منبع: Grup 14
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

در طول فصل، سبک تهاجم موضعی (حمله مبتنی بر حفظ مالکیت و شرکت تمامی بازیکنان در حمله، بدون توجه به پست آن ها) بارسا، لحظات خوب و بد زیادی را داشته است. تا قبل از ژانویه، روزهای بد، مدت زیادی بر خط حمله بارسا سایه افکنده بود. در آن زمان، لئو مسی، تنها راه حل تیم، در مواجهه با یک لایه متراکم دفاعی بود. اما پس از آن، تیم، تهاجم انتقالی (انتقال سریع توپ به موقعیت حمله) را ترجیح داد. سال 2015 با باخت در آنوئتا و بازبینی تاکتیکی مکان بازی مسی در خط حمله آغاز شد که طی آن مسی به پست وینگر راست رفت. به نظر می‌رسید که تیم فرمول اصلی برای موفقیت در خط حمله را یافته است: با حضور مسی در سمت راست و نیمار در سمت چپ خط حمله، تیم قدرت انتقال سریع بازی در حمله‌های خود را پیدا کرد. قدرت دریبلینگ این دو ستاره، در حالی که در دو منطقه مختلف از هم قرار داشتند، باعث می‌شد که مدافعان حریف نتوانند هر دو بازیکن را در یک لحظه، متوقف کنند؛ فضایی که مسی با جذب کردن تمرکز مدافعین به سمت راست، به وجود می‌آورد و پاس‌های مورب رونالدینیوییِ او، و وظایف جدیدی که به دنی آلوز به عنوان یک مدافع راست محول شده بود، به تیم اجازه داد تا بتواند روش بازی خود را تغییر دهد، 11 برد پیاپی را کسب کند و عزت نفس خود را به دست آورد.

رفته رفته مسی هم به دلایل تاکتیکی و هم به درخواست خودش، سمت راست را رها کرد (حداقل به اندازه قبل در آنجا حضور نداشت) و اگرچه پیشرفت تیم در ابتدا با این تغییر کمی کند شد، اما زمانی که به بخش سرنوشت ساز فصل رسیدیم، دیگر نیاز نبود که مسی به خط سمت راست بچسبد و حمله‌های موضعی تیم، بدون توجه به موقعیتی که مسی در آن قرار داشت، بسیار بهتر و کاربردی‌تر از هر زمان دیگری شده بود. چند نکته اساسی در این باره وجود دارد: بازیکنان از لحاظ فردی در فرم بسیار خوبی قرار دارند. از لحاظ فنی عالی هستند و اعتماد به نفس بسیار بالایی دارند؛ آن‌ها معتقدند که می‌توانند هر کاری را انجام دهند و هر چیزی را ممکن سازند. و وقتی مسی، اینیستا، سوارز و نیمار در چنین وضعیتی باشند، تنها کاری که باید انجام دهید، لذت بردن از بازی آن هاست. اما سَوای این موضوع، برخی توضیحات در مورد وضع فعلی تیم وجود دارد. یا بهتر است بگوییم توضیحاتی در مورد اینکه چرا بازیکنان تا این حد وضع خوبی دارند!

اولا؛ خط هافبک تیم، اهمیت بیشتری پیدا کرده است. با توجه به مراحل بازی مالکانه (مانند بازی مقابل سویا)، اما با ایستایی کمتر نسبت به قبل، اینیستا، بوسکتس و راکیتیچ (و رافینیا و ژاوی زمانی که در بازی حضور دارند)، نقشی بیشتر و کلیدی‌تر در بازی تیم پیدا کرده‌اند. مخصوصا اینیستا که وظیفه کنترل ریتم بازی را بر عهده دارد؛ بیشتر از قبل در درگیری‌ها شرکت می‌کند و نسبت به زمانی که در نزدیکی محوطه جریمه حضور داشت، بیشتر متمایل به مرکز زمین شده است. در بازی مقابل اسپانیول، او با اجرای نقش یک هافبک کنترل کننده، ما را متعجب ساخت. در بازی مقابل ختافه، ژاوی همانطور که از او انتظار می‌رفت، این نقش را به عهده گرفت. در کنار این نقش ِ رهبریِ ارکستر، بوسکتس، رافینیا و راکیتیچ، فضایی که برای بهترین نمایش‌های خود نیاز دارند را به دست آورده‌اند. بوسکتس به عنوان محور خط هافبک، با چابکی، سرعت لمس توپ بالا، توانایی‌اش در بازی در زمین حریف و قدرت باز پس‌گیری توپ او در فضاهای کوچک که از پاهایش مانند یک چوب اسکی استفاده می‌کند، بسیار کارساز است. مسی نیز گاهی در این فضای وسط زمین بازی می‌کند، در حالی که دنی آلوز اکثر اوقات این کار را انجام می‌دهد. از زمانی که بارسا چینش خط حمله خود را تغییر داده است و مسی به سمت راست منتقل شده است، وظایف دنی آلوز تغییر کرده است. او دیگر نیاز نیست که به جلو برود و در خط حمله قرار بگیرد، حتی زمانی که وینگر راست به وسط می‌رود (در صورت حرکت وینگر راست به وسط، هافبک راست یا مهاجم نوک، جای او را پُر می‌کنند) بلکه به خط هافبک کمک می‌کند. در این منطقه از زمین، او به عنوان یک هافبک قرار می‌گیرد و به تیم در این نقطه، برتری عددی می‌دهد، ضمن اینکه همکاری تقریبا بی‌نقصی با مسی دارد.

دوما؛ هماهنگی و پشتیبانی سه مهاجم از یکدیگر به مرحله کامل و فوق‌العاده‌ای رسیده است. نیمار، مسی و سوارز یکدیگر را چه به عنوان یک سه نفره، و چه به عنوان سه دو نفره (مسی-نیمار، مسی-سوارز، سوارز-نیمار)، درک می‌کنند. آن‌ها از بازی در کنار یکدیگر لذت می‌برند و سبک بازی هر کدام از آن‌ها، بهترین راه ارتباطشان با دو ضلع دیگر این مثلث است. بازی در مکان‌های مختلف، تقسیم شدن تمرکز حریفان بر این سه بازیکن و بازی روانِ این مثلث در گوشه‌ها، شاهدی است بر این درک متقابل. سازگاری کامل سوارز با مکانیزم و تاکتیک‌های تیم، یکی از دلایل کلیدی این مسئله بوده است. مرد اروگوئه‌ای همواره در نقاط مختلف و بسیار سخاوتمندانه تلاش می‌کند؛ به همین دلیل پروژه قرار گرفتن سه ستاره در کنار هم، با مشکلی روبرو نشده است. او در فضاهای خالی فرار می‌کند و با این کار فضایی مناسب برای هم‌تیمی‌هایش در اطراف محوطه جریمه ایجاد می‌کند؛ او حرکت آن‌ها به داخل محوطه جریمه را با حرکت عرضی به گوشه محوطه تکمیل می‌کند و موقعیت یک-دو عالی برای آن‌ها به وجود می‌آورد. حضور او در جلوی خط دفاعی حریف، یک نقش جدید برای نوک پیکان خط حمله بارسا به وجود آورده است.

نکته سوم، یک نکته دفاعی است. این مسئله تنها در مورد سناریوی واضح و مطلوب پرسینگ سنگین بارسلونا در همه خطوط (خصوصا در خط حمله) نیست، بلکه در مورد اهمیت نقش جدید دنی آلوز است. در زمان اُفت تیم در این فصل، وقتی لئو مسی نزدیک به هافبک دفاعی بازی می‌کرد تا شاید بتواند مشکل تیم را حل کند، دنی آلوز آنقدر نفوذ می‌کرد که تقریبا وینگر تیم محسوب می‌شد، و در این وضعیت، عملا هر از دست دادن مالکیت توپ، در هر نقطه از زمین، به حریف اجازه می‌داد تا به راحتی به دروازه براوو یا تراشتگن نزدیک شود، بدون آنکه مزاحم خاصی داشته باشد. ساختار تیم نمی‌توانست مشکل این انتقال دفاعی را برطرف کند. با انتقال مسی به سمت راست، این مسئله حل شد؛ زیرا با حضور مسی، خط حمله بهتر از قبل کار می‌کرد و با حضور دنی آلوز پشت مسی، اگر توپ از دست می‌رفت، دنی می‌توانست به خوبی پوشش را اعمال کند. با پر شدن فضاهای خالی که با نفوذ‌های آلوز به وجود می‌آمد، و حضور مداوم او در خط هافبک، ضد حمله‌های حریفان با شدت کمتری همراه شد. قدرت دفاعی دنی در بازیابی توپ و غریزه ذاتی او در بردنِ توپ‌های برگشتی، عملا او را به دومین هافبک دفاعی تیم تبدیل کرد و یک حفاظ مستحکم دفاعی در تیم به وجود آورد. حتی حالا که مسی مانند قبل در سمت راست بازی نمی‌کند، وظایف دنی آلوز تغییری نکرده است؛ بلکه هافبک سمت راست یا لوییز سوارز، در صورت حرکت مسی به وسط، جای او را در سمت راست پر می‌کنند. یا همانطور که در بازی مقابل اسپانیول و ختافه اتفاق افتاد، این فضا توسط بازیکنی پر نمی‌شود. آلوز همچنان در پُست دفاعی خود باقی می‌ماند، و مسی ِ نجات بخش در سمت راست، یکی دیگر از گزینه‌های تیم در حمله است.