منبع: توتال بارسا
مترجم: تیم ترجمه اخبار / FCBarcelona.ir

این روزها هواداران به شنیدن مداوم نام پل پوگبا عادت کرده‌اند. روزنامه‌ها شایعاتی پیرامون او منتشر می‌کنند و اکثر کاندیداهای ریاست باشگاه، وعده خرید او را به هواداران می‌دهند. اتفاقی که در حال رخ دادن است، یک انتقال بلند و دنباله دار است، مانند آنچه در تابستان 2012 (یک سال کامل پیش از پیوستن این بازیکن به بارسا)، پیرامون انتقال نیمار یا آنچه در مورد انتقال ناموفق تیاگو سیلوا در دو تابستان پیاپی اتفاق افتاد. و چون کاری نمی‌توان در برابر انتشار شایعات توسط روزنامه‌ها انجام داد، سعی می‌کنیم نشان دهیم که این انتقال واقعا جذاب، تا چه اندازه می‌تواند غیر ضروری باشد.

با جدی‌تر شدن قضایا میان پوگبا و بارسا، انتقادات فراوانی در این مورد که بارسا با این خرید به رئال مادرید و سیاست "کهکشانی"‌اش نزدیک می‌شود، به باشگاه شد؛ دادن ارقامی نجومی برای خرید "نام"‌ها، به جای تکیه بر تیم‌های پایه. و چون این مسئله تا حد زیادی مهم است، نیاز به کمی دقت و تأمل بیشتر دارد. بارسلونا در دو تابستان گذشته 138 میلیون یورو (و حتی بیشتر) را برای جذب نیمار و لوییز سوارز پرداخت کرد و رکورد نقل و انتقالات باشگاه را شکست، و حالا شاید دیگر از راز پروژه "کهکشانی" آبی و اناری‌ها پرده برداشته شده است. این دو انتقال دادگاه‌های فراوان و جدال‌های بسیاری را برای باشگاه به ارمغان آورد؛ اگرچه این دو خرید، یک سه گانه نیز برای باشگاه به همراه داشت.

خرج کردن پول، هیچگاه مسئله اصلی نبوده است، حتی وقتی راسل و بارتومئو از بودجه‌ها برای کارهای پشت پرده خود استفاده می‌کردند. بارسلونا به عنوان یک باشگاه گران می‌خرد و ارزان می‌فروشد (چهار سال این روند را ادامه داده‌اند، احتمالا در ادامه هم همین روند را در پیش خواهند گرفت). این ایده آل نیست، اما می‌تواند یک حرکت پر زرق و برق، برای یکی از سه باشگاه قدرتمند و ثروت مند اروپا باشد. در این صورت سؤال این است: پول چگونه خرج شود؟

اگر خریدهای بزرگ بارسا و رئال مادرید را در دو تابستان گذشته با یکدیگر مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم هر دو تیم مبالغ هنگفتی را به منظور جذب استعداد‌های جوان - نیمار و گرت بیل - برای پشتیبانی و کمک به ستاره‌های فعلی تیم خود (مسی و رونالدو) پرداخت کردند. نگرانی‌های بسیاری وجود داشت که آیا دو بازیکن جوان می‌توانند مکمل‌های خوبی برای ستاره‌های فعلی باشند یا نا موفق خواهند بود، اما نیمار و بیل در همان فصل اول، بسیار خوب و فروتنانه در ترکیب و ساختار تیم‌های خود جای خود را پیدا کردند.

نکته اصلی، فصل دوم و خرید‌های بزرگ فصل دوم بود. بارسا سوارز را به خدمت گرفت تا نبود یک مهاجم کامل و ذاتی را در نوک خط حمله خود از سال 2011، پر کند. از طرف دیگر رئال مادرید بازیکنی برجسته مانند جیمز رودریگز را جذب کرد تا نبود یک بازیکن متخصص پست 10 در ترکیب آنچلوتی - که پیش از جیمز، گرت بیل در این پست بازی می‌کرد - را جبران کرده باشد. با این خرید‌ها، نه لوییز انریکه و نه کارلو آچلوتی؛ هیچ یک نمی‌دانستند که طرف مقابل با خرید بازیکنان جدید، چه ترکیبی را برای تیم خود انتخاب خواهد کرد؛ 4-2-1-2 ابتدایی لوچو را به یاد بیاورید. اما نقش احتمالی سوارز بسیار واضح‌تر و قابل پیشبینی‌تر از نقش جیمز بود.

اما بیایید نگاه کنیم که چه کسانی باشگاه را ترک کردند. مادرید با فروش دی ماریا و ژابی آلونسو، بازیکنانی که نقشی محوری در راه رئال برای کسب دسیما ایفا کرده بودند، از لحاظ دفاعی تیم خود را نابود کرد. در همین حین بارسا با خرید مدافعین وسط و جایگزینی سسک فابرگاس - بازیکنی که هیچگاه کاملا "جا" نیفتاد - با ایوان راکیتیچ، یک همه کاره سخت کوش که می‌تواند در نقطه‌ای بازی کند، به تقویت قدرت تدافعی خود پرداخت. هر دو تیم بارسا و رئال مادرید در خط حمله خود بازیکنانی توانا و دست نیافتنی داشتند، اما آنچه باعث شد بارسا سه گانه بگیرد و رئال هیج، قدرت خط دفاعی کاتالان‌ها بود که به آن‌ها قابلیت انعطاف در حملات می‌داد.

رئال مادرید یک مثال واضح برای این موضوع است که خرید نجومی بدون داشتن هیچ برنامه‌ای تا چه حد خطرناک است. نیمار به جای داوید ویا گرفته شد و سوارز جانشین الکسیس است، اما پوگبا قرار است جای چه کسی را پر کند؟ اینیستا؟ درست است که او در آمار و ارقام فصل خوبی را نداشت ولی در بازی‌های بزرگ از جمله بازی‌های لیگ قهرمانان اروپا عیار و ارزش خود را ثابت کرده است. در بدترین حالت اینیستا سه سال دیگر می‌تواند در همین فرم ایده آل باشد و قطعا یک خرید 80 ملیونی و رقابت این دو برای بازی در ترکیب اصلی سرمربی را دیوانه می‌کند، خرید 80 ملیونی روی نیمکت بنشیند یا قهرمان باشگاه؟

آیا پوگبا جایگزین راکیتیچ است؟ این دو بازیکن سبک بازی بسیار متشابهی در خصوصیات دفاعی، تاکتیک‌های هجومی و شوت زنی دارند! راکیتیچ در تیم انریکه نقش فوق‌العاده کلیدی داشت به طوری که به راحتی می‌توان گفت برای تیم انریکه راکیتیچ قطعا گزینه بهتری است! راکیتیچ به خوبی با مسی و دنی آلوز هماهنگ شده و نظم خوبی با بازیکنان این تیم دست یافته است.

کیفیت پوگبا بدون نقص است: در فوتبال امروز شما صرفا با داشتن یک مدیر برنامه‌های حرفه‌ای نمی‌توانید در سطح بالایی بازی کنید و مطمئنا باید سطح فنی بالایی داشته باشید. همانطور کیفیت بیل بدون شک و تردید است، همچنین خامس ولی همه شاهد این بودند که این بازیکنان سطح بالا در تیم رئال مادرید چه مشکلاتی با رونالدو داشتند. و احتمالا این مشکلات با بینتز نیز ادامه خواهد داشت.

اگر شما فرض را بر این بگذارید که پوگبا یک استعداد بالقوه است که روزی برنده توپ طلا خواهد شد، شاید 80 ملیون هزینه برای این بازیکن اشتباهی محض باشد، آن هم وقتی شما بازیکنانی از جمله سمپر را در اختیار دارید که از سن 6 سالگی در باشگاه بوده و شاید نزدیکترین بازیکن به سبک بازی ژاوی باشد و کافی است که شما به او زمان بدهید، نه این مقدار پول!

سمپر بازیکنی بسیار خاص است و آنهم نه تنها به خاطر اینکه پرورش یافته لاماسیاست. هر ساله چندین بازیکن با قابلیتهای فردی بسیار بالا در لاماسیا ظهور می‌کنند (یکی از آنها به تازگی به اورتون فروخته شد)، اما ویژگی که سمپر را از رافینیا و دنیس سوارز جدا می‌کند، توانایی وی در خواندن و کنترل بازی است؛ ویزگی که در بازیکنهای به سن و سال او بسیار نادر است. علاوه بر این، او به نوعی یک پروژه جدید برای انریکه محسوب می‌شود، از آنجا که این مربی باید بفهمد که او را در کنار بوسکتس به کار بگیرد یا مانند ژاوی و اینیستا وی را به یک هافبک میانی تبدیل کند. به همین دلیل خرید بازیکنی به ارزش 80 میلیون یورو (میزان هزینه‌ای که جایگاه یک بازیکن در ترکیب اصلی را تضمین می‌کند)، بدون دادن وقت و راهنماییهای فردی لازم به سمپر، بسیار غیر مسئولانه به نظر می‌رسد.

بسیاری عقیده دارند که بارسلونا دیگر به یک رهبر ارکستر در میانه میدان نیاز ندارد و پل پوگبا با قابلیت بازی مستقیم، انفجاری و فیزیکی خود، فردی مناسب برای سبک بازی تیم لوییز انریکه است. من به هیچ وجه علاقه ندارم درباره فلسفه "سبک بارسلونا" بحث کنم، اما این خط فکری من را تا حد زیادی به یاد سسک فابرگاس می‌اندازد. درست همانند پوگبا، قابلیتهای فابرگاس نیز مسلم به نظر می‌رسید و وی کسی بود که به عنوان بهترین هافبک جوان دنیا، قابلیتهای خود را در سطح باشگاهی و ملی اثبات کرده و هیچ اما و اگری در رابطه با اینکه آیا وی مناسب سبک بارسا است یا خیر وجود نداشت. علاوه بر این، در آن زمان گفته می‌شد که خرید فابرگاس بعد جدیدی به بارسلونا اضافه می‌کند و عمودیت بیشتری به سبک مالکیت توپ معروف گواردیولا می‌بخشد و همچنین به آبی و اناری پوشان کمک می‌کند تا از قهرمانی خود در لیگ قهرمانان اروپا دفاع کنند.

همگی بقیه ماجرا را می‌دانیم. از فابرگاس به عنوان جایگزین احتمالی ژاوی یاد می‌شد، درست همان حرفهایی که اکنون راجع به پوگبا و اینیستا گفته می‌شود، اما وی نتوانست چنین کاری را انجام دهد. در عوض، فابرگاس هیچگاه جایگاه اصلی خود در ترکیب بارسلونا را پیدا نکرد، اما قیمت و آوازه او باعث شده بود که وی تحت نظر سه مربی پیاپی، مکرراً در ترکیب قرار بگیرد. ورود فابرگاس باعث خروج تیاگو آلکانترا معروف شد تا بارسلونا بهترین استعداد لاماسیا و امید اصلی برای جایگزینی ژاوی را تنها و تنها برای بازیکنی که در نهایت فروخته شد، قربانی کند. اما چنین اتفاقی نباید برای پوگبا، اینیستا و سمپر رخ دهد.

بار دیگر همان شرایط تکرار شده است. ما قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شده‌ایم و به دنبال دفاع از عنوان قهرمانی هستیم، در حالی که یک هافبک فوق‌العاده با استعداد در بازار وجود دارد. اما اینبار بحث بر سر فلسفه یا اخلاق بازیکنان پرورش یافته در لاماسیا در مقابل ستارگان گران قیمت نیست. اشکالی ندارد که بارسلونا برای خرید بازیکن پول خرج کند، اما خرید یک بازیکن گرانقیمت، سوای هر گونه قابلیتی، بدون داشتن یک برنامه مشخص برای موفقیت، نه تنها غیر ضروری است، بلکه بسیار خطرناک به نظر می‌رسد. این موضوع باعث شد تا رئال مادرید پس از 22 برد پیاپی ناکام بماند، سه فصل بارسلونا را با در اختیار داشتن فابرگاس فلج کرد و بازهم بارسا را به شدت تهدید می‌کند، اگر و تنها اگر فانتزی ضعیف برنامه ریزی شده پوگبا به حقیقت بپیوندد.