In Luis Enrique We Trust نوشته:

در حال جمع کردن بار و بندیل برای رفتن به کشور خارجی


دوستان عزیزان. لیدیز اند جنتلمن یه سال پیش همین موقع ها من میخواستم برم. یه شخصی که خیلی برام مهم بود، گفت یه سال صبر کن شاید شرایط با اومدن روحانی تغییر کنه و یکم به جوونایی مثل من بها بدن. ما هم یه سال صبر کردیم. خب منم خیلی خیلی تلاش کردم که بها بدن(یعنی خودم یقشونو می گرفتم میگفتم بها بدین بابا. بها بدین ) ولی نه که نه. ولی شما به من باید حق بدین. 19 تا اختراعم تو خونه داره خاک میخوره. مدال جهانی رباتیکم داره خاک میخوره. مدال های رباتیک ملیم داره خاک میخوره. لوح های تقدیرم داره خاک می خوره. دعوتنامه هام داره خاک میخوره. جوایز خوارزمی هم که قربونش برم. اصلا نمیدن. جوایز علمی عملی رو نمیدن. آقا به ولله من 15 میلیون تومن ارزش نداره واسم. اگه می رفتم خارج هفته ای اینقدر میگرفتم. اما این که این پول کمک ندن آدم حرصش درمیاد. خلاصه این که دوستان ما داریم میریم. هرچند خودمو از این خاک میدونم، هرچند که نرفتم واسه تحصیل تا بیام اینجا استاد دانشگاه شم، همینجا موندم با بدترین امکانات بهترین چیزهایی رو ساختم که قادر بهش بودم. شما مثلا به من بگین که 'یه سیمی که هدایتش مثل نقره باشه ولی قیمتش مثل مس بده؟ که نمیزارن تولید انبوه شه؟ شیش ماه پیش وزارت نیروی کانادا به من نامه فرستاده که آقا شما بیا اینجا ما کل شبکه برقمونو عوض میکنیم. من نرفتم. چون هنوز امید داشتم که این کار تو یه شهر، فقط و فقط یه شهر ایران انجام بشه. به خدا دوستان من وقت بوده که 3 شبانه روز یه سر کار کردم. با تمام وجود واسه یه طرح خیلی کوچیک واسه یه خط کوچیک تو نقشه طراحیم کار کردم ولی دریغ از یه تشکر خشک و خالی. نه که بیان بگن ممنون. حداقل وقتی میرم اونجا نگن نمیشه. بگن ممنون ولی نمیشه. خلاصه این که حرف زیاده. ما رو حلال کنین. ایشالله وقتی P.H.D گرفتم ، شرایط تو ایران عوض شده باشه و ما هم برگردیم.

دلیل این که این هم نوشتم یکیش این بود که واقعا نیاز به نوشتن این نامه دارم. چون فکر می کنم وجود من تو این کشور خیلی خیلی مهم تر از وجود بعضی فوتبالیست هاست که وقتی از یه تیمی میرن یه تیم دیگه سه صفحه نامه می نویسن. دومیش که مهم ترم هست اینه که من با این سایت زندگی کردم. 5 سال و نیمه که تو 95 درصد روزا فارغ از این که امتحان داشتم یا ، کنکور داشتم یا نه و همه اینا سر زدم به این سایت.

ایشالله اردیبهشت به سمت مملکت خارج حرکت می کنیم

In Luis Enrique We Trust نوشته:

در حال جمع کردن بار و بندیل برای رفتن به کشور خارجی


دوستان عزیزان. لیدیز اند جنتلمن یه سال پیش همین موقع ها من میخواستم برم. یه شخصی که خیلی برام مهم بود، گفت یه سال صبر کن شاید شرایط با اومدن روحانی تغییر کنه و یکم به جوونایی مثل من بها بدن. ما هم یه سال صبر کردیم. خب منم خیلی خیلی تلاش کردم که بها بدن(یعنی خودم یقشونو می گرفتم میگفتم بها بدین بابا. بها بدین ) ولی نه که نه. ولی شما به من باید حق بدین. 19 تا اختراعم تو خونه داره خاک میخوره. مدال جهانی رباتیکم داره خاک میخوره. مدال های رباتیک ملیم داره خاک میخوره. لوح های تقدیرم داره خاک می خوره. دعوتنامه هام داره خاک میخوره. جوایز خوارزمی هم که قربونش برم. اصلا نمیدن. جوایز علمی عملی رو نمیدن. آقا به ولله من 15 میلیون تومن ارزش نداره واسم. اگه می رفتم خارج هفته ای اینقدر میگرفتم. اما این که این پول کمک ندن آدم حرصش درمیاد. خلاصه این که دوستان ما داریم میریم. هرچند خودمو از این خاک میدونم، هرچند که نرفتم واسه تحصیل تا بیام اینجا استاد دانشگاه شم، همینجا موندم با بدترین امکانات بهترین چیزهایی رو ساختم که قادر بهش بودم. شما مثلا به من بگین که 'یه سیمی که هدایتش مثل نقره باشه ولی قیمتش مثل مس بده؟ که نمیزارن تولید انبوه شه؟ شیش ماه پیش وزارت نیروی کانادا به من نامه فرستاده که آقا شما بیا اینجا ما کل شبکه برقمونو عوض میکنیم. من نرفتم. چون هنوز امید داشتم که این کار تو یه شهر، فقط و فقط یه شهر ایران انجام بشه. به خدا دوستان من وقت بوده که 3 شبانه روز یه سر کار کردم. با تمام وجود واسه یه طرح خیلی کوچیک واسه یه خط کوچیک تو نقشه طراحیم کار کردم ولی دریغ از یه تشکر خشک و خالی. نه که بیان بگن ممنون. حداقل وقتی میرم اونجا نگن نمیشه. بگن ممنون ولی نمیشه. خلاصه این که حرف زیاده. ما رو حلال کنین. ایشالله وقتی P.H.D گرفتم ، شرایط تو ایران عوض شده باشه و ما هم برگردیم.

دلیل این که این هم نوشتم یکیش این بود که واقعا نیاز به نوشتن این نامه دارم. چون فکر می کنم وجود من تو این کشور خیلی خیلی مهم تر از وجود بعضی فوتبالیست هاست که وقتی از یه تیمی میرن یه تیم دیگه سه صفحه نامه می نویسن. دومیش که مهم ترم هست اینه که من با این سایت زندگی کردم. 5 سال و نیمه که تو 95 درصد روزا فارغ از این که امتحان داشتم یا ، کنکور داشتم یا نه و همه اینا سر زدم به این سایت.

ایشالله اردیبهشت به سمت مملکت خارج حرکت می کنیم

In Luis Enrique We Trust نوشته:

در حال جمع کردن بار و بندیل برای رفتن به کشور خارجی


دوستان عزیزان. لیدیز اند جنتلمن یه سال پیش همین موقع ها من میخواستم برم. یه شخصی که خیلی برام مهم بود، گفت یه سال صبر کن شاید شرایط با اومدن روحانی تغییر کنه و یکم به جوونایی مثل من بها بدن. ما هم یه سال صبر کردیم. خب منم خیلی خیلی تلاش کردم که بها بدن(یعنی خودم یقشونو می گرفتم میگفتم بها بدین بابا. بها بدین ) ولی نه که نه. ولی شما به من باید حق بدین. 19 تا اختراعم تو خونه داره خاک میخوره. مدال جهانی رباتیکم داره خاک میخوره. مدال های رباتیک ملیم داره خاک میخوره. لوح های تقدیرم داره خاک می خوره. دعوتنامه هام داره خاک میخوره. جوایز خوارزمی هم که قربونش برم. اصلا نمیدن. جوایز علمی عملی رو نمیدن. آقا به ولله من 15 میلیون تومن ارزش نداره واسم. اگه می رفتم خارج هفته ای اینقدر میگرفتم. اما این که این پول کمک ندن آدم حرصش درمیاد. خلاصه این که دوستان ما داریم میریم. هرچند خودمو از این خاک میدونم، هرچند که نرفتم واسه تحصیل تا بیام اینجا استاد دانشگاه شم، همینجا موندم با بدترین امکانات بهترین چیزهایی رو ساختم که قادر بهش بودم. شما مثلا به من بگین که "یه سیمی که هدایتش مثل نقره باشه ولی قیمتش مثل مس بده؟ که نمیزارن تولید انبوه شه؟ شیش ماه پیش وزارت نیروی کانادا به من نامه فرستاده که آقا شما بیا اینجا ما کل شبکه برقمونو عوض میکنیم. من نرفتم. چون هنوز امید داشتم که این کار تو یه شهر، فقط و فقط یه شهر ایران انجام بشه. به خدا دوستان من وقت بوده که 3 شبانه روز یه سر کار کردم. با تمام وجود واسه یه طرح خیلی کوچیک واسه یه خط کوچیک تو نقشه طراحیم کار کردم ولی دریغ از یه تشکر خشک و خالی. نه که بیان بگن ممنون. حداقل وقتی میرم اونجا نگن نمیشه. بگن ممنون ولی نمیشه. خلاصه این که حرف زیاده. ما رو حلال کنین. ایشالله وقتی P.H.D گرفتم ، شرایط تو ایران عوض شده باشه و ما هم برگردیم.

دلیل این که این هم نوشتم یکیش این بود که واقعا نیاز به نوشتن این نامه دارم. چون فکر می کنم وجود من تو این کشور خیلی خیلی مهم تر از وجود بعضی فوتبالیست هاست که وقتی از یه تیمی میرن یه تیم دیگه سه صفحه نامه می نویسن. دومیش که مهم ترم هست اینه که من با این سایت زندگی کردم. 5 سال و نیمه که تو 95 درصد روزا فارغ از این که امتحان داشتم یا ، کنکور داشتم یا نه و همه اینا سر زدم به این سایت.

ایشالله اردیبهشت به سمت مملکت خارج حرکت می کنیم

In Luis Enrique We Trust نوشته:

در حال جمع کردن بار و بندیل برای رفتن به کشور خارجی


دوستان عزیزان. لیدیز اند جنتلمن یه سال پیش همین موقع ها من میخواستم برم. یه شخصی که خیلی برام مهم بود، گفت یه سال صبر کن شاید شرایط با اومدن روحانی تغییر کنه و یکم به جوونایی مثل من بها بدن. ما هم یه سال صبر کردیم. خب منم خیلی خیلی تلاش کردم که بها بدن(یعنی خودم یقشونو می گرفتم میگفتم بها بدین بابا. بها بدین ) ولی نه که نه. ولی شما به من باید حق بدین. 19 تا اختراعم تو خونه داره خاک میخوره. مدال جهانی رباتیکم داره خاک میخوره. مدال های رباتیک ملیم داره خاک میخوره. لوح های تقدیرم داره خاک می خوره. دعوتنامه هام داره خاک میخوره. جوایز خوارزمی هم که قربونش برم. اصلا نمیدن. جوایز علمی عملی رو نمیدن. آقا به ولله من 15 میلیون تومن ارزش نداره واسم. اگه می رفتم خارج هفته ای اینقدر میگرفتم. اما این که این پول کمک ندن آدم حرصش درمیاد. خلاصه این که دوستان ما داریم میریم. هرچند خودمو از این خاک میدونم، هرچند که نرفتم واسه تحصیل تا بیام اینجا استاد دانشگاه شم، همینجا موندم با بدترین امکانات بهترین چیزهایی رو ساختم که قادر بهش بودم. شما مثلا به من بگین که 'یه سیمی که هدایتش مثل نقره باشه ولی قیمتش مثل مس بده؟ که نمیزارن تولید انبوه شه؟ شیش ماه پیش وزارت نیروی کانادا به من نامه فرستاده که آقا شما بیا اینجا ما کل شبکه برقمونو عوض میکنیم. من نرفتم. چون هنوز امید داشتم که این کار تو یه شهر، فقط و فقط یه شهر ایران انجام بشه. به خدا دوستان من وقت بوده که 3 شبانه روز یه سر کار کردم. با تمام وجود واسه یه طرح خیلی کوچیک واسه یه خط کوچیک تو نقشه طراحیم کار کردم ولی دریغ از یه تشکر خشک و خالی. نه که بیان بگن ممنون. حداقل وقتی میرم اونجا نگن نمیشه. بگن ممنون ولی نمیشه. خلاصه این که حرف زیاده. ما رو حلال کنین. ایشالله وقتی P.H.D گرفتم ، شرایط تو ایران عوض شده باشه و ما هم برگردیم.

دلیل این که این هم نوشتم یکیش این بود که واقعا نیاز به نوشتن این نامه دارم. چون فکر می کنم وجود من تو این کشور خیلی خیلی مهم تر از وجود بعضی فوتبالیست هاست که وقتی از یه تیمی میرن یه تیم دیگه سه صفحه نامه می نویسن. دومیش که مهم ترم هست اینه که من با این سایت زندگی کردم. 5 سال و نیمه که تو 95 درصد روزا فارغ از این که امتحان داشتم یا ، کنکور داشتم یا نه و همه اینا سر زدم به این سایت.

ایشالله اردیبهشت به سمت مملکت خارج حرکت می کنیم

THE END نوشته:

ایشالله موفق باشید، هرجا که هستید.

پ.ن:ایشون عذرشون موجه میخوان برن، بقیه چرا انقدر مشتاق رفتنن؟!