منبع: Weloba
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

لوییز انریکه یک مربی نرمال برای بارسا نیست، اما نیازی هم ندارد که باشد. او بسیار آزاد فکر می‌کند و از گرفتن تصمیمات بزرگ، ابایی ندارد.

بازی مقابل لوانته، هم برای انریکه و هم برای بارسا، یک دیدار خاص به حساب می‌آمد، زیرا در این دیدار، تعداد بازی‌هایی که بارسا تحت هدایت انریکه بوده است، به 100 رسید. با کسب پیروزی 0-2، بارسا حالا در 28 بازی پیاپی شکست نخورده است، و علاوه بر آن، با رکورد پپ گواردیولا در فصل 2010/11 برابری می‌کند.

در صد بازی‌اش به عنوان سرمربی، انریکه به 80 پیروزی، 11 تساوی و 9 باخت دست یافت که نهایتا، این نتایج منجر به کسب پنج جام شد. در مقایسه با وضعیت پپ در 100 بازی نخستش، انریکه وضعیت بهتری دارد. هر کدام از این دو مربی، روش خاص خود را داشتند، پس مقایسه آن‌ها با یکدیگر، از نقطه نظر منطقی قابل قبول نیست، اما مسائلی که در مورد آن‌ها خواهیم گفت، بسیار جذابند.

بارسای گواردیولا، خصوصا در سه فصل اول، غیر قابل مهار بود. آن‌ها حریفانشان را با آمار‌های وحشتناک مالکیت توپ، و استایل بسیار خاص پاس کاری، خرد می‌کردند. تیم نبض بازی را، به کمک نبوغ ژاوی تحت کنترل خود در می‌آورد. این بازی تک ضرب، این فلسفه تیکی تاکا، حریفان را مضطرب می‌کرد و آن‌ها را به اشتباه می‌انداخت، و در آن نقطه، مسی و دوستانش، نهایت استفاده را از این اشتباهات می‌بردند. این سبک منجر به کسب یک شش گانه در فصل 2008/09 و یک پنج گانه در فصل 2010/11 شد. بسیاری، آن تیم را به دلیل تسلطی که بر بازی داشت، بهترین تیم تاریخ فوتبال می‌دانستند.

اما تاکتیک‌های پپ، بازیکنان را تا حد زیادی به زمین حریف نزدیک می‌کرد. مدافعان میانی تقریبا جایی نزدیک به میانه میدان داشتند، و مدافعان کناری حتی در برخی از دقایق، نقش وینگر را بازی می‌کردند. این مسئله منجر به مشکلات شدید بارسا روی ضد حملات می‌شد. تیم‌هایی با وینگر‌های سریع، بسیار برای بارسا مشکل ساز می‌شدند، زیرا مدافعان وسط این تیم، به اندازه کافی سریع نبودند. تیم‌ها سریعا رو به تاکتیک "پارک اتوبوس" آوردند، تا پاس‌های بازیکنان بارسا را بی‌اثر کنند.

بدون یک پلن بی‌ کاتالان‌های بزرگ، گاهی در زمین گیج و عاجز بودند. و سپس حریف دست به ضد حمله می‌زد که آن‌ها را با مشکل بزرگی روبرو می‌کرد، مشکلی که می‌بایست حل می‌شد. حتی ویلانووای فقید و تاتا مارتینو هم نتواستند کاری با این قضیه انجام دهند. اینتر میلان، چلسی و رئال مادرید، همگی از یک تاکتیک در مقابل بارسا استفاده می‌کردند، و این تیم شکست می‌خورد - تا وقتی انریکه سکان هدایت بارسا را بدست گرفت.

مانند یک شوالیه در زرهی درخشان، لوچو در اوضاعی بحرانی به بارسا آمد. شایعاتِ رفتن مسی از بارسا در همه جا شنیده می‌شد، تیم یک فصل بدون جام را گذرانده بود، و رئال مادرید، قهرمانی اروپا را بدست آورده بود.

اگرچه اوضاع برای انریکه هم چندان راحت نبود، و پس از بازی ضعیف بارسا مقابل سوسیداد در ابتدای ژانویه 2015 و متعاقبا تنش‌هایش با مسی، او تا مرز اخراج از کارش نیز پیش رفت. در چنین شرایطی، انریکه تصمیم گرفت جای مسی و سوارز را با هم عوض کند، و مرد آرژانتینی را در پست وینگر راست قرار داد. مثلث MSN پس از این تغییر، اثربخشی وحشتناک داشت، به طوری که هیچکس نمی‌توانست آن را پیش بینی کند، و نهایتا بارسا فصل را با کسب سه گانه به پایان برد. در این نقطه باید مربی را عامل موفقیت بدانیم، که توانست این سه ابر ستاره را در یک خط، در کنار هم نگه دارد.

پپ شدیدا علاقه داشت که در هر مسابقه، بازیکنان اصلی تیم را در زمین داشته باشد. بازیکنانی مانند مسی، اینیستا، پویول و ژاوی، در هر فصل بیش از 50 بازی، و در هر بازی هم نود دقیقه، برای تیم به میدان می‌رفتند. نتیجه، مصدومیت و خستگی بیش از حد بازیکنان بود. اما انریکه ترجیح می‌دهد سیستم چرخشی را در تیم اجرا کند و به هر بازیکن، شانس بازی کردن بدهد. این مسئله ضمن ایجاد هماهنگی بین تمامی بازیکنان، از ایجاد مشکلات بین مربی و بازیکن می‌کاهد. همچنین، پس از سپری کردن چهار فصل موفق زیر نظر پپ، بازیکنان کمی انگیزه کسب موفقیت را از دست دادند، و بازیکنان جدید برای تزریق این تشنگی به تیم نیاز بود، و انریکه، دقیقا همین کار را کرد.

با وجود راکیتیچ و سوارز در تیم، بارسا بازیکنانی داشت که می‌توانستند در مواقع نیاز، از راه دور شوتزنی کنند. همچنین، آن‌ها از لحاظ بدنی، قوی‌تر و بلند‌تر از متوسط بازیکنان بارسا هستند، و بارسا نیاز به چنین حضوری در نبرد‌های هوایی داشت. هر دوی آن‌ها دوندگی فوق‌العاده دارند و به هیچ وجه در طول بازی دست از این کار نمی‌کشند. وضعیت دفاعی تیم خصوصا در ضربات آزاد و کرنرها، با این خرید‌ها، بسیار بهبود یافت.

در دوران مربیگری تاتا مارتینو، مسی به شدت متهم به تنبل بودن در زمین می‌شد. در حالی که این اتهام به هیچ وجه وارد نبود، مسی کمی اضافه وزن پیدا کرد، و می‌دانیم که فیتنس تا چه اندازه در فوتبال مدرن، اهمیت دارد. انریکه، که خود به معنای واقعی کلمه "فیت" است، مانند گواردیولا یک برنامه منظم برای غذا خوردن و هم چنین تمرینات بدنسازی مسی تهیه کرد. روش متمرکز او این روزها یک ترکیب کاملا مناسب از لحاظ بدنی را منجر شده است.

در حالی که پپ در بین فوتبال دوستان به عنوان یک نابغه تاکتیکی شناخته می‌شود، انریکه نیز تا حد زیادی برازنده داشتن این عنوان است. چرخش‌ها و تغییراتی که او در ترکیب می‌دهد، شاید برخی را عصبانی کند، اما باعث می‌شود بازیکنان سر حال‌تر باشند و این یکی از دلایلی است که بارسا در پایان فصل اول حضور انریکه، این همه موفقیت کسب کرد. وقتی تیم‌های دیگر به شدت نگران مصدومیت یکی از بازیکنان اصلی خود هستند، بارسا یک تیم کاملِ آماده برای جایگزینی دارد.

از یاد نبرید، بارسا فصل گذشته قهرمان‌های اسپانیا، انگلیس، ایتالیا، آلمان و فرانسه را نسبتا راحت شکست داد. حتی رئال مادرید هم با چهار گل در برنابئو مغلوب این تیم شد - نتیجه‌ای که تا سال‌ها از یاد هواداران بارسا، و رئال، نخواهد رفت.

لوییز انریکه یک مربی نرمال برای بارسا نیست، اما نیازی هم ندارد که باشد. او بسیار آزاد فکر می‌کند و از گرفتن تصمیمات بزرگ، ابایی ندارد. حال می‌خواهد این تصمیم قرار دادن سرجی روبرتو در سمت چپ خط دفاعی باشد، یا بازی دادن به مسی در خط هافبک. لوچو کاری را انجام می‌دهد که برای موفقیت تیم، باید انجام شود، که بسیار شجاعانه و قابل تقدیر است.

در آستانه آغاز صد بازیِ دوم لوییز انریکه به عنوان مربی بارسا، برای او موفقیت‌های بیشتری آرزو می‌کنیم، و امیدواریم که تیم را به افتخارات بزرگتری برساند.