*SepideH* نوشته:

مبینا فکر کنم این همه خبر ترجمه کردی زبانت در حد شکسپیر شده نه؟

Lucho, The Great نوشته:


کلا زبون اولش شده انگلیسی. فارسی سخت حرف می زنه دیگه.

*SepideH* نوشته:

مبینا فکر کنم این همه خبر ترجمه کردی زبانت در حد شکسپیر شده نه؟

Strong forever نوشته:

Strong forever نوشته:

Strong forever نوشته:

V.S.G نوشته:


سد سجاد

گوشیتونم بزنین به شارژ

بدمـائكــم ننـتـصــــر نوشته:

صباح اليوم بعد صلاه خوابمان بي خواب شده بود و روي تخت داشتيم گچ بري هاي سقف را نظاره مي کرديم و در افکار ملوکانه امور جاريه ي يوميه را بالا و پايين مي کرديم.
انگار خستگي و کسالت روز قبل در کالبد مبارک جا خوش کرده بود، لنگش را روي لنگ ديگر انداخته بود و تازه به مغز ملوکانه سفارش يک فنجان اسپرسو هم داده بود تا بعد !
به سختي از بستر برخاستيم و حتي حس مرتب کردنش را هم در خودمان نديديم.
سلانه سلانه از ميان اندروني وارد سرسرا شديم و والده را در مطبخ يافتيم در حالي که داشت به قمقمه صبحانه مي داد. سلامي عرض کرديم و جوابي شنيديم و قمقمه هم با دهان پر و در حالي که داشت لقمه را چپ و راست مي کرد و پاهايش را روي صندلي، ناهماهنگ به عقب و جلو پرت مي کرد گفت: سلام دايي، عليکي گفتيم،
-کله ي سحر اينجا چيکار مي کني پدر سوخته.
-با مامان اومديم، دلم برات تنگ شده بود.
-تو که همين ديروز اينجا بودي ؛ باور کرديم !
با همان حالت خمودگي و سستي رفتيم تا آبي به سر و صورت بزنيم شير روشويي را باز کرديم، ششششششششش ... صداي آرام بخشي بود، لحظاتي غرق در مکاشفه گشتيم !
جايي خوانديم علت آنکه درمواقع بي قراري نوزادان با صداي شششششششششش مادر کنار گوششان به آرامش مي رسند آن است که اين صدا در واقع تداعي کننده ي صداي آب در رحم مادر است جايي که زماني تمام ابناء بشر در امن ترين جاي ممکن، فارغ از مصائب اين جهانِ بي بنياد در آرامش مي زيند تا هنگامه ي تولد، که از آن آرامش الهي جدا شوند....
مع الوصف قطرات آب چنان زندانياني که منتظر خلاصي از محبس تنگ و تاريک باشند با شتاب بيرون زدند روي هم چرخي زدند چندان که گردابي حائل حاصل شد و جملگي نعره زنان راه دريا در پيش گرفتند !
شمايل مه آسا را در آيينه نظاره کرديم، هنوز کسالت در چهره ي مشعشع هويدا بود!
دوباره وارد سرسرا شديم، بي ميل و اشتها در حالي که تک لقمه ي پنير و گردو را که مادر برايمان گرفته بود گاز مي زديم با لبخند لحظاتي به دري وري هاي قمقمه گوش داديم...
بدون برنامه و نا غافل هوس زيارت به خاطر منوره شَتَک نمود، شايد بايد ريشه ي اين خستگي و کسالت را در روحمان مي يافتيم... هل مِني به والده زديم که در رکاب باشيم براي زيارت و لبيکي از جانب مادر نشنيديم:
-امروز خيلي کار دارم، اينو ببر جلوي دست و بالم نباشه!
چهره ي قمقمه خوشحال و شادان از گفته ي مادر بر رويمان آوار شد....

[خارجی/روز] قمقمه را روي صندلي جلو نشانديم کمربندش را بستيم و صراط امام زاده صالح در پيش گرفتيم... بعد اذن دخول و قرائت زيارت نامه و رکعتيني نماز، استخوانی سبک کردیم و اذن خروج طلبيديم و به همراه قمقمه خارج همي گشتيم...
بيرون امامزاده مومني را ديديم که از بچه خرگوش و توله گربه و همستر و هر درنده و چرنده و پرنده و خزنده اي که به خاطر ملوکانه تان آيد، کنار خيابان بساط فرموده بودند و هل مِني مي زدند بر جمله رهگذران که بخر واسه بچت..
به سبب علاقه ي نهادينه اي که به موجب تماشاي بيش حد مستندهاي راز بقا در جوار ابوي مشمول حال قمقمه گشته، به محض رويت جانوران يد از يد بيضاي ما بيرون کشيده سمت جک و جانورها تاخت تا از رويت ايشان سر ذوق آمد و الا و بالله که من از اين خرگوشا مي خوام، هر چه از ما انکار از ايشان گريه و اصرار و از آن جايي که حضرت ما به سبب احساسات رقيقه تاب مقاومت در برابر خواست بچه ها را نداريم، دست آخر به شرط آنکه قول دهد مواظبش باشد به قمقمه اذن انتخاب داديم و از ميان ايشان خرگوش ابلقي همي برگزيد، حساب فرموديم و قصد منزل کرديم که ناگهان متوجه غمي بزرگ در چشمان درشت آن توله خرگوش شديم...
با همان زبان بسته بر ما زنهار ميزد که اي نامسلمان من تاب فراق دوستان و هم نوعان چگونه آورم حال آنکه به قساوت ميان من و ايشان جدايي و حرمان افکندي... بازگشتيم و به همان شروط قبل يکي ديگر اين بار به انتخاب خودِ ملوکانه مان به رنگ ماشه اي گلچين(بخوانيد خرگوش چين) نموديم ...
در مسير بازگشت فکر عواقب دهشتناک خريد خرگوش و اينکه همشيره رابطه ي خوبي با حيوانات خانگي ندارند لحظه اي رهايمان نمي کرد...
القصه الساعه که اين مرقومه را از برايتان سياهه مي کنيم مقادير معتنابهي ليچار و لنتراني و وات دِ هِل؟؟؟؟ از پشت تلیفون از جانب همشيره شنيده ايم..
پاچه ي عرايض آنکه هر گونه برداشت، علمي، اخلاقي، اجتماعي، زیست محیطی، آموزشي، تربيتي، عقيدتي و... از وقايع اتفاقيه ي امروز ما آزاد مي باشد !
والسلام
بیست و دوم اسفندگان یکهزار و سیصد و نود و پنج خورشیدی...