سعید ایمنی
FCBarcelona.ir

سال گذشته، زمانی که آبی و اناری‌ها پای به دیدار پایانی برابر یوونتوس گذاشتند، قهرمانان تمام لیگهای معتبر اروپایی را شکست داده بودند: منچستر سیتی (قهرمان انگلیس)، پاریس سنت ژرمن (قهرمان فرانسه) و بایرن مونیخ (قهرمان آلمان). در فینال، کاتالانها قهرمان ایتالیا را نیز شکست دادند تا با اقتدار کامل، باشکوه‌ترین قهرمانی تاریخ لیگ قهرمانان اروپا را جشن گرفته باشند. اما امسال داستان متفاوت است، تیمی در فینال است که فرضیه «گوی‌های داغ» الموندو، هر روز در موردش درست‌تر به نظر می‌رسد...

امشب فینال لیگ قهرمانان اروپا، به شکل دردناکی بین دو تیمی برگزار می‌شود که کمتر کسی - جز هوادارانشان - آنها را شایسته قهرمانی می‌دانند. از یک سو اتلتیکو، با فوتبال دوست نداشتنی! دفاعی، خشن و عاری از زیبایی‌های این ورزش، و در سوی دیگر، رئال، حریف همیشگی ضعیف‌ترین تیمهای حاضر! داستان برخورد رئال مادرید با ضعیف‌ترین هر دور، چنان تکراری و کهنه شده است، که الموندو دپورتیوو فرضیه گوی‌های داغ را مطرح کرد؛ گوی‌هایی که در زمان قرعه کشی داغ می‌شوند تا انتخاب کننده را راهنمایی کنند و انتخابهای که تصادفی نیست، چرا که از نگاه آماری، احتمال وقوع چنین قرعه‌ای برای یک تیم، به شکل عجیبی نزدیک به صفر - یعنی غیر ممکن - است!

همه ما می‌دانیم که برای مادریدی‌ها، فقط جامها مهمند، نه اینکه چطور بدست آمده‌اند. در مورد کسانی صحبت می‌کنیم که به پیروزی 11 گله برابر بارسا با مداخله مستقیم ارتش دیکتاتور سفاک اسپانیا، و یا جامهای بی‌ارزش اواسط قرن گذشته در غیبت بزرگان فوتبال افتخار می‌کنند. قطعا اینها امشب - در صورت پیروزی - تا مدتها از اواندسیما صحبت خواهند کرد.

اما تفاوت زیادی است، بین جامهایی که درون زمین فوتبال، با ارائه نمایشهای ناب و بی‌نظیر - آن طور که برای هر فوتبالدوستی و نه تنها بارسایی‌ها، رویایی است - بدست می‌آیند و جامهایی که اتفاقات بیرون زمین فوتبال در آنها نقش اصلی را ایفا می‌کنند.

رئالی‌ها می‌توانند به 10 (یا 11) جام اروپایی خود بنازند، و این واقعیت که 6 تای آنها انقدر قدیمی‌اند که جامهایشان سفالی است (!) را نادیده بگیرند، یا به این باورشان که «کسی به خاطر نخواهد آورد که چه حریفانی را برای کسب قهرمانی شکست داده‌اید» همچنان استوارانه - و البته به ناچار - چنگ بزنند، اما در سراسر دنیا و در طول تاریخ، آنها که فوتبال را به خاطر زیبایی‌هایش دوست دارند - طرفدار بارسا باشند یا نباشند - نه برای سیمئونه هورا خواهند کشید، و نه زیبایی در 11 جام احتمالی رئالی‌ها می‌بینند، همان طور که هرگز دروغهای رسانه‌ای را برای نزدیک کردن بازیکنی معمولی مثل رونالدو به برترین بازیکن تاریخ باور نکرده و تنها، لبخندی نثار این افتخارات تو خالی و بی‌ارزش خواهند کرد... چرا که رسیدن به فینال و قهرمانی، بدون مواجهه با حتی یک تیم بزرگ و با شکست دادن پدیده‌هایی مثل مالمو، شاختار و ولفسبورگ - آن هم به سختی و در آستانه حذف! - تنها ممکن است برای یک مادریدی افتخار قلمداد شود!