منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

کاپیتان سابق بارسا به پیراهن‌های تیم برای فصل بعد، بسیار علاقه دارد و می‌گوید که با نگاه کردن به این کیت‌ها، خاطرات بسیار خوبی برای او از دوران "تیم رویایی" زنده می‌شود.

کاپیتان سابق بارسا، خوزه ماری باکرو، علاقه زیادی به پیراهن‌های جدید تیم دارد - پیراهن‌هایی که به یادبود بیست و پنجمین سالگرد نخستین قهرمانی بارسا در اروپا، از پیراهن‌های تیم رویایی اقتباس شده است. او که در یک برنامه تلویزیونی به همراه پیراهن بارسا با نام خودش، حاضر شد، در این باره گفت: «پیراهن بسیار زیبایی است. البته تنها من را به یاد فینال ومبلی نمی‌اندازد. بلکه خاطراتی را از زمان تازه پیوستنمان به بارسا زنده می‌کند. ما همه جوان بودیم و در کنار هم بزرگ شدیم. آن تیم، تیم بسیار خوبی بود».

او ادامه داد: «سال 1992، سالی بسیار مهم برای باشگاه بود. ما قهرمان اسپانیا و اروپا شده بودیم. مردم، و خصوصا جوان تر‌ها فکر می‌کردند که بردن لالیگا برای ما بسیار آسان بوده است. اما باید بگویم که ما آن جام‌ها را واقعا با زحمت بدست می‌آوردیم».

زمانی که باکرو در سال 1988 از سوسیداد به بارسا پیوست، تیم به طور متوسط هر شش فصل یک عنوان قهرمانی لیگ بدست می‌آورد، و از سال 1974 موفق به کسب آن نشده بود. از آن زمان تا به حال، بارسا هر دو فصل یک بار قهرمان لالیگا شده و توانسته چهار عنوان قهرمانی اروپای دیگر، به آن یک قهرمانی که باکرو و هم‌تیمی‌هایش بدست آورده بودند، اضافه کند.

تغییرات خوب

او می‌گوید: «از زمان پیوستن ما، تغییرات بسیار خوبی اتفاق افتاد. اضافه شدن کومان، استویچکوف و لادروپ، که بهترین بازیکنان خارجی در دنیا محسوب می‌شدند، روحیه تیم را کاملا تغییر داد. یک ضرب المثلی بین هواداران در آن زمان وجود داشت که می‌گفتند: 'به استادیوم برویم و باز هم شکنجه شویم!'، اما ما توانستیم آن را کاملا تغییر دهیم. برد‌های روز آخر و لحظات پایانی بسیاری وجود داشتند که وضعیت هواداران و بازیکنان را تغییر دادند».

یکی از آن گل‌های دقیقه پایانی، گل باکرو به کایزرسلاترن در نوامبر 1991 بود که بارسا را در جام قهرمانی اروپا نگه داشت. بدون آن ضربه سر، ومبلی 1992 هیچگاه اتفاق نمی‌افتاد. او در این باره اینگونه توضیح می‌دهد: «من در جای درستی قرار گرفته بودم و از قضا در زمان درستی به هوا پریدم. اینکه من آن گل را به ثمر رساندم، برایم باعث افتخار است. همه به یاد دارند که در زمان به ثمر رسیدن آن گل کجا حضور داشتند، و این برای من بسیار ارزشمند است».