منبع: Weloba
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

بعد از مشخص شدن ترکیب آغازین بارسا مقابل اسپانیول، تغییرات نسبتا زیادی در مقایسه با بازی مقابل خرانادا مشاهده می‌شد، اما تغییر اصلی در نحوه چینش بازیکنان در زمین، توسط لوییز انریکه بود. سرمربی بارسا این بار ترکیب محبوب و آشنای 4-3-3 را کنار گذاشت و از ترکیب 4-2-3-1 که پیش از این هیچگاه در بارسا ندیده بودیم، استفاده کرد: راکیتیچ و سرجی روبرتو در پست هافبک مرکزی، مسی در مرکز، آردا در چپ و الکس ویدال در قسمت راست، به عنوان هافبک تهاجمی، و مونیر به عنوان مهاجم مرکزی.

این سیستم تاکتیکی بازی مستقیم تری را در دستور کار بارسا قرار داد. یک هافبک کمتر نسبت به قبل، و مسی که به طور مستقیم در دسترس است، و سه بازیکن در جلوی خود دارد. کنترل کمتر و بازی مستقیم‌تر، در مقابل اسپانیولی که برنامه اصلی‌اش، پرس شدید بود. تراشتگن ابتدا بازی را با پاس کوتاه آغاز کرد، اما لوییز انریکه به او گفت که پاس بلند را امتحان کند. با پاس بلند تراشتگن، هنگامی که توپ در اختیار بازیکنان بارسا قرار می‌گرفت، یک موقعیت 4 در مقابل 4 در زمین اسپانیول به وجود می‌آمد که گزینه‌های خطرناک بسیاری برای گلزنی بارسا به وجود می‌آورد.

در این سیستم، مسی تحت فشار کمتری قرار می‌گرفت. او از هرگونه مسئولیت دفاعی آزاد بود، و همچنین آزاد بود که به سمت دروازه حریف برود. او ضد حمله‌ها را رهبری می‌کرد در حالی که تقریبا راه می‌رفت، و همچنین پاس گل نخست بازی را برای مونیر ارسال کرد.

تغییر سیستم تاکتیکی، به وضوح در میانه میدان مشخص بود. در یک سو، سرجی روبرتو با وجود چند پسته بودنش، در این پست احساس راحتی نمی‌کرد، و در سوی دیگر، راکیتیچ حضور بیشتری در جریان بازی پیدا کرد و از قدرت بدنی خود، به بهترین نحو بهره برد. او در نیمه نخست، 11 بار توپ را از بازیکنان اسپانیول پس گرفت. راکیتیچ هم در سویا و هم در تیم ملی کرواسی، بارها در این پست مورد استفاده قرار گرفته بود.

سیستمی که انریکه برای این بازی در نظر گرفت، تمرکز بازی را در محوطه‌های جریمه نگه داشت، اما با گذشت زمان، این سیستم ریتم خود را از دست داد. و زمانی این اتفاق افتاد، که بازگشت اسپانیول به بازی، غیر ممکن شده بود.