Eddard Stark نوشته:

این کلاه قرمزی سال های اخیر ولی اصلا به من نچسبید، عروسک خیلی عوض شده، دیگه بوی اون موقع رو نمیده.
این صحنه ایه که بچه های امروزی خیلی کمتر دیدن؛ تی شرت آستین بلند راه راه آبی و قرمز یا سفید، که بخاطر چند سال پوشیدن رنگ و روش رفته و از بس تنگ شده، درزهاش دارن کم کم پاره میشن. لباس تن کلاه قرمزی مثل بچگی ما بود، این بود که قبولش کردیم. آرمان کلاه قرمزی همکار شدن با آقای مجری بود، اون موقع ها دیدن شخصیت های تلوزیونی آرمان همه بود، مثل امروز نبود که گله گله خاله و عمو تو تلوزیون ریخته باشن و بچه ها هرکدوم حداقل یکبار یکیشونو دیده باشن.
بچه های امروز آرمانی ندارن، چون آرزویی ندارن، مگر اینکه برآورده شده باشه. تلاش کردن برای رسیدن به آرزو رو بچه های امروز بلد نیستن. مدت هاست یه شاه پر بزرگ سفید و قهوه ای گوشه حیاط خونه افتاده، ولی خواهر من حتی نگاهش هم نکرده. درحالیکه من عمرا همچین چیزی رو از دست نمیدادم.
حکایت بزرگ شدن هم دوره ای های ما هم خیلی تلخه، هم خیلی رشک برانگیز. تلخ از این جهت که آرزوی های دست نیافته‌مون خیلی بیشتر از آرزوی دست یافته‌مونه، و رشک برانگیز از این جهت که بچه های امروز حتی قدرت داشتن همچون آرزوهایی رو هم ندارن.
بخاطر همینه که کلاه قرمزی این روزها به من نمیچسبه، چون هویت نداره. و بخاطر همینه که میگم دوران ما تموم شده.

Eddard Stark نوشته:


این کلاه قرمزی سال های اخیر ولی اصلا به من نچسبید، عروسک خیلی عوض شده، دیگه بوی اون موقع رو نمیده.
این صحنه ایه که بچه های امروزی خیلی کمتر دیدن؛ تی شرت آستین بلند راه راه آبی و قرمز یا سفید، که بخاطر چند سال پوشیدن رنگ و روش رفته و از بس تنگ شده، درزهاش دارن کم کم پاره میشن. لباس تن کلاه قرمزی مثل بچگی ما بود، این بود که قبولش کردیم. آرمان کلاه قرمزی همکار شدن با آقای مجری بود، اون موقع ها دیدن شخصیت های تلوزیونی آرمان همه بود، مثل امروز نبود که گله گله خاله و عمو تو تلوزیون ریخته باشن و بچه ها هرکدوم حداقل یکبار یکیشونو دیده باشن.
بچه های امروز آرمانی ندارن، چون آرزویی ندارن، مگر اینکه برآورده شده باشه. تلاش کردن برای رسیدن به آرزو رو بچه های امروز بلد نیستن. مدت هاست یه شاه پر بزرگ سفید و قهوه ای گوشه حیاط خونه افتاده، ولی خواهر من حتی نگاهش هم نکرده. درحالیکه من عمرا همچین چیزی رو از دست نمیدادم.
حکایت بزرگ شدن هم دوره ای های ما هم خیلی تلخه، هم خیلی رشک برانگیز. تلخ از این جهت که آرزوی های دست نیافته‌مون خیلی بیشتر از آرزوی دست یافته‌مونه، و رشک برانگیز از این جهت که بچه های امروز حتی قدرت داشتن همچون آرزوهایی رو هم ندارن.
بخاطر همینه که کلاه قرمزی این روزها به من نمیچسبه، چون هویت نداره. و بخاطر همینه که میگم دوران ما تموم شده.

ابامون بهمون یه 1000 تومنی میداد.

Shinji Kagawa نوشته:



اوضاتون خوب بودا!

میدونی 1000 تومن اون موقع چقدر بود؟

Shinji Kagawa نوشته:



اوضاتون خوب بودا!

میدونی 1000 تومن اون موقع چقدر بود؟

AnDrEs InIeStA نوشته:

حالا کاری به اینا ندارما ولی واقعا زندگی ما باحال تر بود.حالا حسین تو که دهه هفتادی ای و اینا اصلا به ما نمیخوری ولی زندگی دهه شصتیا هم قشنگ بود هم بد

Eddard Stark نوشته:


وقت اضافه دهه شصت البته.

انصافا وقتی خودمو با متولدین 71 و بعدش مقایسه میکنم، میبینم هیچ جوره نمیخوره. واقعا فاصله ای که ما داریم با اینا خیلی زیاده. ضمن اینکه اون موقع از قشر فقیر جامعه هم بودیم، محله های پایین شهر، اتاق 12 متری، شوق خرید تلوزیون جدید، لذت آتاری که اداپتورش وقتی داغ میکرد قطع میشد، تصور اینا برای بچه های بعد از ما سخته، چون تحول جامعه ناگهانی بود، همه از سختی به آسونی رسیدن و فراموش کردن لذت سختی رو. من هیچوقت سگا و میکرو نداشتم، آتاری هم مال همکار بابام بود که بچه هاش بزرگ شده بودن و استفاده نمیکردن. تا همین چند سال پیش داشتمش، الان اگر بود قیمت بالایی داشت، چون چیز کمیابی بود.
بعضی وقتا موج تلوزیون همسایه میوفتاد روی تلوزیون ما، طرف سگا بازی میکرد، من مینشستم نگاه میکردم.

یه پفک هایی بود، کوچیک بود، اندازه یه پاکت سیگار، دونه ای 2 تومن بود. چه دعواها که سر این پفکا نکردیم. بچه های دبستانی فشن رو میبینم تو خیابون، یاد سرهای کچل خودمون میوفتم، وقتی دندونای شیری کم کم میریخت و چند ماهی بی دندون میموندیم، قیافه ها چقدر دیدنی بود.