مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

"لیونل آندرس مسی". این اسم شما را یاد چه کلماتی می‌اندازد؟ نبوغ و استعداد؟ قدرت و توانایی؟ سرعت و شتاب؟ تواضع و تعهد؟ گل و پاس گل؟ جام و قهرمانی؟ یا ...؟ یاد هرچه که می‌اندازد الان مهم نیست. مهم نیست چون او اکنون برای خودش هم مهم نیست؛ مهم نیست چون برای سومین سال متوالی نتوانست آرژانتین را به جام برساند! نه اینکه نتوانست - مگر کاری هست که او نتواند انجام دهد؟ - در واقع نشد! نشد چون تنها حریف مسی "شیلی" نبود، "براوو" هم نبود؛ حریف اصلی مسی هم‌تیمی‌های بودند، او باید با هم‌تیمی‌هایش مبارزه می‌کرد و این کار را طی این سه سال تا فینال به درستی انجام داد، اما دیگر نمی‌شد؛ در فینال نمی‌شد!

البته اکنون قرار نیست به دنبال مقصر بگردیم، آب رفته به جوی باز نمی‌گردد. قرار است از خود کینگ لئو حرف بزنیم. کسی که هیچ عدد و رقمی برایش مهم نیست، کسی که هیچ رکورد و رکورد شکنی‌ای برایش مهم نیست، کسی که برایش مهم نیست از قدرت و توانایی‌اش صحبت کنند یا اینکه بگویند "او هویت رهبری ندارد"، کسی که برایش مهم نیست برترین گلزن تاریخ لالیگا باشد یا اینکه رقیب - ساختگی -‌اش بگوید "من بهترین بازیکن 20 سال اخیر فوتبالم"، کسی که برایش مهم نیست که برترین گلزن تاریخ بارسلونا باشد یا آرژانتین، کسی که برایش مهم نیست در زمین فوتبال خودش گل بزند یا هم‌تیمی‌اش، کسی که جز قهرمانی هیچ برایش اهمیت ندارد. کسی که نمی‌خواهد نایب قهرمان باشد؛ می‌خواهد جز قهرمان چیزی نباشد! کسی که نه توپ طلا، نه کفش طلا و نه هیچ جایزه فردی دیگری برایش مهم نیست جز موفقیت‌های تیمی که در آن بازی می‌کند و این یعنی تواضع و تعهد!

حال این اسطوره که نمی‌توان مثل و مانندی برای او پیدا کرد - که اگر پیدا شد، باید به یابنده آن جایزه نوبل عطا کرد! - شکست خورده است، شکستی که از شکسته شدن مهره‌های کمرش هم دردناک‌تر بود.

آن روز را هرگز فراموش نمی‌کنیم که در دقایق ابتدایی بازی با لاس پالماس مسی مصدوم شد و نفسمان حبس که حال، بی‌مسی چه کنیم!؟ اما فراموش نشدنی‌تر از آن روز هم هست، کدام روز؟ همان روزی که تیزی روی بی‌رحم فوتبال خجالت نکشید و از پشت به او خنجر زد؛ آخر "پنالتی" هم شد معیار سنجش؟ راه بهتری برای درآوردن اشک‌های بهترین بازیکن جهان سراغ نداشتید؟ اشک‌های لئو، برای بارسا نه بلکه برای آرژانتین، برای کشورش، ملتش، هویتش و برای ارق ملی‌اش ریخته شد، که نباید می‌شد، نباید کسی اشک‌های او را می‌دید، حداقل هوادارانش نباید می‌دیدند، این حق آنها نبود!

لئوی عزیز، فدای سرت که نشد، مرد که گریه نمی‌کند. اشک‌هایت را پاک کن و سرت را بالا بگیر! بلند شو و یک بار دیگر تلاش کن، این بار قدرتمند‌تر از قبل! می‌دانیم که سخت است، می‌دانیم که کاسه صبرت لبریز شده است، اما این بار را به خاطر آنهایی که دوستت دارند، نه تنها فوتبالت را، خودت را، برای کسانی که خودت را هم دوست دارند بجنگ، برای کشورت بجنگ!

لئوی عزیز! درست است که جز قهرمانی حق تو نیست، درست است که حق تو بیش از این‌ها بود؛ اما می‌خواهیم این را بدانی که تو همواره برای ما قهرمان بودی، هستی و خواهی ماند؛ چه با جام ملی و چه بی‌آن!