منبع: ESPN
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

این یک اتفاق نسبتا نادر است که یک تیم نزدیک‌ترین رقیبش در صدر جدول را در خانه در حالی شکست دهد که میهمان با 9 بازیکن بازی را به پایان می‌رساند و آن 9 بازیکن، مدافع عنوان قهرمانی را، تا آخرین حد توانشان، تحت فشار قرار می‌دهند.

اما این یکی از نتیجه گیری‌هایی است که بعد از یک پیروزی جذاب 2-1 برای بارسا مقابل اتلتیکو به وجود آمد، پیروزی‌ای که اندازه سوال‌هایی که مطرح کرد، پاسخ داشت! نتیجه‌گیری این است: نتیجه، تمام آنچه اتفاق افتاد را بازتاب نمی‌دهد.

سی و یکمین گل سوارز در این فصل، تفاوت دو تیم را رقم زد

پیروزی شنبه شب بارسا، حداقل در ابتدا، به شدت مشابه پیروزی‌هایی بود که بارسا در چند دیدار اخیرش کسب کرده بود. اما پیش از اینکه بگوییم آن‌ها چطور پیروز شدند و این حقیقت که آن‌ها تا حد بسیار زیادی از "کارآمد" بودن در مقابل حریفی که 28 دقیقه را 9 نفره بازی می‌کرد، دور بودند، نکاتی هست که باید به آن‌ها توجه شود.

به صورت کاملا واضح، لحظه‌ای را به یاد دارم که ژاوی در حالی که به اطرافش نگاه می‌کرد تا مطمئن شود آیا کسی به صحبت‌هایش گوش می‌دهد یا خیر، گفت که وقتی تیم‌ها در مقابل بارسای گواردیولا با یک گل پیش می‌افتادند، بازیکنان بارسا تا چه حد پر اضطراب و پر اشتباه می‌شدند.

ژاوی اظهار داشت که موقعیتی مانند آنچه توصیف شد، چه در خانه یا خارج از خانه، اضطراب آبی و اناری‌ها، و همچنین هوادارانشان را به شدت افزایش می‌داد. اضطرابی که با چنین جمله‌ای همراه بود: «دوباره شروع شد!».

تلاش بی‌حد و حصر، انسجام روحی، اعتماد به نفس، پاس‌های تک ضرب پیاپی و نیاز مبرم به صحیح بودن آن‌ها - همه این فاکتور‌ها بسیار غیر قابل دسترس می‌شد، وقتی حریفی بعد از زدن گل برتری، پرس در خط دفاعی و اتوبوس خود در آن نقطه را، شدت دو برابر می‌بخشید.

در نظر بگیرید که این صبحت‌ها از سوی بزرگترین بازیکن تاریخ اسپانیا، در زمانی زده شد که واقعا به اتفاقی بزرگ - مانند فعالیت‌های آتشفشانی سال 2010 - نیاز بود تا بارسا را از بردنِ همه چیز، باز دارد!

خب، در هفته اخیر، سه تیم سعی کردند که بارسای انریکه را به دردسر بیاندازند، و نه تنها هر سه آن‌ها با شکست زمین مسابقه را ترک کردند، بلکه هر سه با یک گل از بارسا پیش افتادند، و دو تای آن‌ها این کار را در نیوکمپ انجام دادند.

اولین تیم در این لیست، مالاگا بود که این استراتژی را به کار گرفت: «به جای پارک کردن اتوبوس، سگ‌ها را باز می‌گذاریم!». هیچ بی‌احترامی‌ای در این جمله نهفته نیست. این تنها توصیف کننده این مسئله است که در طول هفت روز، مالاگا، بیلبائو و حالا اتلتیکو، بارسا را در یک سوم دفاعی خودش تحت فشار قرار دادند و این مسئله بسیار بسیار جذاب بوده است!

قهرمان اسپانیا و اروپا، در هر سه بار با مشکل روبرو شد، اما هر سه بار نیز پیروز میدان بود. مالاگا که در خانه بازی می‌کرد موقعیت‌های فراوانی به وجود آورد، و واقعا مستحق یک امتیاز بود، اما در نهایت 1-2 باخت. چهار روز بعد، اتلتیک بیلبائو نه تنها از تاکتیک مالاگا تقلید کرد، که این کار را در نیوکمپ انجام داد. این کار به شدت دلهره آور است، اما آن‌ها روی نبوغ آدوریز و خونسری اینیاکی ویلیامز، به گل برتری رسیدند، تقریبا در نیمه نخست از همه لحاظ بر دارندگان سه گانه، برتری داشتند، اگرچه در نهایت 3-1 باختند.

شب گذشته، اتلتیکو هم به این گروه از ماجراجویان پیوست. در بیست دقیقه نخست، آن‌ها نه تنها بارسا را تحت فشار قرار دادند و بر نگرانی‌های انریکه و شاگردانش افزودند، که توپ را در اختیار داشتند و با آن ایجاد موقعیت هم می‌کردند! با گذشت زمان و با حرکت زیبای سول نیگوئز در سمت راست، راکیتیچ که شب سختی مقابل اتلتیکو داشت، از یار مستقیمش، کوکه، جا ماند، و اتلتیکو که کاملا بر بازی مسلط بود، به گل برتری رسید.

برای آن‌ها که بی‌طرف بودند، تماشای بازی منطقی، تکاپو، اتحاد، شور و انرژی بازیکنان قهرمان دو فصل پیش، بسیار جذاب بود. و سپس، بازه میان جهنم و پایان نیمه نخست، برای بارسا سر رسید. همان بازه‌ای که ژاوی در مورد آن گفته بود.

این بارسا تکیه کمتری بر سیستم پاس‌های پیاپی دارد. اگرچه جنسش با بارسای گواردیولا تفاوت چندانی ندارد، اما این دو با هم دوقلو نیستند، بلکه نسبت فامیلی دورتری باید میان آن‌ها قائل بود. توپ در سیستم آن‌ها سرعت انتقال بیشتری دارد، در جزئیات متفاوت است و تأکید بیشتری بر انتقال سریع تیم به حمله، به جای استفاده از روش پاس‌های پیاپی برای از هم گسستن تاکتیک‌های یارگیری حریف، دارد. با این روش، خیال راحت تری از بابتِ عقب افتادن برای بازیکنان بارسا وجود خواهد داشت.

بارسای انریکه کمی به دردسر افتاد، اما رکورد شکست ناپذیری‌اش را به 26 بازی رساند

و این بار، این سیستم جواب می‌دهد. بارسای 1-0 عقب مانده، دست به بازی احساسی نمی‌زند؛ ریتم‌شان "عجله بیشتر و سرعت کمتر" نخواهد شد. هیچ "ای وای! 1-0 عقبیم!" ـی وجود ندارد. آن‌ها به در زدن [تلاش کردن!] ادامه می‌دهند و همانطور که در دیدار مقابل مالاگا و بیلبائو اتفاق افتاد، در، پاسخ آن‌ها را داد، و گشوده شد.

اما طرز اتفاق افتادنش، داستان جالبی دارد، زیرا بارسا به حدی نزدیک به دروازه حریف بود و به حدی شدید پرس می‌کرد، که مدافعان اتلتیکو تقریبا گیج شده بودند. در دقیقه 30 بازی، آن‌ها یک لحظه غفلت کردند، و بارسا کار را تمام کرد. شاید از دیدگاه آگوستو فرناندز، آن دفع توپ کافی بود، اما ظاهرا اینطور نبود، نه حتی نزدیک به کافی! زیرا حتی کوچکترین غفلتی در مقابل این بارسا، می‌تواند سقوط شما را تضمین کند.

خاویر ماسکرانو که روزی به من گفت از زمان پیوستنش به بارسا از لیورپول، بیشترین چیزی که روی آن کار کرده است، پاس‌هایش بوده‌اند، توپ برگشتی را تقریبا در میانه زمین در اختیار گرفت و سریعا آن را برای نیمار ارسال کرد. جوردی آلبا که احتمالا می‌دانست چه اتفاقی قرار است بیفتد، و به قول معروف، دو حرکت جلوتر از حریفش بود، سمت چپ نیمار را پوشش داد و یک گزینه اضافی برای مهاجم برزیلی شد. سر توپ آلبا خوزه خیمنز را نقش زمین کرد، و پاس زیبا و دقیقش به بهترین بازیکن دنیا رسید، و مسی، کار را به تساوی کشاند.

نمایشی خالص و بی‌نقص! اگر فوتبال در آینده با هوش و سرعت بالاتری انجام شود، من کلاه خودم، و شما را خواهم جوید!

اتلتیکو نشان داد که آن‌ها راه مقابله با بارسا را بلدند، و اینکه این راه تنها بیست دقیقه دوام آورد. و پس از آن، آن‌ها قلمرو خود را به حریف واگذار کردند و تصمیم‌های درست کمتری گرفتند. آن‌ها اجازه دادند خون به مشامِ یک درنده ذاتی برسد!

گل برتری بارسا، چیزی شبیه به سفر در زمان بود. درست مانند آنچه در ال کلاسیکوی فصل گذشته در نیوکمپ اتفاق افتاد، ارسال طولی و بلند دنی آلوز در عمق دفاع اتلتیکو به سوارز رسید و مرد اروگوئه‌ای، بار دیگر معجونی از هوش، قدرت بدنی، تکنیک و خونسردی را به کار گرفت تا دروازه حریف را برای بار دوم باز کند. از زاویه دید کمک داور، خیمنز یک یا دو میلیمتر جلوتر از سوارز قرار داشت، اما او حالا می‌داند که یک یا دو میلیمتر، تا چه اندازه می‌تواند طولانی باشد.

ایندیانو ماینکو، داور مسابقه، چاره‌ای جز اخراج فیلیپه لوییز و گودین، به خاطر انجام خطاهایی که به ترتیب ضربه‌ای وحشتناک روی پای مسی و اخراج مستقیم، و تکل خشن روی پای سوارز و دریافت کارت زرد دوم بودند، نداشت.

سیمونه در 15 بازی اخیر مقابل بارسا، تنها یک بار موفق به شکست این تیم شده است، و این برای دومین بار در طول یک سال گذشته است که تیمش بازی را مقابل بارسا با 9 بازیکن به پایان می‌برد. بنابراین، برای حدود 30 دقیقه، قهرمان اروپا در مقابل یک تیم 9 نفره، و در حالی که 2-1 پیش بود، قرار گرفت.

اگرچه، لوییز انریکه هم سریعا تصمیم نگرفت که برتری را در خط هافبک، با کم کردن یک مدافع اعمال کند - که در این صورت بارسا می‌توانست اتلتیکو را درون محوطه جریمه خودش حبس کند - و در نتیجه شلختگی که در وسط زمین در طول آن دقایق وجود داشت، نشان می‌دهد شاگردان سیمونه هرگز از جریان بازی خارج نشدند.

هیچ یک از هواداران، بازیکنان و کادر فنی اتلتیکو، عکس العمل فوق‌العاده کلودیو براوو را در مقابل ضربه آنتوان گریزمان - که همچنان موفق نشده با لباس اتلتیکو به بارسا گل بزند! - روی ارسال کراسکو، فراموش نخواهند کرد.

برای بارسا، تصمیمات اشتباه بارها و بارها در طول آن دقایق اتفاق افتادند و اگر روی ضربه آزاد آخری که کوکه روی دروازه ارسال کرد، شانس با اتلتیکو یار بود، می‌توانستیم شاهد سناریوی عجیبِ امتیاز گرفتن یک تیم برادریِ 9 نفره از بارسا باشیم!

بارسای ژاوی، از اینکه 1-0 عقب بیفتد، می‌ترسید. این بارسا، نمی‌ترسد. اما در مقابل یک تیم نه نفره این چنینی، بارسا با داشتن قدرت توپ گردانی مهندس سابق خود، چه کارها که نمی‌توانست انجام دهد!

بارسا بدون شک بهترین تیم اروپاست. اما آن‌ها تمام طول دوران بازیگری خود را با این "چیره بودنِ کامل بر حریف" گذراندند. و در یک لحظه، این بار آن‌ها بودند که دچار چیرگی شدند.

برای انریکه، که چند روز با مصاف دور رفت مرحله نیمه نهایی جام حذفی با والنسیا در خانه فاصله دارد، تکرار کردن سه گانه، غیر ممکن نیست. چالش او برای رسیدن به این مهم، پیدا کردن راهی برای هر چه بهتر کردن تصمیماتش در طول بازی، و همچنین تقویت این تیم فوق‌العاده، اما نه عاری از اشتباه؛ تشنه پیروزی اما خسته از نبرد، و در نهایت بسیار با استعداد، است.