منبع: Grup 14
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

بارسلونا در 6 ژوئن، قرار ملاقاتی با بانوی پیر در برلین خواهد داشت. به عنوان یک جنتلمن واقعی، آبی و اناری‌ها برای رویارویی با این بانوی قدرتمند، بسیار آماده‌اند.

می خواهیم نگاهی بیاندازیم به نحوه بازی تیم یوونتوس زیر نظر ماسیمیلیانو آلگری، تمرکز ما روی بازی‌های این تیم در لیگ قهرمانان، خصوصا بازی مقابل دورتموند و رئال مادرید و همچنین تقابل آن‌ها با لاتزیو در فینال جام حذفی، خواهد بود.

این ترکیب و چینش اصلی یوونتوس زیر نظر آلگری است:


ترکیبی که در تصویر بالا آورده شده است، ترکیب احتمالی یوونتوس برای تقابل با بارسا در فینال است. در زیر شماره پیراهن و خصوصیات فیزیکی آن‌ها را مشاهده خواهید کرد.


سبک بازی یوونتوس، می‌تواند در چهار بخش مختلف بررسی شود:

1. دفاع منطقه‌ای

وقتی یوونتوس سعی می‌کند توپ را در منطقه دفاعی حریف پس بگیرد، ویدال به مهاجمان ملحق می‌شود و سعی می‌کنند بازیکن صاحب توپ را تحت فشار قرار دهند. معمولا توز و موراتا در قسمت میانی خط حمله باقی می‌مانند و هافبک‌ها به بازیکن مستقیم خود نزدیک‌تر می‌شوند. با این روش آن‌ها به دنبال این هستند که یا پاس مدافعین صاحب توپ را قطع کنند، یا آن‌ها را مجبور به بازی مستقیم و پاس‌های بلند کنند که در این صورت بونوچی و کیه لینی قدرت خود را در نبردهای هوایی به نمایش خواهند گذاشت.

اما آن‌ها بازیکنان خط میانی حریف که در واقع می‌توانند توپ را از مدافعان دریافت کنند، پرس نمی‌کنند:




اگر یوونتوس در منطقه دفاعی حریف دست به پرس نزند، مهاجمان روی خط نیمه باقی می‌مانند. در این حالت معمولا ویدال پشت سر آن‌ها قرار می‌گیرد و ترکیب آن‌ها به 4-3-1-2 تغییر حالت می‌دهد. با این ترکیب، آن‌ها پرس شدید را انجام نمی‌دهند و ترجیح می‌دهند منتظر جلو آمدن حریف بمانند. با حضور سه بازیکن جلویی تیم در مرکز زمین، بقیه بازیکن‌ها در گوشه‌ها بازی می‌کنند.




وقتی تیم می‌خواهد در زمین خود به دفاع بپردازد، ویدال یک خط عقب می‌رود و ترکیب آن‌ها به 4-4-2 خطی تبدیل می‌شود.






هر بازیکن در منطقه خودش به دفاع می‌پردازد و معمولا حرکات ناگهانی برای پرس شدید انجام نمی‌دهد. آن‌ها بیشتر ترجیح می‌دهند تا حریف به طرف آن‌ها بیاید.

هر چه به دروازه خودی نزدیک‌تر می‌شوند، فاصله کمتری بین خط دفاع و هافبک آن‌ها به وجود می‌آید.


وقتی تیم حریف توپ را به گوشه می‌برد، مدافعین کناری - اورا یا لیش اشتاینر - در موقعیت خود باقی می‌مانند و سعی می‌کنند با پرس شدید مانع از انجام حرکتی توسط بازیکن صاحب توپ شوند؛ اما سه مدافع میانی در محوطه جریمه باقی می‌مانند تا از ایجاد خطر روی ارسال احتمالی جلوگیری کنند.


هافبک‌های کناری - پوگبا و مارکیزیو - نیز به کمک مدافعین کناری می‌روند و پرس شدیدتری اعمال می‌کنند.


حتی هافبک میانی نیز ممکن است کمی به گوشه‌ای که توپ در آن قرار دارد، مایل شود.

ویدال بسیار از پیرلو که معمولا ترجیح می‌دهد در منطقه میانی زمین باقی بماند، تهاجم بیشتری نشان خواهد داد.


آلگری همچنین از 3-5-2 یا 5-3-2 (بسته به اینکه چگونه به ترکیب نگاه کنید) استفاده می‌کند.بارزالی، که با توجه مصدومیت احتمال غیبتش وجود دارد، با یک هافبک تعویض می‌شود تا به عنوان مدافع وسط سوم بازی کند.


وقتی آن‌ها در زمین خودی به دفاع می‌پردازند، این منطقه حتی فشرده‌تر هم می‌شود.

یوونتوس از دو روش برای دفاع در این سیستم استفاده می‌کند:

درست مانند روشی که در ترکیب 4-4-2 به کار گرفته می‌شود، مدافعین کناری به بازیکن صاحب توپ نزدیک‌تر می‌شوند و پرس را اعمال می‌کنند، و بقیه مدافعین - در این مورد چهار مدافع - در محوطه جریمه باقی می‌مانند.


در هنگام حمله حریف، مدافع کناری در سمتی که توپ وجود دارد، پرس سنگین را اعمال می‌کند و یک مدافع وسط و هافبک‌ها پشت سر او قرار می‌گیرند و از او حمایت می‌کنند. دو مدافع وسط باقی مانده در محوطه جریمه قرار می‌گیرند و مدافع کناری دیگر در موقعیت خود می‌ماند. یووه همچنین از نوعی 4-4-2 استفاده می‌کند که دو هافبک کناری در سمتی که توپ قرار دارد، حضور پیدا می‌کنند.


2. انتقال به حمله

معمولا یوونتوس توپ را در نیمه خودی به خوبی پس می‌گیرد، زیرا اکثر بازیکنانش در این منطقه حضور دارند. کاری که معمولا آن‌ها پس از باز پس‌گیری توپ انجام می‌دهند، رساندن مستقیم توپ به مهاجمین است. موراتا و توز نزدیک به یکدیگر بازی می‌کنند. یکی از آن‌ها توپ را دریافت کرده در اختیار می‌گیرد و دیگری شروع به دویدن می‌کند؛ این کار باعث می‌شود که مدافعان مجبور به دویدن شوند و این حرکت بدون توپ، به بازیکن صاحب توپ فضای ایده آلی می‌دهد. بازیکن صاحب توپ نیز معمولا توپ را نگه می‌دارد، می‌چرخد و شروع به دویدن می‌کند.




آن‌ها منتظر هم‌تیمی‌های خود نمی‌مانند. هدف، به ثمر رساندن گل به مستقیم‌ترین شکل ممکن است، پس به سمت دروازه حریف می‌دوند و کمترین پاس ممکن را میان یکدیگر رد و بدل می‌کنند.

دو مهاجم معمولا با دو هافبک حمایت می‌شوند: ویدال و پوگبا یا مارکیزیو.






اگر موقعیت رساندن مستقیم توپ به مهاجمان وجود نداشته باشد، شاگردان آلگری بازی را با پاس‌های قطری و عرضی به مدافعین کناری و وسط عوض می‌کنند و با این کار فضا و زمان برای خود می‌سازند. پیرلو استاد این عوض کردن‌ها است.




پس از آن مدافع کناری یا وسط که توپ را دریافت کرده است، به همراه توپ شروع به حرکت می‌کند تا بازیکنان حریف را به سمت زمین خودشان بکشاند، سپس توپ را به یکی از مهاجمان (معمولا موراتا) که فضای خالی پشت مدافعان پیدا کرده است، پاس می‌دهد.


وقتی مهاجم (موراتا) در گوشه زمین صاحب توپ می‌شود، او سعی می‌کند خودش به تنها ضربه نهایی را وارد کند، یا در اکثر اوقات، توپ را برای توز یا ویدال سانتر می‌کند، در حالی که پوگبا و حتی مارکیزیو به عنوان موج دوم حمله به خط تهاجمی اضافه می‌شوند و همگی با هم به سمت دروازه حرکت می‌کنند.




گزینه سوم برای مدافعین کناری، آرام کردن بازی، منتظر ماندن و پاس دادن به مدافعین وسط است. این کار باعث می‌شود یوونتوس بتواند انتقال به حمله را شروع کند.

3. حملات منطقه‌ای

یوونتوس از اینکه توپ - و زمان - را در زمین خودی نگه دارد هیچ هراسی ندارد و از این نکته برای سازماندهی ترکیب خود استفاده می‌کند. پاس‌های زیادی بین مدافعین وسط، پیرلو و مدافعین کناری رد و بدل می‌شود.




گزینه اصلی که آن‌ها به دنبال آن هستند، یک پاس مستقیم به منطقه میانی زمین است که معمولا توسط پیرلو، کیه لینی یا بونوچی صورت می‌پذیرد.

کیه لینی یک بازیکن چپ پا است و در سمت چپ بازی می‌کند و به همان شکل بونوچی راست پا است و در سمت راست بازی می‌کند. این نکته بسیار مهمی است زیرا آن‌ها برای پاس دادن می‌توانند از پای تخصصی خود استفاده کنند و هر دو گزینه‌های خوبی برای شروع پاس‌های سریالی بازیکنان یووه در خط دفاعی و میانی محسوب می‌شوند.

آن پاس‌های مستقیم و عمودی (زمینی یا هوایی) سه هدف اصلی را پی می‌گیرند:

یکی از مهاجمین به خط میانی تیم نزدیک می‌شود و ویدال برای جبران جای خالی او، خود را به مهاجم دیگر نزدیک می‌کند.


سپس مهاجم صاحب توپ، توپ را نگه می‌دارد، می‌چرخد و شروع به حرکت می‌کند.


یا توپ را به هافبکی که به او نزدیک است و موقعیت حرکت به سمت دروازه حریف را دارد پاس می‌دهد. با این کار آن‌ها ضمن کسب فضا، به عنوان یک بلاک پیش می‌روند و بازیکنان حریف را مجبور می‌کنند به زمین خود باز گردند.


پوگبا، ویدال و توز، همانطور که در تصویر بالا مشخص است بین خطوط حضور دارند، و یک خط جلوتر نیز می‌روند. آن‌ها، خصوصا پوگبا با دریافت توپ، می‌چرخند و حرکت می‌کنند. مارکیزیو اما در این مورد جزء گزینه‌ها نیست زیرا او نزدیک به پیرلو بازی می‌کند.






یکی از مهاجمان از فضای خالی پشت مدافعان استفاده کرده و فرار می‌کند.


گاهی پیرلو به اندازه یک مدافع وسط عقب می‌رود، در این زمان هافبک‌های دیگر مجبورند کمی عقب‌تر بازی کنند تا گزینه‌های پاسدهی را افزایش دهند.


اگر دریافت کننده پاس‌های مستقیم و عمودی موفق به چرخش نشود، آن را به مدافعین کناری، که موقعیت خوبی برای حرکت به سمت دروازه حریف دارند، پاس می‌دهد. سپس آن‌ها:

- چرخه پاس را با ارسال آن برای مدافعین وسط ادامه می‌دهند.
- با توپ حرکت می‌کنند و فضاسازی می‌کنند (خصوصا اورا).
- توپ را به مهاجمی که به آن‌ها نزدیک می‌شود، پاس می‌دهند.


ارسال پاس برای یکی از مهاجمان یا ویدال که پشت مدافعین حرکت کرده‌اند.


ناگهان در زمین حریف، همه چیز تغییر می‌کند و خصوصا سرعت بازی بسیار بالا می‌رود. در این حالت بیش از 7 بازیکن یوونتوس بین توپ و دروازه بان حریف قرار می‌گیرند:


بازیکن یوونتوس به دنبال یک بازیکن بین بازیکنان حریف برای پاس دادن است (پوگبا).


سپس مهاجمین با حرکانی طوفانی از بند مدافعین می‌گریزند، بازیکن صاحب توپ (پوگبا) با یک پاس کشنده یا شوتی محکم، موقعیت گل را برای تیمش فراهم می‌کند.


همچنین می‌توانند فضا را برای مدافعین کناری باز کنند و آن‌ها نیز توپ را به منطقه‌ای شلوغ ارسال کنند. دو مهاجم با حداقل دو هافبک (معمولا پوگبا و ویدال) حمایت می‌شوند.


اگر فضایی برای حرکت، یا گزینه‌ای برای پاس مطمئن وجود نداشته باشد، بازیکنان یووه پاسی رو به عقب برای پیرلو ارسال می‌کنند و این بازیکن نیز پاس‌های استادانه خود را برای 4-5 بازیکنی که به داخل محوطه حرکت می‌کنند (شامل مدافعین کناری)، می‌فرستد.






نتیجه این گزینه‌ها این می‌شود که آن‌ها تنها توپ را در محوطه جریمه حریف بعد از یک سانتر یا یک شوت از دست می‌دهند. این نکته باعث می‌شود حریفان یوونتوس نتوانند از نقاط نزدیک ضد حمله بزنند و زمانی صاحب توپ می‌شوند که بسیار از دروازه یووه دور هستند.

وقتی یووه به 3-5-2 تغییر حالت می‌دهد، باز هم از همان روش استفاده می‌کند. اما با این تفاوت که حضور مدافعین کناری در زمین حریف و به عنوان وینگر، یک گزینه بسیار خوب برای پاس‌های بلند مدافعین وسط این تیم به وجود می‌آورد.

4. انتقال به دفاع

همانطور که در بخش حملات منطقه‌ای توضیح داده شد، یوونتوس با 6 یا 7 بازیکن حمله می‌کند: دو مهاجم، سه هافبک، یک یا دو مدافع کناری.

پیرلو پشت سر آن‌ها باقی می‌ماند، در حالی که تنها کیه لینی و بونوچی را پشت سر خود می‌بیند.

بنابراین وقتی یووه توپ را از دست می‌دهد، آن سه بازیکن، تمام آنچه بین حریف و بوفون باقی مانده است، هستند. اگر بلاک حمله آن‌ها خیلی به دروازه حریف نزدیک نباشد، یک مدافع کناری از سمت مخالف مکان گردش توپ، به کمک سه بازیکن باقی مانده در دفاع می‌آید.






وقتی یکی از بازیکنان یووه توپ را از دست می‌دهد، نزدیک‌ترین بازیکن به توپ، پرس شدیدی را اعمال می‌کند تا اجازه سرعت دادن به بازی را به حریف ندهد. این حرکت باعث می‌شوند هم‌تیمی‌هایش زمان برای انتقال خود به دفاع بدست بیاورند.

اگر تیم حریف در زمین خودی توپ بلندی ارسال کند، یکی از مدافعان وسط جلو می‌آید تا توپ را قطع کند.


وقتی یوونتوس 5-3-2 بازی می‌کند، مدافع سوم، نقش مدافع کناری را ایفا می‌کند، زیرا در این سیستم مدافعین کناری بسیار جلوتر از سیستم 4-4-2 قرار دارند. اما نکته این سیستم این است که مدافعین بسیار نزدیک‌تر به هم بازی می‌کنند؛ اگر مقایسه کنیم، فاصله کمتری بین سه مدافع وسط وجود دارد، تا دو مدافع وسط و یک مدافع کناری.

فینال برلین

حال که مکانیزم‌های اساسی بازی یوونتوس را بررسی کردیم، نگاهی خواهیم انداخت به آنچه ممکن است مقابل بارسلونا رخ بدهد.

اولین نکته قابل بررسی، پاس‌های مورب مسی است.

مسی به عنوان وینگر راست، مقابل پوگبا و اورا قرار خواهد گرفت. به احتمال بسیار زیاد، ویدال - با توجه به قدرت دفاعی بیشترش - به جای پیرلو پشت سر پوگبا قرار خواهد گرفت.

حرکت راکیتیچ به فضای به وجود آمده میان اورا و مدافع وسط دیگر، می‌تواند یک حرکت کلیدی در این دیدار باشد.


اگر ویدال او را تعقیب نکند، مسی می‌تواند در یک موقعیت بسیار خوب به راکیتیچ پاس بدهد.

اما اگر ویدال به دنبال راکیتیچ برود، یک فضای خالی پشت سر پوگبا به وجود خواهد آمد. بنابراین اگر مسی از سد پوگبا - با دریبل یا حرکت ترکیبی - بگذرد، لئو در حالی مقابل محوطه جریمه حریف قرار می‌گیرد که یک مدافع نه چندان خوب به نام پیرلو را مقابل خود می‌بیند. در این موقعیت، هر چیزی می‌تواند رخ بدهد.

مسی می‌تواند:

- پاسی مورب برای نیمار یا آلبا ارسال کند.


- پیرلو را با دریبل جا بگذارد و خود ضربه بزند.


- به راکیتیچ پاس بدهد.


یوونتوس نیز چیزهایی برای تهدید کردن بارسا دارد.

به احتمال زیاد آن‌ها به ارسال توپ‌های بلند برای موراتا (1.87) در مقابل ماسکرانو (1.74) و آلبا (1.70) روی خواهند آورد.


فضای خالی پشت بوسکتس که توسط توز، ویدال و مورتا پر می‌شود، مشکلی مهم برای آبی و اناری‌ها به حساب می‌آید. این یکی از نقاط ضعف بارسا به حساب می‌آید و یوونتوسی‌ها می‌توانند به خوبی از این ضعف استفاده کنند.


پوگبا و اورا در سمت چپ، می‌توانند از عدم بازگشت به دفاع مسی استفاده کنند. اورا می‌تواند یک موقعیت سانتر پیدا کند و توپ را برای بازیکنان راه راه پوش داخل محوطه جریمه ارسال کند.


نتیجه‌گیری

این‌ها مکانیزم‌های اساسی مورد استفاده یوونتوس هستند، نحوه قرار گرفتن آن‌ها در زمین در طول بازی و نتیجه استراتژی‌های به کار گرفته شده توسط آن‌ها که به احتمال زیاد در برلین شاهد همه آن‌ها خواهیم بود. مسی در مقابل پوگبا، توز و موراتا در مصاف با مدافعین کاتالانی، ویدالی که در همه جا حضور دارد... نتیجه بازی را جزئیات رقم خواهند زد.

حالا بگذاریم تا نابغه‌ها بازی کنند و ما تنها از فینال لذت ببریم!