منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

از هوگو سوتیل در سال 1975 تا کلودیو براوو در سال 2015، همواره ستارگانی از بارسلونا در صحنه بزرگترین مسابقات بین المللی فوتبال آمریکا حضور داشته‌اند. مسابقات قهرمانی فوتبال آمریکای جنوبی، که امروزه با نام کوپا آمریکا شناخته می‌شود، از قدیمی‌ترین تورنومنت‌های - در حال جریان - جهان فوتبال محسوب می‌شود. تابستان امسال، ایالات متحده آمریکا میزبان صدمین سالگرد این رقابت‌ها می‌باشد، رقابتی که در تاریخ نامنظم خود، در فرمت‌های متفاوتی برگزار شده است.

از منظر اف سی بارسلونا، تنها از اواخر دهه 1990 بود که باشگاه عملا در این رقابتها حاضر بود. قبل از آن، معدود آمریکای جنوبی‌هایی که از اقیانوس اطلس عبور کرده بودند، معمولا تنها در جام جهانی برای تیمهای ملی‌شان به میدان می‌رفتند، چرا که کوپا آمریکا اغلب با فصول فوتبالی اروپا تداخل داشت و حضور این بازیکنان را غیر ممکن می‌کرد.

سال‌های اخیر

این مسابقات همواره راه ارزشمندی برای ارزیابی عملکرد و استعداد بازیکنان آمریکای لاتین محسوب می‌شود. در این دوران، بسیاری از بازیکنان آبی و اناری پوش نیز در کوپا، به همراه تیم‌های ملی خود، افتخارآفرینی کرده‌اند. اولین آنها هکتور اسکارونه بود که در سال 1926 چهارمین جام قهرمانی این رقابت‌ها را برای تیم ملی اروگوئه بالا برد و بلافاصله بعد از آن به جمع کاتالان‌ها پیوست. بعد از او، انریکه فرناندز - باز هم یک اروگوئه‌ای - در سال 1935 هدایتگر تیم ملی کشورش در کسب قهرمانی بود.

تیم ملی پاراگوئه اولین جام قهرمانی کوپا آمریکا را در سال 1953 کسب کرد و در آن دور از رقابت‌ها نیز یک آبی و اناری پوش دیگر، یعنی ملانیو المدو، ستاره درخشان و موثر این تیم محسوب می‌شد. پاراگوئه همچنین در سال 1955 نیز دو بازیکن بارسایی دیگر را به خود دید: ایولوگیو مارتینز و هرمس گونزالز. اواریستو نیز در سال 1957 که برزیل تیم دوم این تورنمنت لقب گرفت، در ترکیب این تیم حضور داشت. میگوئل لوآیزا نیز در سال 1959 طی 6 بازی، 5 گل برای پرو به ثمر رساند.

1975؛ آخرین قهرمانی پرو!

آبی و اناری پوش بارسلونا برای اولین بار در سال 1975 در این تورنمنت حضور پیدا کرد. اما فقط این نبود؛ او قهرمان تورنمنت شد! وقتی که پرو در کاراکاس به فینال راه یافت، هوگو استویل اجازه پرواز برای این بازی را دریافت کرد. او با پرواز از فرودگاه خود را به موقع به استادیوم رساند. سایر بازیکنان تیم هنوز مشغول گرم کردن بودند.

اما ارزش این تلاش را داشت! با حضور کرویف و نیکنز، دو ستون خارجی بارسا، استویل به ندرت در طول فصل به میدان رفت و فقط یک گل آن هم مقابل کلمبیا به ثمر رساند؛ یعنی آخرین باری که آرزوی کسب این جام برای پرو محقق شد.

1997 و 1999؛ بارسا و برزیل پشت به پشت یکدیگر

همانطور که ذکر شد، حضور بارسا در کوپا آمریکا از سال 1997 پررنگ‌تر شد. همان سالی که جیووانی و رونالدو - که مدتی بعد به قصد اینتر میلان، بارسا را ترک کرد - در تیم ملی برزیل حاضر شدند. در آن سال، علاوه بر این دو، دیگر بارسایی، روماریو نیز در ترکیب این تیم بود تا برزیل در هر شش بازی مسیر رسیدن به قهرمانی‌اش پیروز شود.

احتمالا می‌توان مطمئن بود که ریوالدو در سال 1999، بهترین عملکرد را در تمام ادوار کوپا آمریکا به نمایش گذاشت؛ عملکردی که برزیل را در پاراگوئه قهرمان این تورنمنت کرد. او همچنین با زدن 5 گل در این شش بازی (در کنار رونالدو)، ارزشمندترین بازیکن این تورنمنت شد تا به منتقدانی که معتقد بودند او در تیم ملی کشورش موثر نیست پاسخ قانع کننده‌ای داده باشد.

در کوپا آمریکای 2001 کلمبیا، دروازه بان روبرتو بونانو تنها نماینده بارسا در این رقابت‌ها بود. علاوه بر او که در ترکیب آرژانتین بازی می‌کرد، سه آبی و اناری پوش دیگر نیز در تیم ملی برزیل حاضر بودند: بلتی، روچمباک و جیووانی. رافا مارکز نیز در کوپای 2001 به همراه مکزیک نایب قهرمان این تورنمنت شد و دو سال بعد به بارسا پیوست!

2004 و 2007: دو برزیلی

فینال برزیل vs آرژانتین، در کوپا آمریکای 2004 لیما به ضربات پنالتی کشید و امید سرمربی برزیل، کارلوس آلبرتو پریرا به آبی و اناری پوش با تجربه تیم خود یعنی رونالدینهو بود. در آن سال آدریانو کریا بومی ایالت کوریتیبای برزیل، با اینکه تنها 19 سال داشت، به مدال طلایی رنگ این تورنمنت دست یافت.

یکی از ملی‌پوشان آرژانتین در آن سال، که در باشگاه ریور پلاته توپ می‌زد و سال‌ها بعد به یکی از ستارگان بارسا تبدیل شد، خاویر ماسکرانو بود. خاویر ساویولا نیز در ترکیب آرژانتین حضور داشت که در آن روزها به طور رسمی بازیکن بارسلونا محسوب می‌شد اما قرضی به موناکو پیوسته بود.

رونالدینهو کوپا آمریکای 2007 ونزوئلا را به علت خستگی از دست داد؛ در آن دور از رقابت‌ها مجددا برزیل در فینال با آرژانتین رو به رو شده بود. این بار هم زرد پوشان پیروز این دوئل تکراری بودند و از همه مهمتر اینکه دنی آلوز - که آن روزها در سویا بازی می‌کرد - گل سوم پیروزی 3-0 برزیل را به ثمر رسانده بود. در جبهه مقابل اما گابریل میلیتو، لئو مسی 20 ساله که بهترین بازیکن جوان تورنمنت شد و خاویر ماسکرانو که آن روزها - درست پیش از پیوستن به بارسا - در لیورپول به سر می‌برد، حضور داشتند.

2011؛ حمله طلایی سوارز

در سال 2011 آرژانتین میزبان این رقابت‌ها بود و مسی، ماسکرانو و میلیتو هر سه بازیکن بارسلونا بودند اما آرژانتین در مرحله یک چهارم نهایی در رویارویی با اروگوئه حذف شد. اروگوئه اما مارتین کاسرس - به طور قرضی از بارسلونا به سویا پیوسته بود - و یک بازیکن ویژه لیورپولی به نام لوئیز سوارز داشت. اروگوئه 15امین جام قهرمانی خود را کسب کرد و سوارز نیز به عنوان ارزشمندترین بازیکن تورنمنت شناخته شد.

آدریانو، دنی آلوز و نیمار جونیور سربازان کاتالانی‌ای بودند که در آن سال در جمع زرد پوشان برزیل حضور داشتند و توسط پاراگوئه حذف شدند. کوپای2011 همچنین سال ناکامی شیلی‌ای بود که در یک چهارم نهایی توسط ونزوئلا حذف شد. دو تا از بازیکنان این تیم (شیلی) نیز بعدها به آبی و اناری پوشان پیوستند.

2015: کلودیو براوو

الکسیس سانچز که در تابستان سال 2014 بارسا را به مقصد آرسنال ترک گفته بود، در کوپا آمریکای 2015 در ترکیب شیلی‌ای حضور داشت که خود میزبان آن دور از رقابت‌ها بود. اما بارسا این بار هم تک ستاره‌ای در جمع قهرمانان داشت؛ کلودیو براوو! کسی که لاروخا را در فینالی برابر هم‌تیمی‌های مسی و ماسکرانو برای اولین بار قهرمان کرد.

در آن سال، لوئیز سوارز به علت محرومیت فیفا قادر به همراهی اروگوئه نبود. نیمار جونیور نیز بعد از تقابل برزیل و کلمبیا در مرحله گروهی، چهار جلسه از حضور در تیم ملی برزیل محروم شد و در واقع ادامه رقابت‌ها را از دست داد. تنها دنی آلوز مانده بود که او هم به همراه برزیل در ضربات پنالتی یک چهارم نهایی، مغلوب پاراگوئه شد.

سایر بازیکنان بارسا که قبل یا بعد از عضویت در این باشگاه در کوپا آمریکا حضور داشتند:

جاسینتو ویلالبا (پاراگوئه، 39)
داگابرتو مول (اروگوئه، 49)
آلسایدز سیلوریا (اروگوئه، 59)
کایتانو ره (پاراگوئه، 59)
خوان سمیناریو (پرو، 56، 57، 59)
روبرتو دینامیتا (برزیل، 75، 79، 83)
دیگو مارادونا (آرژانتین، 79، 87، 89)
خولیو سزار رومرو (پاراگوئه، 79 *، 83، 87)
مائوریسیو پیگرینو (آرژانتین، 97)
خوان رومان ریکلمه (آرژانتین، 99، 07)
خوان پابلو سورین (آرژانتین، 99، 04)
جیووانی دوس سانتوس (مکزیک، 11)