منبع: Grup14
مترجم: رضا خانجانی / FCBarcelona.ir

با کمتر کلمه‌ای می‌توان احساسات مثبت تیمی را که نیمه اول را با پیروزی 3-0 به پایان برده و دو بار (یک بار از روی نقطه پنالتی) تیر دروازه حریف را به لرزه در آورده، وصف کرد. آنالیز بازی والنسیا در نیوکمپ آن هم در شرایطی که به سختی توانستند وارد نیمه زمین بارسا شوند و توسط آبی و اناری‌ها کاملا خرد شدند، نسبتا دشوار و پیچیده به نظر می‌رسد. آن‌ها شب گذشته حتی یک سایه هم نبودند. اصلا انگار در زمین وجود نداشتند.

گری نویل، تیمش را با سیستم 1-5-4 و یک دفاع نصفه کاره به میدان فرستاد. گایا، سیکوئیرا، باراگان و کانسلو در خط دفاع این تیم قرار داشتند. دنیلو و پارخو و آندرس گومس کمربند خط میانی را تشکیل دادند و رودریگو تنها امید گلزنی این تیم در خط حمله بود. اگر مالاگا یا اتلتیکو مادرید توانایی این را داشتند که نشان بدهند شما می‌توانید به این بارسلونا ضربه بزنید یا حداقل با اختلال در بازی‌سازی، تجمع در زمین خودی و خط دفاعی یا به دردسر انداختن بوسکتس، رقابت بهتری با این تیم داشته باشید، والنسیا کاملا نشان داد که نمی‌شود؛ هرچند باید توجه داشت تمام بازیکنانی که در ترکیب اصلی این تیم قرار گرفتند، مشخصات دفاعی دارند.

آندرس گومس توپ را در میانه زمین از دست داد و فرصت را برای نیمار مهیا کرد تا سوارز را که از کمند خط دفاعی فرار کرده بود، صاحب توپ کند و مهاجم اروگوئه‌ای با شوت خود دروازه دروازه ریان را فرو بریزد. اگر گل اول بارسا با یک حمله تهاجمی که از سوی نیمار سازماندهی شده بود، به دست آمد، روی گل دوم وضعیت نابسامان خط دفاعی والنسیا کاملا مشهود بود. یا بهتر است بگوییم همه مدافعان ناگزیر فقط تماشاگر صحنه‌ای بودند که بوسکتس، الکس ویدال را صاحب توپ کرد. مدافع کاتالان‌ها با یک پاس کات بک توپ را به سوارز رساند تا او برای برای دوم توپ را به تور دروازه بچسباند. تنها 12 دقیقه از زمان بازی سپری شده بود و نتیجه 2-0 بود.

برای بازیکنان والنسیا، شروع بازی از خط دفاعی یک امر خیالی به نظر می‌آمد. مدت زیادی به طول می‌انجامید تا آن‌ها توپ را باز پس بگیرند و اگر هم موفق می‌شدند، تنها سه ثانیه و به اندازه رد و بدل کردن دو پاس طول می‌کشید تا از دستش بدهند. شاگردان نویل این فرصت را به بوسکتس داده بودند که شرایط دریافت توپ در سه چهارم زمین و منطقه میانی را داشته باشد. با سهولت شگفت آوری، هافبک متولد بادیا قادر بود با اینیستا همکاری کند تا نیمار را در خط دفاعی حریف راه بیندازد. ستاره برزیلی، مسی را در شرایطی که به هیچ دردسری وارد محوطه جریمه می‌شد، با یک پاس پشت پا در موقعیت گلزنی قرار داد.

تحرک والنسیا با آمدن فقولی به جای دنیلو نیز تغییری نکرد. مسی در ضد حمله‌ای دیگر توپ را به تیر دروازه کوبید و نیمار یک پنالتی را از دست داد؛ پنالتی‌ای که بهایی سخت برای والنسیا داشت و آن هم اخراج موستافی بود که به عنوان آخرین مدافع تیمش روی مسی مرتکب خطا شد. مدافع آلمانی با پوشش فضاهای خالی خط دفاعی، تنها بازیکن حریف بود که کمی شدت و عزت نفس در بازی‌اش نمایان بود.

در نیمه دوم نیز داستان تغییر نکرد. بارسلونا از نمایش خود لذت می‌برد و بازیکنان والنسیا بدون آن که ذره‌ای اعتماد به نفس نشان دهند، آرزو می‌کردند سوت پایان به صدا درآید. تحمیل شکست سنگین 7-0 توسط شاگردان انریکه به والنسیا، نه تنها به خاطر چیدمان بسیار خوب آن‌ها بود، بلکه از پرس و دوندگی بسیار شدید آن‌ها، درست بعد از مصاف سنگین با اتلتیکو نیز، نشأت می‌گرفت. زمانش فرا رسیده بود که سرمربی، تغییرات در تیمش اعمال کند. اگرچه مسی و سوارز استراحت نکردند اما اینیستا، پیکه و آلبا تعویض شدند. آن‌ها چنان مدافعان والنسیا را از پیش رو بر می‌داشتند که انگار مخروط‌های تمرینی را دریبل می‌زنند. هر کدام دو گل دیگر نیز در نیمه دوم به نام خود ثبت کردند. مسی پس از توپ ربایی از پارخو و سوارز با سانتر آدریانو و پاس در عرض آردا، بر تعداد گل‌های خود افزودند؛ گل‌هایی که با سادگی بی‌سابقه‌ای در نیوکمپ به ثمر می‌رسیدند!

بازی همراه با رنج و سختی والنسیا در نیوکمپ و سپس ترک نیوکمپ با بهت زدگی، از یک جهت شرم آور بود. آن‌ها تیمی بدون روح و با نمایشی بی‌تفاوت، سست و کم کار در امور دفاعی و ناتوان در خط حمله بودند. برای شاگردان گری نویل، بازی وقتی هنوز شروع نشده بود، به پایان رسیده بود. عدم انسجام در داخل زمین و از هم گسیختگی در خارج از زمین، بزرگ‌ترین چالش والنسیا برای به دست آوردن دوباره شجاعتشان پس از این ضربه هولناک خواهد بود که باید پشت سر بگذارند. نویل در لیگ تاکنون پیروز نشده است و رویای جام حذفی نیز برای او و تیمش بر باد رفت!

عملکرد ضعیف والنسیا، نمایش فوق‌العاده آبی و اناری‌ها را در سایه قرار نمی‌دهد. برای مثالی از این دست، می‌توان به عملکرد عالی بوسکتس اشاره کرد که در نیمه زمین حریف مانند خانه خودش بازی می‌کرد؛ با توپ ربایی و ارسال‌های بلند، اداره و کنترل جریان بازی و حتی حمله به سمت دروازه ریان و در عین حال عدم غفلت از وظایف اصلی خود، عملکرد بی‌نظیری داشت. از این هفت گل بارسلونا، چهار گل سهم سوارز و سه گل سهم مسی بود. بارسلونا تا این جای فصل 105 گل وارد دروازه حریفان کرده است؛ 80 گل را مثلث خط حمله به ثمر رسانده است که از این تعداد 35 گل سهم مهاجم اروگوئه‌ای است و 500امین گل مسی در بازی‌های رسمی دوران حرفه‌ای‌اش نیز در این بازی به ثبت رسید. بارسلونا 9 پیروزی متوالی و 27امین بازی بدون شکستش را پشت سر گذاشت. روند و تقویم بازی‌ها بسیار فشرده هستند اما قدرت لوئیز انریکه و بازیکنانش عظیم‌تر است.

خورشید هم چنان بر فراز نیوکمپ می‌تابد و تاریکی‌های مستایا ادامه دارد. بارسلونا و والنسیا، تعبیر کاملی از روز و شب هستند.