منبع: توتال بارسا
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir



و چرا؟ چرا هواداران بارسا در تمامی دنیا فصل گذشته را یک شکست به حساب می‌آورند؟ منظور از شکست، اتفاقی تراژیک و دردناک نیست. منظور این است که همه ما این احساس را داشتیم که نتوانسته‌ایم در بالاترین سطح خود، ظاهر شویم. که از جهاتی، فصل گذشته نا امید کننده بوده است.

این هزینه گزافی است که ما به خاطر «بیش از حد جام گرفتن» می‌دهیم. باشگاه‌های بسیار کمی در دنیا وجود دارند که کسب لیگ و جام حذفی در یک فصل را شکست بدانند. در واقع، فقط یک باشگاه وجود دارد که در این حالت به ذهن می‌آید و آن هم بایرن مونیخ است. می‌توانستیم رئال مادرید را هم شامل این دسته کنیم، اما به نظر می‌رسد در مادرید، یک جام اروپایی برای هر شکست ممکن دیگری کافی است. بارسلونا و بایرن مونیخ به حدی سطح انتظارات را بالا برده‌اند، که تنها فصلی که با سه گانه همراه باشد، یک فصل موفقیت آمیز محسوب می‌شود. و با این استاندارد، ما مانده‌ایم و فکر در مورد تنها شکست فصل گذشته - باخت به اتلتیکو مادرید در لیگ قهرمانان.

دیگو سیمئونه دوباره این کار را انجام داد. منظور از دوباره، دوباره شکست دادن ما نیست. منظور این است که او، آن هم وقتی همه چشم‌های دنیا بر او بود، بار دیگر نشان داد که قادر است هر خط حمله‌ای را متوقف سازد، و MSN ما هم از این قاعده مستثنی نیستند.

بیشتر چیزهایی که پس از این دیدار (دور برگشت مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان) گفته شد، به خستگی اشاره داشت. با وجود اینکه خستگی در این شکست سهم داشت، اما انصاف نخواهد بود اگر بگوییم این تنها دلیلی است که ما به اتلتیکو مادرید باختیم. اتلتیکو به خاطر اینکه توانست خط حمله ما را متوقف سازد، شایسته تحسین است. و منظور از خط حمله، MSN نیست. منظور، کل تیم است. دیگو سیمئونه تنها به پرس شدید خط حمله ما بسنده نکرد - او شرایطی را فراهم کرد که هر بازیکنی که مسی، سوارز و نیمار نیست، توجه بیشتری نسبت به مسی، سوارز و نیمار به خود جلب کند. این یعنی که همه بازیکنان تیم، حتی تراشتگن، به طرز بی‌رحمانه‌ای تحت پرس سنگین حریف بودند. این مسئله منجر به یک ناتوانی کامل برای بیرون کشیدن توپ از نیمه خودی شد، و این نکته خصوصاً در نیمه نخست کاملاً واضح است.



در دیدارهایی که بارسلونا شدیداً تحت پرس حریف قرار می‌گیرد، داشتن تکنیک بالا، خصوصاً در بازی تک ضرب، بیش از هر زمان دیگری ارزشمند می‌شود. همین موضوع برای قدرت پاسدهی بالا صادق است. ایوان راکیتیچ نقاط قوت بسیاری دارد، اما از این دو بُعدی که مطرح شد، تنها در یکی استاد است. و آن هم اینکه راکیتیچ یک پاسور قهار است، اما تکنیک خارق العاده‌ای بر روی توپ ندارد - او نمی‌تواند سطح بسیار بالایی از خود نشان دهد، وقتی پرس شده و فضای کمی در اختیار دارد. اتلتیکو به طرز بی‌رحمانه‌ای از این نقطه ضعف استفاده برد.

همه ما با این دنباله از بازی تیم، کاملاً آشنایی داریم: پیکه به دنبال یک بازیکن آزاد می‌گردد و راکیتیچ را پیدا می‌کند. راکیتیچ که شدیداً تحت پرس قرار دارد، توپ را با ضربه اول به پیکه باز می‌گرداند. پیکه توپ را به ماسکرانو می‌سپارد و ماسکرانو به پیکه. پیکه به راکیتیچ - و این چرخه تکرار می‌شود. تا اینکه دقیقه 65 بازی از راه می‌رسد و تیم 1-0 عقب است.

و این مسئله باعث می‌شود که فشاری اضافی بر مسی به وجود بیاید، چرا که او مجبور است به عقب برگردد، توپ بگیرد و کمک کند. اما مشکل واقعی که این مسئله به وجود می‌آورد، این است که اینطور به نظر می‌آید که ما داریم با یک بازیکن کمتر بازی می‌کنیم - که دلیلش نقاط ضعفی مانند راکیتیچِ تحت فشار است. مشکل از اینجاست که در چنین موقعیت‌هایی، تعدد بازیکن در خط میانی بسیار مهم است. و از آن مهمتر اینکه، ما فصل گذشته بازیکنی مانند ژاوی نداشتیم که به زمین بیاید و جریان بازی را دستخوش تغییر کند - یک هافبک که بتواند کنترل بازی را به تیم بازگرداند و اوضاع را در زمان آشوب آرام کند و به نظر می‌آید که ما هنوز این جایگزین را در اختیار نداریم. این بدین معنا نیست که راکیتیچ باید فروخته شود، بلکه مسئله اصلی این است که ما باید یک گزینه دوم برای چنین موقعیت‌هایی بر نیمکت داشته باشیم.

یکی از مشکلات ما در فصل گذشته همین نبود جانشین بود. اینجا جایی است که ما باید به انریکه حق بدهیم، چرا که در ابتدای فصل تیم شدیداً با مصدومیت‌های مختلف دست و پنجه نرم می‌کرد و به همین دلیل بازیکنان مجبور بودند که بدون هیچ استراحتی در تمامی بازی‌ها کامل بازی کنند، به این دلیل که جانشینی وجود نداشت. به نظر می‌رسد که انریکه پاسخی دندان شکن برای این مسئله داشته است و در این فصل، بازیکنان زیادی را در خط هافبک به تیم اضافه کرده است. اما، آیا بازیکنی وجود دارد که بتواند به بازی بیاید و مشکلاتی که حریفان ما با بازی فیزیکی و به هم ریختن خط هافبک ایجاد کنند، حل کند؟ دنیس سوارز و آندره گومز بازیکنان جدیدی هستند که در خط هافبک به تیم اضافه شده‌اند و هر دو به طور واضح بازیکنان با استعدادی هستند، اما آیا آن‌ها می‌توانند نقش آن هافبک را برای حل مشکلاتی که در بالا اشاره شد، ایفا کنند؟



آیا انریکه در تلاش است به همان شکلی سمپر را شکل بدهد که ژاوی برای ایفای نقش محوری در تیم شکل داده شده بود؟ آیا واقعاً فصل ما به این دلیل با شکست مواجه شد که خستگی بر ما چیره شده بود؟ این نقطه‌ای تعیین کننده است که انریکه در سومین فصل حضورش در بارسا، به آن وارد می‌شود، و حالا وقت آن است که ببینیم آیا او راه اینکه این تیم را برای کسب تنها موفقیتی که می‌شناسد - کسب سه گانه‌ای دیگر! - رهبری کند، بلد است یا خیر.