منبع: بلیچر ریپورت
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

بزرگترین شکست لیونل مسی تا این روز بدون شک، یکی از مهمترین تصاویر ورزشی اخیر دنیا را به وجود آورده است. در اتفاقات پس از پایان فینال سال گذشته جام جهانی در ماراکانا، یک عکاس عکسی از مسی گرفت در حالی که به تنهایی در میان جمعیت حضور داشت و نگاهی حسرت بار به "جام قهرمانی جهان"، جامی که آرژانتین آن شب به طرز دردناکی آن را از دست داد، می‌انداخت. تصویری فوق‌العاده - و احتمالا برنده جایزه - که غمی را نشان می‌داد که فوتبال می‌تواند حتی به بهترین بازیکن جهان نیز، وارد کند.

اتفاقات پس از سوت پایان دیدار فینال جام جهانی برای مسی هنگامی دردآور شد که او مجبور بود ژست‌هایی با لبخند برای عکاسان، به عنوان بهترین بازیکن تورنومنت بگیرد، در حالی که واضحا تمام چیزی که او می‌خواست این بود که هرچه سریعتر آن شب و مراسمش به پایان برسد. جملات او به خبرنگاران پس از دریافت جایزه کاملا گویای حال او بود: «در حال حاضر، هیچ چیز نمی‌تواند من را آرام کند».

یک سال گذشت و شنبه شب، مسی مجبور شد این بار در کوپا آمریکا کابوس‌های جام جهانی را دوباره ببیند. این بار نوبت شیلی بود که نقشی را که آلمان در سال گذشته ایفا کرده بود، بازی کند؛ شیلی میزبان بعد 120 دقیقه بازی بدون گل، در ضربات پنالتی آرژانتین را شکست داد و قهرمان آمریکای جنوبی شد.

بار دیگر مسی مجبور شد در میان استادیومی که از شادی در حال منفجر شدن بود، به از دست رفتن یک جام دیگر، به دردناک‌ترین شکل ممکن، فکر کند. اما این بار آن "قدم‌های عذاب دهنده" برای گرفتن جایزه بهترین بازیکن تورنومنت برای او وجود نداشت؛ اگرچه از او درخواست شد که این کار را انجام دهد اما ستاره 28 ساله انجام دوباره همه آن کارهای عذاب دهنده را رد کرد.

ستاره بارسا از هر گونه مصاحبه پس از بازی فینال خودداری کرد، و توضیح تازه‌ترین شکست او به عهده هم‌تیمی‌هایش قرار گرفت. ماسکرانو، کسی که در همه فینال‌های اخیر آرژانتین به همراه مسی حضور داشته است، گفت: «هیچ توجیهی وجود ندارد. شاید من مقصر باشم. این واقعا مانند یک شکنجه است». می‌توان از زبانِ بدن لیونل مسی این را حدس زد که او با ماسکرانو کاملا موافق بوده است.

لاوتزی، مهاجم پاریس سنت ژرمن نیز درباره لیونل مسی گفت: «او نابود شده است. لئو کسی است که بیش از همه این شکست را احساس می‌کند. زیرا او بهترین بازیکن دنیاست و همه دنیا از او انتظار دارند».

البته نمی‌توان دستاوردهای تیم شیلی، که از دو موهبت میزبانی و قرعه خوب بهره می‌برد، را زیر سؤال برد. شاگردان سمپائولی در تورنومنت‌های اخیر ناکامی‌های زیادی داشتند؛ می‌توان گفت که آن‌ها می‌توانستند - یا حتی باید - برزیل را در تابستان گذشته در جام جهانی شکست می‌دادند. بازی‌ای که با شکست در ضربات پنالتی برای براوو و یارانش در حالی به پایان رسید که در آخرین دقایق وقت‌های اضافی تیر دروازه برزیل را به لرزه درآورده و بلوهوریزنته را در سکوت فرو برده بودند.

آن‌ها مانند مسی می‌دانند که قطعی بودن سرنوشت، چه طعمی می‌تواند داشته باشد. با حضور الکسیس سانچز، آرتورو ویدال، کلودیو براوو و گری مدل، نسلی تکرار نشدنی در تاریخ شیلی، همواره امیدهای فراوانی در این تیم برای پایان دادن به انتظار 99 ساله یک کشور برای کسب جامی بزرگ، وجود داشت. سرانجام در این تابستان، همه چیز درست پیش رفت.

الکسیس سانچز که با گل کردن آخرین ضربه پنالتی تیمش، آخرین گام درست برای قهرمانی شیلی را برداشت، پس از بازی گفت: «ما پس از حذف در برزیل با هم قرار گذاشتیم که باید قهرمان کوپا شویم. نسلی فوق‌العاده را در تیم ملی در اختیار داریم. این چیزی بود که لیاقتش را داشتیم».

در فینال، استراتژی آن‌ها، بدون هیچ خجالتی تنها یک چیز بود. چیزی که سمپائولی بعد از بازی به آن اشاره کرد: «ما می‌خواستیم مسی را خنثی کنیم. ایده کلی این بود که دست بالاتر را در بازی در اختیار داشته باشیم، تا حریف نتواند سلطه خود را بر بازی تحکیم کند». شیلی استراتژی پیچیده‌ای را به کار نگرفته بود. به محض صاحب توپ شدن یک مهاجم، سه بازیکن شیلی، به رهبری گری مدل، در مقابل او قرار می‌گرفتند و اجازه حرکت به او نمی‌دادند.

مسی طی سال‌های زیاد، با این استراتژی در مقابل خودش مواجه شده است، اما به نظر می‌رسید که توجه مدافعان شیلیایی به او، کمی متفاوت است؛ خصوصا وقتی داور مسابقه با سوت‌هایش نشان داد که قرار نیست از مسی در برابر خشونت بی‌حد و حصر بازیکنان شیلی محافظت کند. با این وجود او مسی است و بالاخره می‌تواند از بند همه رها شود؛ مانند کاری که در لحظات پایانی بازی انجام داد و حرکتی که پایه ریزی کرده بود، به طرز نا امید کننده‌ای توسط گونزالو هیگوآین در آخرین ثانیه‌های بازی از دست رفت.

هیگوآین موقعیتی مشابه را سال گذشته و در فینال جام جهانی در برابر نویر از دست داد و شاید بتوان در این زمان، به او لقب "مجرم" داد. پنالتی وحشتناکش - که احتمالا از ورزشگاه خارج شد - اولین ضربه از دست رفته برای آرژانتین بود، ضربه‌ای که عواقب آن فرصتی بود که در اختیار سانچز قرار گرفت تا بتواند پیروزی را به مردم کشورش هدیه دهد؛ و مسی، تازه‌ترین ناکامی‌اش در فینال را تجربه کند.

تاتا مارتینو پس از این مسابقه گفت: «فکر می‌کنم در این بازی ما باید پیروز می‌شدیم. ما در پایان بازی موقعیت‌هایی داشتیم که می‌توانست نتیجه‌ای کاملا متفاوت رقم بزند». مارتینو حتی اگر بخواهد هم نمی‌تواند از قبول تقصیر برای شکست در فینال مقابل میزبان، فرار کند. برخلاف سمپائولی که تاکتیکی مشخص و مؤثر را برای این بازی انتخاب کرده بود، مارتینو هیچگاه نتوانست تیمش را به این مسیر نزدیک کند؛ در حالی که با توجه به محل قرار گرفتن مسی، او کاملا از جریان بازی خارج بود.

خیلی سخت است که باز هم تقصیرها برای ناکامی آرژانتین را به گردن مسی بیاندازیم، در حالی که او بار دیگر - شاید بیشتر به خاطر اعتبار تا نمایش - بهترین بازیکن تورنومنت شده است؛. اگرچه او اولین گل تیمش در تورنومنت را با ضربه پنالتی به ثمر رساند، اما هیچگاه به سطحی که اخیرا با پیراهن بارسلونا از خود نشان داده بود، نرسید.؛ مقایسه‌ای که باعث نگرانی شماره 10 بارسا می‌شود.

موفقیت‌های پیاپی مسی در عرصه باشگاهی باعث شده است که تک تک ناکامی‌های تیم ملی آرژانتینی که او در آن حضور دارد، به پای تنها او نوشته شود. مسی همچنان به دنبال کسب اولین جام خود با آلبی سلسته است؛ یک فقدان در دوران ورزشی او که می‌تواند به این معنا باشد که نمی‌توان او را بازیکنی بزرگتر از دیگو مارادونا - که یک جام جهانی برای کشورش به ارمغان آورد - و حتی پله - که سه جام جهانی را فتح کرد - دانست. به هر حال این فشار بر روی بازیکنی مانند مسی، و شاید حالا هم‌تیمی‌هایش قرار دارد.

لاوتزی پس از بازی گفت: «گاهی لئو به بردن جام به همراه آرژانتین بسیار نزدیک می‌شود. این بار ما فکر کردیم که دیگر نوبت ماست که نقش خود را به خوبی بازی کنیم، اما موفق نشدیم. این بسیار عذاب آور است. فکر می‌کنیم باید به همین روند ادامه دهیم. ما این موقعیت را از دست دادیم، تا بتوانیم موقعیتی بهتر را به ثمر برسانیم».

واضح است که مسی بعضی اوقات از پیروزی به همراه تیم ملی نا امید می‌شود. بنا به ادعای ESPNFC لئو قبل از فینال بسیار امیدوار بود: «خدا گل‌های من را حفظ کرده برای بازی فینال». (مسی قبل از فینال فقط یک گل در این مسابقات به ثمر رسانده بود). ولی او هنوز باید منتظر موقعیت برای درخشش باشد. آرژانتین قطعا به کوپا سال آینده امید زیادی دارد (که به مناسبت 100 سالگی کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی برگزار می‌شود). همچنین بسته به شرایط فیزیکی به راحتی می‌تواند دو جام جهانی دیگر را پشت سر بگذارد (مسی در جام جهانی 2022 35 ساله خواهد بود).

کمی عذاب آور است که مسی را برای عدم موفقیتش در بازی‌های ملی سرزنش کنید، در حالی که او دو عنوان در 12 ماه گذشته بدست می‌آورد، اگر و فقط اگر هیگواین کمی دقت بیشتری در مقابل دروازه به خرج می‌داد. این‌ها حواشی خوبی برای قضاوت بزرگی یک بازیکن هستند.

اما این حقیقت که مسی هیچگاه موفق به تکرار فرم بارسایی خود در تیم ملی نشد، سؤالی ست که متوجه اعتبار این بازیکن است. این مسئله باعث شده است این شک به وجود بیاید که سیستم بارسا، سیستمی که او از کودکی با آن بزرگ شده و هماهنگ است، شرایط تبدیل شدنِ این بازیکن به یک اسطوره را فراهم کرده است.

وقتی بحث به این نقطه می‌رسد که کدام بازیکن بزرگتر است، همواره مسئله‌های این چنینی در پایان بحث‌های انتظار ما را می‌کشد. پله هیچگاه جرأت بازی در خارج از برزیل را به خود نداد و مارادونا بخش قابل توجهی ار زندگی فوتبالی خود را به بخش حاشیه‌ای و لذت بخش آن اختصاص داد.

در حالی که هیچ یک از این دو بازیکن به دستاوردهای مسی در عرصه باشگاهی نزدیک هم نشده‌اند، در عرصه ملی مسی همچنان منتظر کسب جامی قابل توجه است، چیزی که هر دوی این بازیکنان موفق به کسب آن شده‌اند. شاید اگر او جام جهانی را بالای سر ببرد، بدون هیچ بحثی، بزرگترین بازیکن تمامی ادوار شود.

حتی اگر او نتواند این کار را انجام دهد (و ناکامی‌ها در پیراهن تیم ملی برای او ادامه داشته باشد)، باز هم خدشه‌ای به بزرگی او با این فقدان وارد نمی‌شود. او آنقدر افتخار کسب کرده است که از این بابت مطمئن باشد!