منبع: توتال بارسا
مترجم: غلامحسین صبوری / FCBarcelona.ir

در روز چهارشنبه و در دیدار برابر اسپورتینگ خیخون، لوئیس سوارز در دو صحنه درخشان ظاهر شد. در صحنه اول، او به مسی کمک کرد تا گلی شگفت انگیز را به ثمر برساند. در نیمه اول و در زمانی که نتیجه بازی 1-1 بود، سوارز پاس نرمی را برای مسی ارسال کرده و سپس با سرعت به سمت دروازه حرکت کرد. مسی نیز توپ را بار دیگر به او پاس داد و دقیقاً قبل از رسیدن توپ به مهاجم اروگوئه‌ای، او با تنه‌ای بازیکن حریف را کنار زد تا بتواند توپ را با سینه کنترل کند. پس از برخورد توپ با سینه‌اش، او صبر کرد تا توپ به زمین برخورد کند و سپس آن را بار دیگر به مسی برگرداند تا شماره 10 بارسا بتواند با شلیکی سهمگین توپ را به نیمه بالایی دروازه فرستاده و نتیجه بازی را 2 بر 1 کند.

لحظه جادویی دیگر این بازیکن در نیمه دوم رقم خورد. در آن زمان، سوارز فضای خالی را در گوش راست پیدا کرد و ویدال نیز توپ را برای او فرستاد. به محض دریافت توپ، او برگشت، اندکی خم شد و با سرعت خود را از مدافعی که تعقیبش می‌کرد جدا کرد. سپس پا به توپ به صورت مورب برای چند لحظه از دروازه دور شد و با پای چپ، ضربه‌ای را به گوشه بالایی سمت مخالف دروازه روانه کرد. توپ نیز به صورت قوسی راه خود را از میان فضا و بازیکنان پیدا کرد تا به تور دروازه بوسه بزند.

این دو صحنه، به خوبی کارهایی که سوارز در انجام آن‌ها در زمین بازی استاد است را به تصویر می‌کشد. در آن‌ها ما می‌توانیم قدرت، استفاده منحصر به فرد از فیزیک بدنی، توانایی در کنترل و باز پس‌گیری توپ در تجمعات، ظرفیت غیر عادی در به ثمر رساندن سوپر گل و جسارتی دیوانه وار در هر قدمی که او در زمین بر می‌دارد را مشاهده کنیم.

شاید اکنون مضحک به نظر برسد که برخی به این موضوع شک داشتند که آیا مسی، سوارز و نیمار می‌توانند با هم کنار بیایند یا خیر، اما حقیقت این است که در ابتدا هیچ تضمینی وجود نداشت که شرایط این گونه که در حال حاضر است، رقم بخورد.

در تابستان 2014، تمامی نگاه‌ها به سوارز معطوف شده بود؛ کسی که آخرین عضو ملحق شده به جمع آبی و اناری پوشان محسوب می‌شد. سوالات بسیاری پیرامون انتقال او به بارسا وجود داشت. آیا استایل او با خط حمله‌ای پر تعداد، هم خوانی داشت؟ آیا او از کار کردن زیر سایه مسی تنفر داشت؟ آیا او رفتار درستی از خود نشان می‌داد؟

هیچ سوالی بیشتر از سوال آخر زنگ خطر را برای هواداران بارسا به صدا در نمی‌آورد، چرا که در تابستان 2014 کاملاً واضح بود که رگه‌هایی از جنون در سوارز وجود دارد.

آیا او شایسته همدردی و دل سوزی است؟ احتمالاً بله، اما این موضوع تاریخ را پاک نمی‌کند. در طول دوران ورزشی‌اش، سوارز چندین بار حرکاتی به شدت نگران کننده را در زمین انجام داده بود و در آن زمان هیچ شواهدی مبنی بر این که او قابلیت کنترل غرایز پست موجود در وجودش را دارد، در دست نبود. آیا او انسان بدی است؟ من او را نمی‌شناسم، پس فقط می‌توانم حدس بزنم؛ اما او به نظر می‌رسد که فرد مناسب و معقولی است که مانند همه چند اشتباه بد انجام داده است.

مشخص است که گاهاً چیز‌های شومی از او در زمین بازی رخ می‌دهد. صرفاً به خاطر چنین حرکاتی نمی‌توان او را انسان بدی خطاب کرد. همان گونه که رایت تامپسون در ESPN مطرح کرده بود، گاز گرفتن بازیکن‌های حریف توسط سوارز، می‌تواند به دلیل یک نوع ترس اولیه باشد. او می‌توانست شکست در یک بازی را تحمل کند، اما شکست خوردن در چند بازی لازم بود تا آن‌ها صبرشان لبریز شده و وی را به شهر زادگاهش سالتو برگردانند؟ چند شکست می‌توانست باعث شود تا آن‌ها خانواده‌اش را از او دور کنند؟

اینکه سوارز کارهای بدی می‌کند، دلیل نمی‌شود آدم بدی باشد، و اینکه آدم بدی نیست، دلیل نمی‌شود که به بارسا ضربه نزند. او مجرمی است که کار‌های بد خود را تکرار کرده؛ یک نوع از بازیکن که دیگر هیچ شکی در مورد کار‌هایش وجود ندارد. حتی حادثه‌ای نا چیز نیز می‌تواند جریمه‌ای سنگین برای او در پی داشته باشد و خدایی نکرده حتی ممکن است بار دیگر حریف را گاز بگیرد. او بازیکنی است که ریسک بالایی درباره آن وجود دارد، زیرا او همواره تنها چند ثانیه با اتمام بخشیدن به فصلش فاصله دارد، اما همچنین او بهترین مهاجم شماره 9 جهان است. بارسا سوارز را نخرید تا او را بازسازی کند، بلکه خرید تا گلزنی کند. هیچ تیمی برای یک پروژه بازسازی 75 میلیون یورو پرداخت نمی‌کند.

در فصل 2013/14 و زمانی که هنوز ال پیستولرو در لیورپول به سر می‌برد، او بهترین نمایش‌ها را در بین مهاجمین چند فصل اخیر لیگ برتر ارائه داد. این مهاجم اروگوئه‌ای، رکورد 0.94 گل زده و 5.5 شوت در هر بازی را به ثبت رساند. به سختی می‌توان رکوردی مشابه او در لیگ برتر پیدا کرد و وقتی به آن 2.4 خلق موقعیت در هر بازی را نیز اضافه می‌کنیم، تنها سرخیو آگوئرو است که در فصول اخیر اندکی به آمار او نزدیک می‌شود. اگرچه به طور قطع می‌توان گفت که تیه ری آنری در فصل 2002/03 آماری بهتر از سوارز داشت.

این اعداد و ارقام آدم را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اما اعداد عدالت را درباره کارهایی که این مرد در زمین انجام می‌داد رعایت نمی‌کنند. در تقریباً هر دقیقه از 33 بازی سوارز در لیگ، او با وقاری خاص در زمین بازی می‌کرد. به نظر می‌رسید که او هر لحظه ممکن است این وقار بشکند، اما او به به ثمر رساندن گل‌هایی باشکوه ادامه می‌داد؛ گل‌هایی که شما دوست دارید تا ابد به خاطر داشته باشید. در برابر نوریچ در آنفیلد او چهار گل از بهترین گل‌هایی که تاکنون مشاهده کرده‌ایم را تنها در یک بازی به ثمر رساند. هر جای زمین و هر طرفی که ضربه می‌زد، توپ تنها و تنها از او اطاعت می‌کرد.

این همان بازیکنی بود که بارسا می‌خواست بخرد. آن‌ها کسی را می‌خواستند که هرگز در زمین دست از تلاش بر ندارد، ریسک پذیر باشد و توپ‌های مرده را به گل تبدیل کند.

سوارز با اشراف بر این موضوع که تا ماه‌ها نمی‌تواند در بازی رسمی برای بارسا به میدان برود، به این تیم پیوست. به خاطر حرکاتش در برزیل، او تا ماه نوامبر نمی‌توانست تیم را همراهی کند. در آن مدت، او احتمالاً مجبور شده ساعات زیادی را به فکر کردن سپری کند. حتی با این که به صراحت گفته نشد، مشخص بود که این مهاجم اروگوئه‌ای به هیچ وجه نباید چنین حرکاتی را تکرار کند. اگر چنین می‌شد، او احتمالاً کل فصل و شاید حتی بیشتر را از دست می‌داد.

بر خلاف انتظارات برخی، او هیچ شیطنتی انجام نداد. او فقط بسیار خوب بازی کرد و بازی کرد. در ابتدا گل‌های زیادی به ثمر نرساند، اما بلافاصله نشان داد که می‌تواند بارسا را به تیمی بهتر تبدیل کند. او پشت سر هم پاس گل می‌داد و در محوطه جریمه طوفان برپا می‌کرد.

مسی به جای هم‌تیمی جدید خود به کناره‌ها رفت و دیری نپایید که گل‌ها از راه رسیدند. هیچ کدام از این گل‌ها زیبا‌تر از گل او در برابر رئال مادرید در نیوکمپ نبود؛ جایی که او ضربه‌ای شگفت انگیز را روانه دروازه کرد تا سرنوشت بازی را رقم بزند. پس از آن، آخرین گل فصل را در مقابل یوونتوس به ثمر رساند تا بارسا سه گانه خود را تکمیل کند.

فصل گذشته برای هوادارن بارسا بسیار ویژه بود، اما شاید اندک چیز‌هایی از تماشای گسترش رابطه و همکاری میان نیمار، سوارز و مسی لذت بخش و خاص‌تر بوده باشد. این فصل MSN حتی عملکرد بهتری نیز دارد و بخش اعظمی از آن به خاطر سوارز است که فرم جادویی آخرین فصل خود در مرسی ساید را بازیافته و حتی از آن بهتر نیز شده است. با احتساب گلی که روز چهارشنبه وارد دروازه خیخون کرد، او اکنون میانگین بیش از یک گل زده و 0.43 پاس گل در هر بازی را به ثبت رسانده است.

سوارز مهمترین عضو حاضر در ترکیب بارسا نیست، اما باعث شده تا این تیم سبکی را ارائه دهد که قبل از ورودش امکان پذیر نبود. او با سرسختی و قاطعیتی بازی می‌کند که حتی تا حدودی نگران کننده است، چراکه این بخش خوب همان جنونی است که برخی اوقات باعث می‌شود او بازیکنان حریف را گاز بگیرد! او بیشتر در زمین در رو به روی دفاع حریف قرار می‌گیرد و از فیزیک بدنیش مانند زره رومی بهره می‌برد. هدف بسیاری از مهاجمین این است که از کانون توجه مدافعان فرار کنند، اما تقریباً عکس این موضوع برای سوارز صحت دارد. به نحوی، ضروری است که مدافعان از حضور او آگاهی داشته باشند، حسش کنند و صدای لرزیدن زمین زیر پایش هنگامی که به آن‌ها نزدیک می‌شود را بشنوند.

حتی بدون گاز گرفتن نیز خوی بی‌رحمانه‌ای در بازی سوارز وجود دارد. سبک بازی او، یقه شما را می‌گیرد و شما را وادار می‌کند به آن توجه کنید. اگرچه، در آن یک نوع ظرافت عجیب و رام نشدنی وجود دارد. او، این گونه فرار‌های عجیب خود را انجام می‌دهد: او از راه خود منحرف می‌شود، خم می‌شود، به خود می‌پیچد، مانند یک اسکیت باز دولا می‌شود، باید بیفتد، اما نمی‌افتد! او فضا‌ها را می‌بیند و می‌بیند که چه اتفاقی برای آن‌ها رخ می‌دهد. در سطحی بصری، او زاویه‌ها، خطوط، نیروی جاذبه و جهت‌ها را بسیار بهتر از ما درک می‌کند. این دانش ذاتی باعث می‌شود که دروازه به اندازه دریا برای او بزرگ شود.

مسی و نیمار شایسته تمجید‌های فراوانی به خاطر دستاورد‌های فعلی و احتمالاً آینده تیم هستند، اما همان گونه که گفته شد سوارز با ثبات‌ترین عضو MSN در این فصل بوده است. او احتمالاً درخشان‌ترین بازیکن بارسا در این فصل نیز بوده و در حالی که فکر نمی‌کنم صحیح باشد که وی را برتر از نیمار یا مسی قلمداد کرد، اما فکر می‌کنم که عادلانه است اگر بگوییم که ارزش‌های او حتی توسط حامیان سر سختش نیز دست کم گرفته شده است.

سوارز، بازیکنی است که هر هفته گل می‌زند، پاس گل می‌دهد، درست رفتار می‌کند و کار‌های زیبا و دیوانه واری از او سر می‌زند.