخت داغونم کرد،تا یه ساعت تو کنج اتاق عین دیوونه ها زار می زدم،ولی تو اون لحظه ها و روزای بعدش این جوری خودمو دلداری می دادم که بالاخره والورده اخراج میشه و این کابوس لعنتی تموم میشه...

ولی مسی چی؟؟!!امروز برای بار هزارم مصاحبه کرد و از این مربی احمق که عامل اصلی فضاحتای دو سال اخیر و همه این حال بد ما هوادارا و خود مسیه حمایت همه جانبه شو اعلام کرد،برای چی؟فقط به خاطر اینکه با وجود این مشنگ،تحت هر شرایطی جایگاه خودشو رفقاش که به وضوح یه باند مخفی شکل دادن تو ترکیب تضمین شده س،یه مربی کوچیک که تو بدترین شرایط جرات تو گفتن بهشون رو نداره.معلومه باید ازش حمایت کنه وقتی با وجودش تمرینات براشون حکم سیزده بدر رو داره ،این وسط هرچقدر هم که تو زمین گند بزنن تهش همه هوادارا براشون کف می زنن،پس دیگه غمشون چیه..؟؟

وسعت تنفرم از والورده به حدیه که به هر عشق و علاقه ای غالبه،حتی به عشقم به مسی که یه زمانی برام خدا بود..این تنفر باعث شده که همه احساسمو کنار بذارم و مسی رو منطقی قضاوت کنم ،قضاوتی که نتیجه ش شد این مهملاتی که تو این کامنت یافتم ،ولی بدبختانه مهمل که نیستن هیچ ،عین واقعیت ن ..واقعیتی که داره همه موجودیت و اعتبار مون رو نابود می کنه و این بازیکنای بی غیرتی که کک شونم نمی گزه...فقط این وسط بیچاره ما هوادارا و اون لوگوی بینوا...