منبع: ESPN
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

حتی بدبین‌ترین هوداران فوتبال در سراسر دنیا هم به سختی می‌توانند شانس خوب بارسا برای تکرار سه گانه‌اش را، بعد از پیروزی روز شنبه این تیم مقابل اتلتیکو، انکار کنند.

کاتالان‌ها یک تیم ضعیف را شکست ندادند، بلکه این بهترین خط دفاع اروپا بود که در مقابل آن‌ها شکست را پذیرفت. اتلتیکو در 22 بازی خود در این فصل از رقابت‌های لالیگا، تنها ده گل خورده، که چهارتای آن‌ها، یعنی 40% از مجموع گل‌های خورده این تیم در این فصل را، از بارسا دریافت کرده است. در حالی که باقی حریف‌های این تیم در هر رقابتی، کاری بسیار سخت برای شکست دادن اتلتیکو دارند، شاگردان انریکه به این کار عادت کرده‌اند.

سوارز در 32 بازی در این فصل، 31 گل به ثمر رسانده است

همین دو فصل پیش بود که اتلتیکو مادرید، مراتب نرسیدن دست بارسا به دو جام مهم فصل را ترتیب داد. آمار آبی و اناری‌ها مقابل حریف مادریدی در سال 2013/14 به معنای واقعی کلمه افتضاح بوده است. آن‌ها در 6 رویارویی با این تیم در آن فصل، پنج تساوی و یک شکست بدست آوردند. حال و در آماری کاملا متفاوت، بارسا در شش بازی اخیر خود مقابل اتلتیکو، شش پیروزی بدست آورده است.

بخش بسیار مهمی از این تفاوت را، لوییز سوارز رقم زده است. او در پنج حضورش مقابل اتلتیکو، همواره کابوس مدافعین، و البته هواداران این تیم بوده است. اگرچه محسوس‌ترین تأثیرات او بر بازی‌های بارسا مقابل اتلتیکو، دو گل و سه پاس گلی است که در طول این پنج بازی به نام خود ثبت کرده، اما مشکلاتی که او برای آن‌ها به وجود آورد، فراتر از حرکاتش در نزدیکی دروازه حریف است.

سوارز با تحریکات پیاپی مدافعین اتلتیکو توسط قدرت بدنی و دوندگی بی‌امانش، آن‌ها را مجبور به بازی در زمین خودشان، و در نهایت ارتکاب اشتباهاتی می‌کند که در صورت عدم وجود چنین تحریکاتی، به هیچ وجه مرتکب نمی‌شدند. او در واقع ذره‌ای از استایل اتلتیکوی سیمونه را، به ظرافت بارسا اضافه کرده است.

پس از خوابیدن گرد و خاکی که بارسا شنبه عصر در نیوکمپ برپا کرد، سیمونه با حسرت گفت: «سوارز بارسا را به توانایی‌هایی تجهیز کرده که آن‌ها پیش از او نداشتند».

این احتمالا اتفاقی نیست که تیم‌هایی که روزی تنها پلن‌شان مقابل بارسا عقب نشستن و تنگ کردن فضا برای بارسا بود، حالا احساس می‌کنند که باید به فکر پلن‌های جایگزین، و تغییر روش‌های پرس و یارگیری خود باشند. اگرچه برخی از آن تاکتیک‌های آنتی-سوارز جواب هم داده‌اند، اما به نظر می‌رسد با به ثمر رساندن 31 گل در 32 بازیِ این فصل، کنترل او تقریبا غیر ممکن است.

این 31 گل شامل دبل مقابل رئال مادرید، گل برتری مقابل اتلتیکو، و 6 گل در 6 بازی مرحله گروهی لیگ قهرمانان می‌باشد. حریفان در هر مقیاس و اندازه‌ای، کم قدرت و پر قدرت، در مقابل او قرار گرفته‌اند، اما در پایان همگی دروازه خود را باز شده دیدند.

او در حالی که نیمی از فصل باقی مانده، آمار 31 گل خود برای لیورپول در فصل 2013/14 را تکرار کرده، و هدفش رسیدن به رکورد بهترین فصل دوران ورزشی‌اش، 49 گل در فصل 2009/10 به همراه آژاکس است. بازی او در فضاهای کوچک، در مقایسه با فصل اول حضورش در نیوکمپ، بسیار پیشرفت داشته است.

یک نکته شوم در مورد فصل بهتر سوارز نسبت به نخستین فصل حضورش در بارسا، خصوصا قابل توجه تیم‌هایی که امیدوارند بارسا را در اروپا متوقف کنند، وجود دارد. دو بار قبلی که کاتالان‌ها تلاش کردند از عنوان قهرمانی خود در اروپا دفاع کنند، آن‌ها به شدت در خط حمله خود تضعیف شدند. به جای پر کردن جای خالی ساموئل اتو'و پس از قهرمانی در سال 2009، زلاتان در بدترین زمان ممکن، تیم را در بهار 2010 ترک کرد، و پای شکسته داوید ویا در مسابقات جام جهانی باشگاه‌ها، به این معنا بود که او به طور کلی لیگ قهرمانان 2011/12 را از دست داده است.

اما این بار، بارسا مهاجمی دارد که پس از یک فصل کمک به این تیم در مسیر کسب قهرمانی اروپا، در فصل جاری حتی نقشی پررنگ‌تر در موفقیت‌های تیمش داشته است. این نکته می‌تواند به آن‌ها کمک کند که متفاوت‌تر شوند و به چیزی که هیچ تیم دیگری در لیگ قهرمانان اروپا به آن دست نیافته است، دست یابند: دفاع از عنوان قهرمانی در اروپا!

اگر سوارز بتواند به آن‌ها در مسیر رسیدن به تنها خواسته‌شان به عنوان باشگاه، به تکرار قهرمانی در اروپا، کمک کند، قرار ندادن او در کنار بازیکنانی امثال رونالدینیو، به عنوان تأثیر گذار‌ترین خرید‌های تاریخ باشگاه، غیر ممکن خواهد بود.

حتی اگر چنین اتفاقی نیفتد، تأثیرش تا به همینجا نیز بسیار عمیق بوده است. با متقاعد شدن مسی به انتقال به سمت راست خط حمله، سوارز ظاهرا موفق شده است که پست شماره 9، که در تاکتیک‌های بارسا گم شده بود را، احیا کند، و نه تنها استایل بازی تیم نخست را بهبود بخشیده است، که به صورت بالقوه به الگویی برای مهاجمین جوان بارسا در تیم‌های پایه تبدیل شده است.

این تأثیر بالقوه بدین معناست که لاماسیا راه ساده تری برای تولید مهاجمانی که از پرورش آن‌ها در دوران "9 کاذب" عاجز بود، در پیش دارد. قهرمانی برای حال، و احتمالا قهرمانی برای آینده. حتی 81 میلیون هم، می‌ارزد!