منبع: توتال بارسا
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

«ما اینجاییم که قهرمانی را بدست بیاوریم. تیم لیاقت این را دارد، چون به سختی برای این مهم تلاش کرده‌ایم». این سخنان لیونل مسی است، پس از کسب لالیگا، جام حذفی و لیگ قهرمانان اروپا و پایان بردن فصلی رویایی و پر از افتخار با پیراهن آبی و اناری‌ها. انگیزه این ستاره 28 ساله طوری است که به نظر می‌آید بردن سه گانه کاری است که در یک روز می‌شود انجامش داد... اما، صبر کنید.

برخلاف موفقیت‌هایش با لباس بارسا، او نمی‌توانست شروعی بدتر از آنچه در سال 2005 در تیم ملی کشورش داشت، داشته باشد؛ گرفتن کارت قرمز تنها 30 ثانیه پس از ورودش به زمین، در سن 18 سالگی. جمله "این کودک هیچ گاه نمی‌تواند جزء بهترین‌ها باشد" ذهنیت‌ها راجع به او را نشان می‌داد. هر آنچه در اروپا نشان داده بود و باعث شده بود او را به عنوان مارادونای دوم بشناسند، در روز اول از بین رفته بود. آیا او می‌توانست این همه فشار را تحمل کند؟ هر بازیکن دیگه‌ای در جایگاه او احتمالا تسلیم می‌شد. اما فشار در مقابل لئو مسی مانند گوسفندی ست در مقابل یک شیر؛ به راحتی بلعیده می‌شود. اما ادامه راه او چنین روایتی را در بر نداشت.

شروع وحشتناک مسی فراموش شد و او سعی کرد که به همراه بارسا به عنوان یک بازیکن پیشرفت کند. هشت گل او به عنوان بازیکن ثابت در تیم نخست آبی و اناری‌ها، با مصدومیت او متوقف شد و او حتی دیدار فینال پاریس، جایی که بارسا برای دومین بار قهرمانی اروپا را جشن می‌گرفت، را از دست داد. با این حال خوزه پکرمن نام او را در لیست نفرات خود برای جام حهانی 2006 قرار داد. اما او با وجود بازیکنان بزرگی که در ترکیب آرژانتین حضور داشتند، محبور شد بازی ابتدایی تیمش در تورنومنت را از روی نیمکت دنبال کند.

اهمیتی نداشت. در بازی بعد مسی در جریان پیروزی 6-0 آرژانتین مقابل صربستان و مونتنگرو گلزنی کرد تا با 18 سال و 357 روز سن، جوان‌ترین گلزن تاریخ آلبی سلسته در جام جهانی شود. اما هنگامی که آرژانتین به نیمه نهایی رسید، خوزه پکرمن تصمیم به بازی ندادن به مسی، هنگامی که تیمش از آلمان میزبان با یک گل پیش بود، گرفت. او هر سه تعویض خود را تنها یک دقیقه پیش از گلزنی میروسلاو کلوزه انجام داد تا آلمان در ضربات پنالتی پیروز شود و به نیمه نهایی برود. این شکست، در نهایت استعفای پکرمن را در بر داشت.

عدم موفقیت او برای اثبات ارزش‌هایش در جام جهانی، تبدیل به یک جاه طلبی در کوپا آمریکا 2007 شد. مسی تورنومنت را در حالی آغاز کرد که فصلی تحسین برانگیز را به همراه بارسا با 17 گل زده پشت سر گذاشته بود. مسی که هنوز 20 سالش تمام نشده بود، استعداد‌هایش در زمینه بازیسازی را با پاس گلش به هرنان کرسپو مقابل آمریکا و به ماسکرانو مقابل پاراگوئه که منجر به صعود آلبی سلسته به یک چهارم نهایی شد، نشان داد.

مسی در مقابل پرو و در جریان پیروزی 4-0 برابر این تیم، اولین گل خود در تورنومنت را به ثمر رساند. پس از آن در نیمه نهایی، آرژانتین 3 گل وارد دروازه اسلوالدو سانچز، دروازه بان مکزیک کرد تا حریف برزیل در فینال شود. اما اوضاع در فینال خوب پیش نرفت و آرژانتین با گل زود هنگام خولیو باپتیستا، گل بخودی رابرت آیالا و گل پایانی هم‌تیمی آینده و دستیار مورد علاقه لئو، دنی آلوز، در هم کوبیده شد.

هیولای کوچک در حال بزرگ شدن

مسی حذف از کوپا آمریکا را در المپیک 2008 و با گلزنی مقابل ساحل عاج و هلند جبران کرد. همچنین نقشی اساسی در انتقام آلبی سلسته از برزیل در جریان پیروزی 3-0 مقابل این تیم، ایفا کرد. سپس او پاس گل پیروزی بخش را در فینال مقابل نیجریه برای دی ماریا فراهم کرد تا مدال المپیک را بدست بیاورد. دستاوردی بزرگ، اما هنوز آن چیزی که مسی به دنبال آن بود، بدست نیامده بود.

شش گانه، اولین توپ طلا و یک لالیگای دیگر پس از آن؛ مسی در نهایت تبدیل به بهترین شد. در سن 23 سالگی، مسی در زمینه باشگاهی به همه چیز رسیده بود. او مردی بود که یک امپراطوری را رهبری می‌کرد که فوتبال اروپا را تحت سلطه خود در آورده بود. نکته‌ای که نباید فراموش شود این است که مسی با اینکه شانس بازی برای تیم ملی اسپانیا را داشت، آلبی سلسته را برای بازی انتخاب کرد. مردی که عشق به کشوری که در آن به دنیا آمده است را در سینه‌اش نگه می‌دارد، باید هم اسپنیش را بیشتر روسارینویی (منطقه‌ای در آرژانتین) صحبت کند، تا کاستیانویی (لهجه اسپانیایی)!

جام جهانی 2010 از راه رسید و "پیروزی" چیزی بود که آرژانتینی‌ها فکر می‌کردند سرنوشت برای آن‌ها رقم خواهد زد. حتی مسی هم پیراهن شماره 10 را به تن کرده بود. و مردی که برای رساندن این آرژانتین به افتخار انتخاب شده بود، یک آرژانتینی معصوم از اشتباه بود؛ دیگو آرماندو مارادونا.

همه چیز برای کمک به مسی و آرژانتین برای گرفتن شکار جهانی ـشان، آماده به نظر می‌رسید. و با وجود پیروزی در هر سه مسابقه مرحله گروهی، تیتر روزنامه‌ها روی این نکته که "مسی همچنان در جام جهانی گلزنی نکرده است" مانور می‌دادند. حتی پاس گل او به توز در جریان پیروزی مقابل مکزیک با انتقاد همراه شد. اینکه مسی فضاسازی می‌کند و آغازگر حمله‌ها است دیگر اهمیت نداشت، تنها نکته مهم این بود: او هیچ گلی به ثمر نرسانده است. و همانطور که گفته می‌شود "تاریخ خودش را تکرار می‌کند"، آرژانتین بار دیگر توسط آلمان از دور رقابت‌ها حذف شد. این بار با شکست تحقیر آمیز 4-0 و در حالی که مسی 90 دقیقه در زمین حاضر بود.

یک حمله قلبی دیگر، یک چیز دیگر برای اثبات

مسی، پس از حذف از جام جهانی، تشنه‌تر از همیشه به بارسا بازگشت. از آن بازگشت خاطره‌هایی از نابود کردن تیم‌هایی مانند آرسنال، منچستر یونایتد و البته قربانی مورد علاقه‌اش، رئال مادرید به یادگار مانده است. او به همراه بارسا، ضمن کسب یک لالیگای دیگر، چهارمین جام اروپایی باشگاه را بدست آورد و این موفقیت‌ها در نهایت سبب ثبت یک "هت تریک" در کسب توپ طلا توسط نابغه آرژانتینی شد.

مسی پس از یک فصل رویایی با بارسا، در حالی پا به کوپا آمریکا 2011 گذاشت که این جام خاص‌تر از بقیه بود: مسی در کشور خودش بازی می‌کرد. با وجود سه پاس گل و دوبار انتخاب به عنوان بهترین بازیکن زمین، در نهایت آلبی سلسته در ضربات پنالتی مغلوب اروگوئه‌ای شد که در نهایت قهرمان رقابت‌ها لقب گرفت؛ اینکه او موفق نشد حتی یک گل به ثمر برساند، تمام آن چیزی بود که منتقدانش نیاز داشتند. او در کشور خودش هم موفق به کسب جام ملی نشد؛ نه تنها این، بلکه او حتی جام را بدون اینکه گلی به ثمر برساند ترک کرد.

لئو پس از آن تورنومنت، به طرز خنده داری یک رکورد گلزنی خیره کننده را با به ثمر رساندن 73 گل در یک فصل، و متعاقبا 91 گل در یک سال، به نام خود ثبت کرد. اما به همان نسبت که آمار گلزنی او بیشتر می‌شد، بارسا بیشتر به افول خود ادامه می‌داد. عصر گواردیولا به پایان رسید و مسی به همراه بارسلونا چیزی بیشتر از یک جام حذفی، یک لیگ و یک سوپر کاپ اسپانیا بین کوپا آمریکا 2011 و جام جهانی 2014 بدست نیاورد. شاید برای هر بازیکن دیگری این موفقیت‌ها جای خوشحالی داشته باشد، ولی برای بازیکنی در مقیاس لئو مسی، این دستاوردها اصلا دستاوردهای مناسب و کافی‌ای نبودند.

اما لئو در بازی‌های ملی موفق بود. او رکورد دار بیشترین گل زده در یک سال (12) برای تیم ملی کشورش شد و همینطور آقای گل مقدماتی جام جهانی 2014 در منطقه آمریکای جنوبی با 10 گل، لقب گرفت. لئو در جام جهانی بازوبند کاپیتانی را بر بازو بست و با 4 گل زده و سه بار انتخاب شدن به عنوان بهترین بازیکن زمین، تیمش را صدرنشین گروه کرد و پس از آن به دنبال این بود که مارادونا گونه تیمش را به قهرمانی جهان برساند.

در مقابل سوییس، او یک پاس گل در وقت‌های اضافی برای دیماریا فراهم کرد تا آرژانتین به یک چهارم نهایی برسد؛ پس از بازی، او بار دیگر بهترین بازیکن زمین شد. در این مرحله نیز مسی نقشی اساسی روی گل گونزالو هیگواین به بلژیک داشت. اما درست پیش از بازی نیمه نهایی مقابل هلند، مسی خبر مرگ دوست روزنامه نگارش، جورج لوپز را دریافت کرد. اگرچه در نهایت آرژانتین موفق شد لاله‌های نارنجی را در ضربات پنالتی کنار بزند و پس از آن مسی در حالی که اشک می‌ریخت، صعود به فینال را به دوست تازه در گذشته‌اش تقدیم می‌کرد. اما برای سومین بار پیاپی، تاریخ تکرار شد تا مسی از کسب افتخاری بزرگ، جا بماند.

برای سومین بار، آلمان رویای قهرمانی جهانِ مسی را نابود کرد

از دست دادن جام جهانی برای مسی مانند ضربه آخر بود. او بیشتر عمر خود را با کسانی گذراند که قهرمان جهان و قاره خود شده بودند؛ شاید مسی بزرگتر از همه آن‌ها باشد، اما این حقیقت که مسی به دستاوردهای ملی آن‌ها حسادت می‌کند را نمی‌شود انکار کرد. و همین نکته است که همه چیز را تغییر می‌دهد.

رفتار مسی در فصل گذشته تنها یک نکته را یادآور می‌شود: او نمی‌خواهد که بار دیگر بازنده باشد. در طول فصل گذشته، او بهترین گلزن تمامی ادوار لالیگا و بهترین گلزن تمامی ادوار لیگ قهرمانان اروپا شد. او به همراه بارسا دو فینالیست اسپانیایی لیگ قهرمانان 2014 را در کنار 7 قهرمان از از 10 لیگ مطرح اروپا را شکست داد. او شرایط را برای بازگشت بارسا به روزهای پر افتخارش، قوی‌تر و با سبکی متفاوت، فراهم کرد. او هر چیزی که می‌تواند یک فصل را افسانه‌ای کند، فتح کرد و این فصل افسانه‌ای را با دومین سه گانه تاریخ بارسا به پایان برد.

به هر حال کوپا آمریکا 2015 تنها چند روز پس از فتح برلین توسط مسی و یارانش از راه رسید. شاید فکر کنید که آمادگی او تحت تأثیر بازی‌های زیاد و سخت او در بارسا بوده باشد. اما ظاهرا خیر. او یک گل از روی نقطه پنالتی در نیمه اول بازی به ثمر رساند تا آرژانتین با پیروزی 2-0 به رختکن برود. اما در نیمه دوم این پیروزی با یک تساوی 2-2 عوض شد تا کاپیتان پس از بازی از واژه "غیر قابل قبول" برای توصیف این بازی استفاده کند.

آلبی سلسته دو بازی بعدی خود در مرحله گروهی را با پیروزی 1-0 پشت سر گذاشت و به بازی خشن مقابل کلمبیا در یک چهارم نهایی رسید. آرژانتین به هر دری زد، حمله کرد و حمله کرد و حمله کرد اما همچنان در زدن ضربه آخر به مشکل بر می‌خورد. تیمی پر از ستاره‌هایی مانند آگوئرو، دی ماریا، هیگواین، توز، پاستوره و ...، در نهایت در حال نشان دادن قدرت خود بودند. اما هیچکدام از آن ضربات به گل ننشست تا آرژانتین طی ضربات پنالتی‌ای حساس و نفس گیر، کلمبیا را از دور رقابت‌ها حذف کند. دیدار مقابل پاراگوئه اما همه آن بد شانسی‌ها را جبران کرد. مسی سه پاس گل به نام خود ثبت کرد و با نقشی مؤثر در هر شش گل آرژانتین، این تیم را برای اولین بار از سال 2007، به فینال کوپا آمریکا رساند، فینالی که این بار مقابل میزبان رقابت‌ها، شیلی انجام می‌شود. با وجود اینکه این بار هم مسی به غیر از بازی ابتدایی آرژانتین در جام، گلزنی نکرده است، اما همگان به نقش او در تیمی پر از ستاره که نمی‌تواند ارتباطی بین خطوط خود ایجاد کند، واقف شده‌اند. شاید مسی در آرژانتین آن فرصت طلبی که انتظار دارید گلزنی کند نباشد، اما آن مغز متفکری است که از او انتظار دارید بازی تیمش را کنترل کند.

این دومین فینال لئو در یک سال اخیر است. همه انتقادها از مسی برای عدم موفقیتش در بازی‌های ملی در حال حاضر محبوس شده‌اند. او حالا می‌تواند هموطنانش را به چیزی برساند که از زمانی که او پیراهن آبی و سفید را به تن کرده است، منتظرش بوده‌اند. او حالا این فرصت را دارد، این شانس را دارد که چیزی را تصاحب کند که همیشه می‌خواسته است. در همین لحظه. خب، آیا او آن را بدست می‌آورد یا اجازه می‌دهد که از دست برود؟