منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

با توجه به آمار، مبرهن است که مسی، سوارز و نیمار بهترین مهاجمان تاریخ باشگاه می‌باشند. اما این بدان معنا نیست که بارسا در طول تاریخ، به جز این سه نفر، خطوط حمله شگفت انگیز دیگری در ترکیب خود نداشته است.

در دنیای بی‌رحم فوتبال با ظهور هر بازیکنی باید منتظر پایان عمر فوتبالی بازیکن دیگری نیز بود، اما این چرخه طلوع و غروب بازیکنان، مختص به یک کشور یا یک باشگاه نیست؛ قانونی است ثابت شده در سراسر جهان فوتبال! متاسفانه این ناعادلانه‌ترین و تلخ‌ترین اتفاقی است که برای باشگاه‌های پر ستاره‌ای چون بارسلونا نیز رخ می‌دهد. دلیل اصلی اینکه این موضوع اساسا غیر واقعی است و حتی می‌تواند غیرمنصفانه تلقی شود، این است که ایده داشتن سه مهاجم، عملا تا سال 1988 و بازگشت یوهان کرویف به عنوان مربی به تیم، جزئی از سیستم بازی بارسا نبود. از زمان بر پایی این باشگاه مربیان مختلفی هدایت این تیم را برعهده گرفتند و هر کدام برای کسب نتایج هر چه بهتر و پر گل‌تر از روش‌های متفاوتی استفاده می‌کردند.

همانطور که می‌دانید در قرن بیستم، سیستم 5-3-2 تبدیل به موفق‌ترین سیستم آن دوره و تقریبا جهانی شده بود. به طبع خیلی از کسانی در آن زمان پست مربیگری بارسا بر دوششان بود نیز از این چینش بهره می‌بردند. بازیها معمولا پر گل‌تر بودند، و از ترکیب مهاجمانی چون آلکانتارا، سامیتیر، اسکولی و ماریو مارتین، بسیار غیر واقعی است که بخواهیم سه نفر را انتخاب کرده و ادعا کنیم که سه گانه زمان خود بودند، آن هم زمانی که فوتبالدوستان اسامی پنج نیروی تهاجمی هر تیمی را از صمیم قلب به خاطر می‌سپردند. در جدول زیر می‌توانید سایر مهاجمان سرشناس و موفق تاریخ باشگاه را مشاهده کنید.


مثلث‌های وحشتناک

فصل 1951/52 بود که بارسا موفق به کسب پنج گانه شد. در آن فصل کوبالا، سزار و جوردی ویلا به ترتیب بیشترین میانگین گلزنی را برای کاتالان‌ها داشتند. اما نتیجه پیشرفت و ظهور این سه آبی اناری پوش، از دست دادن باسورا، مانچون و همچنین مورنو بود. بعدها، هلنیو هررا - به عنوان سرمربی - به تیمی پیوست که شامل مهاجمانی چون ایلوگیو مارتینز، اواریستو و لوئیز سوارز بود - کسی که در فصل 1959/60 حدود 68 گل به ثمر رساند. همه آنها ستارگان بزرگ باشگاه در یک دوره بسیار موفق بودند. البته نباید سایر بازیکنانی اعم از کوبالا، کوچیس، زیبور و تخادا که در پیشرفت تیم در این دوره موثر بودند را نادیده گرفت. پس از فوتبال تماشایی دهه 50، از اواخر دهه 60 به بعد، تاکتیکهای تدافعی تری در فوتبال رایج شدند. البته استثناهایی هم وجود داشتند، که شاخص‌ترین آنها مکتب فوتبال کامل هلندی بود که رینوس میشل آن فلسفه را در فصل 1973/74 با مهاجمین بی‌نظیری مثل کرویف، سوتیل و مارسیال به بارسا منتقل کرد. اما این بار هم، در نظر گرفتن یک سه گانه فرضی به معنی کنار گذاشتن رکساچ و آسنسی است، که نقش بسیار مهمی در فتح عنوان قهرمانی آن سال داشتند.

اما آنچه واضح است قدرت و مهارت اغلب خطوط حمله تاریخ باشگاه است و این در حالی است که حتی بسیاری از رسانه‌ها بار‌ها به آن اقرار کرده‌اند و هیچ یک نتوانستند نقدی منطقی به آن وارد کنند. بین سال‌های 1982 الی 1984 نیز بارسلونا بازیکنان با نبوغی چون برند شوستر و دیگو آرماندو مارادونا را در اختیار داشت اما متاسفانه حضور اسطوره آرژانتینی در این تیم تنها دو فصل دوام داشت و در هر دو فصل هم بیماری و هم صدومیت دست به گریبان او شده بودند - اگر به یاد داشته باشید در آغاز به دلیل بیماری هپاتیت ماه‌‌ها از میادین دور ماند و فصل دوم نیز به دلیل شکستگی قوزک پا زمان بیشتری نتوانست برای بارسلونا بازی کند.

بارسا نتوانست تا سال 1988 به طور منظم از ترکیب سه نفره در خط حمله استفاده کند!

مقایسه مثلث‌های تهاجمی باشگاه، از دهه 1990 به بعد، امکان پذیر است. خصوصا بعد از اجرایی شدن قانون بوسمن در سال 1995 بارسا توانست مهاجمان بزرگ زیادی را به ترکیب خود پیوند دهد؛ که از کلیدی‌ترین آنان می‌توان به مهاجمان لایقی چون روماریو، رونالدو، استویچکوف، فیگو و ریوالدو اشاره کرد.

و سرانجام لیونل مسی!

مطمئنا بهترین بازیکنی که جهان فوتبال تاکنون به خود دیده است کسی نیست جز اسطوره افسانه‌ای بارسا؛ کسی که مهم‌ترین و تاثیرگذار‌ترین مهره انریکه در کسب سه گانه فصل گذشته و نیز عامل اصلی مشهور شدن خط حمله کنونی بارسا است. به جرعت می‌توان گفت لیونل مسی بهتر از هر بازیکن دیگری است، چه در عصر پیش از شکوفایی خود، چه در عصر حاضر و شاید عصر آینده فوتبال! همانطور که در ابتدا اشاره کردیم با ظهور هر بازیکنی باید منتظر خداحافظی او نیز باشیم. اما فراموش کردن مهارت‌های وصف ناشدنی این مرد آرژانتینی واقعا کار دشواری است. او حتی نسبت به مهاجمین تیم خود نیز برتری دارد. از رونالدینیو تا نیمار - و خیلی‌های دیگر - هیچ کس را نمی‌توانید پیدا کرد که حتی در سطح نبوغ مسی باشد. او از فصل 2005/06 خودنمایی در تیم اصلی را در کنار بازیکنانی چون ژولی، رونالدینیو و اتوئو آغاز کرد. در فصل پس از آن نیز خط حمله مسی، اتوئو و هنری موفق شدند تا 100 گل رسمی وارد دروازه حریفان بارسا کنند و بهترین رکورد را تا آن فصل - و نیز فصل پس از آن که مثلث ویلا، مسی و پدرو مجموعا 98 گل به ثمر رساندند - برای خط حمله این تیم به ثبت برسانند. اما این رکورد نیز پس از ورود نیمار و سوارز به نیوکمپ و قرار گرفتن در کنار مسی شکسته شد. با وجود اینکه مهاجم اروگوئه‌ای نام برده در نیم فصل اول حضور در بارسا بازمانده بود. این سه مرد شگفت انگیز در فصل گذشته مجموعا 122 گل در تمام رقابت‌ها به ثمر رساندند، رکوردی جهانی!