مهدی طاهرخانی / FCBarcelona.ir

فصل برای بارسا تمام شد، تیمی که در چند ساله گذشته نام خود را به عنوان یکی از مولفین فوتبال هجومی - متاعی که حالا حکم کیمیای مستطیل سبز را دارد - مطرح کرده بود، با قبول شکست در برابر منچستر یونایتد پایانی دراماتیک وار را رقم زد. اما شکست شاگردان ریکارد در برابر تیم اول جزیره پر معنا بود.

منچستر نه شباهتی به فصل 98-99 داشت و نه رقابت این دو تیم مصادف شد با رد و بدل شدن 12 گل. فوتبال هم دیگر اقتصادی شده، حتی اقتصادی‌تر از هر مکان دیگری که پیش از این می‌شناختیم. زمانی که بنیتز با تعاریف خودش از فوتبال می‌تواند در عرض چند سال، چهار بار پی در پی خود را به جمع چهار تیم لیگ قهرمانان برساند، یعنی فرمولی وجود دارد که شما هم با تبعیت از ان قادر به خلق چنین رکوردی هستید.


اما چرا بارسا نتوانست به فینال برسد؟
برای پیدا کردن پاسخ این سوال جواب‌های متعددی پیش روی شماست، که اولین گزینه می‌تواند منوط به بحران این تیم و سقوط ستارگانش باشد. اما در مجموع 180 دقیقه نبرد در نیوکمپ و الدترافورد، آیا من یو بهتر از بارسا بازی کرد؟ اگر با چسب تدوین این دو نود دقیقه را در یک فیلم بگنجانیم و آمار را سر راست کنیم، آیا ضعیف‌ترین بارسای ریکارد سزاوار شکست در مقابل یکی از بهترین منچستر‌های سر الکس بود؟

شاید دیگر کسی به این جزئیات نمی‌پردازد و همه مستقیم می‌روند به عددی که اسکوربورد اولترافورد در ساعت یازده و سی دقیقه شب بیست و نهم آوریل نشان داد؛ منچستر یک - بارسا صفر و این پایانی بود بر دوره 5 ساله ریکارد.
دیگر مهم نیست تیم او با تمام زخم‌هایی که بر تن دارد، با همه دردهایی که در طول فصل به جان خرید و حتی بهترین بازیکن سال‌های اخیر جهان را از پیکرش جدا شده دید، پا به دیدار منچستر آماده گذاشت و ایستاده مرد. شاید هم تقصیر حافظه کم ظرفیت تاریخ باشد که خوب و بد‌هایش را فقط از روی نتیجه می‌شناسد و هیچگاه اهمیتی به کیفیت نمی‌دهد؛ که اگر غیر از این بود، رافا بنیتز تئورسین برتر لیگ قهرمانان لقب نمی‌گرفت!

فوتبال دیگر اقتصادی شده و اگر نتوانی به هر قیمتی از سد حریفت بگذری، ؛ن وقت به تو لقب بازنده را خواهند داد و حالا بارسا یک بازنده است.

فرانک ریکارد با بمبی مخرب به سراغ قصری رفت که معمار آن کسی نبود جز خود او. بارسا به فوتبالش وفا دار ماند. حتی سه روز بعد از خلق تراژدی مقابل لاکرونیا، با چهر‌ای که سرخی‌اش را از سیلی وام گرفته بود، رو در روی قرمز پوشانی قرار گرفت که آنها هم از طلایه داران فوتبال ناب محسوب می‌شوند، اما فوتبال دیگر اقتصادی شده و برای برد باید روش‌های دیگری را جستجو کرد.

فرگوسن در تمامی 180 دقیقه به بال‌های کناری خود، پاتریس اورا و هارگریوز اجازه نفوذ به زمین حریف را نمی‌دهد تا آنها از آن جناح ضربه نخورند. حتی سوت‌های ممتد منچستری‌ها در اوائل بازی، قادر نبود یاران این شهر را به جلو سوق دهد. آنها در زمین خود ماندند و منتظر ثانیه‌های طلائی شدند، زمانی مثل شوت ویرانگر اسکولز و یا فرارهای تند و تیز نانی و رونالدو، که این دومی با بازی ضعیفش فاصله بعید خود را با مسی نشان داد.

در فوتبال اقتصادی، شما باید با حداقل‌ها به حداکثر فکر کنید. دیگر چه فرقی دارد که بارسا چه مقدار تملک توپ و میدان را در اختیار داشت، بلکه مهم همان جائی است که تیم شما خوب دفاع کرده و در نهایت با همان یک گل بلیت مسکو را OK می‌کند، به همین سادگی.

شاید در طول تمامی این بیست و سه سالی که فرگی بار‌ها عناوین مختلف را به چنگ می‌آورد اما همیشه - به جز یک بار در فصل 99 - در لیگ قهرمانان یک بازنده بزرگ بود، به این موضوع می‌اندیشید که اشکال کار از کجاست. آنجلوتی در سری A یک با زنده مطلق است اما به سهولت مهمترین جام باشگاهی جهان را به میلان می‌برد. رافا (بنیتز) حتی قادر نیست به مقام چهارمی لیگی برسد که منچستر با بیست امتیاز اختلاف در آنجا لباس قهرمانی را به تن کرده اما همان فرد، در فاصله چند سال یکی از مشتری‌های پر و پا قرص نیمه نهایی و فینال لیگ قهرمانان اروپاست. حالا فرگوسن هم جواب را پیدا کرده و در این بین فصل برای فرانک ریکارد به پایان می‌رسد اما این پایان راه بارسا نبود.

تیمی که نشان داد که حتی در برابر منچستر در خانه حریف قادر است تا آنها را در بیشتر دقایق اسیر فوتبال خود کند، هیچگاه طرفداران واقعی فوتبال هجومی را از دست نخواهد داد. آنها مغلوب تیمی شدند که در بازی رفت و در چهل و پنج دقیقه دوم هیچ کاری نداشت جز دفاع و گل نخوردن و حتی این سناریو به پانزده دقیقه نخست نود دقیقه دوم هم تعمیم پیدا کرد. اما فوتبال دیگر اقتصادی شده، اقتصادی‌تر از آن زمانی که هلند و برزیل علی رغم همه زیبائی‌هایشان هیچ گاه قهرمان جهان نمی‌شدند.

بارسا این بار قهرمان اروپا نشد، چون بازی را خیلی پیش‌تر از اینها باخته بود. جائی که در فصل نقل و انتقالات فریب نام آنری و ابیدال را خورد و در نهایت آن مصدومیت‌های تمام نشدنی‌ای که از جام خوان گمپر شروع شد و سرانجام به پایان رونالدینیو و محو شدن اتوئو منجر گردید.