منبع: Grup14
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

سخت است که این بازی را یک فرصت سوزی از سوی بارسا ندانیم: اتلتیکو فاصله زیادی با بهترین فرمش داشت؛ اینیستا یکی از آن شب‌هایی را تجربه می‌کرد که حتی با وجود مسی در زمین، بهترین بازیکن تیم است؛ پیکه و ماسکرانو طوری در کنار هم بازی می‌کردند که ما اصلاً به نبود اومتیتی فکر نکردیم؛ سرجی روبرتو با دویدن‌ها و قطع توپ‌های کلیدی‌اش، نقشی فراتر از یک مدافع راست را بازی می‌کرد؛ و راکیتیچ با یک ضربه سر زیبا در انتهای نیمه نخست دروازه اتلتیکو را باز کرد تا نمایشِ هنوز عالی‌اش را کامل کرده باشد. و سپس نیمه دوم آغاز شد.

و سپس موج بدشانسی از راه رسید. یکی از بدترین دیدارهایی، به لحاظ شانس، که از بارسا در دو دهه اخیر به عنوان یک هوادار دیده بودم. و بدترین از زمان دو دیدار رفت و برگشت مقابل چلسی در نیمه نهایی 2012. چیزی که نمی‌توان آن را جز کابوس خواند.



تیم برای چند دقیقه شکننده ظاهر شد و سپس با قدرت خود را برای حمله بازیافت؛ نیمار شروع به ایجاد موقعیت کرد، آندره گومز بازی خوبی در عمق انجام داد و به مشکلات بارسا هنگام بازی در عقب زمین و یا هنگام جلو رفتن، اضافه نکرد، اما ضربه کاری زده شده بود و بارسا نمی‌توانست یک گل دیگر به ثمر برساند - گلی که می‌توانست برخلاف تمام شواهد، تبدیل به شبی خاطره انگیز شود؛ درست مانند شب قهرمانی بارسا در جام حذفی مقابل سویا، چند ماه قبل از این بازی.

یک پرسش وجود دارد که باید از انریکه پرسید و آن اینکه چرا او آلکاسر را به جای توران به میدان نفرستاد و مرد ترکیه‌ای را در جایی بازی گرفت که کاملاً در آن ضعف نشان می‌دهد، در حالی که می‌توانست سرجی روبرتو را در آن قسمت به کار گیرد و درست مانند بازی مقابل لگانس با سه مدافع بازی کند؟ فرصتی از دست رفته برای مهاجم چهارم تیم که خود را اثبات کند، و مطمئناً سود حضور او از ضررش بیشتر بود. و این تنها نکته بازی مقابل اتلتیکو بود که نمی‌توان به شانس ربطش داد.



می توانستیم به فاصله یک امتیازی رئال مادرید برسیم، اما دوباره فاصله سه امتیاز است. هنوز مطمئنم که بدون شانس، رقیب اصلی ما قادر نخواهد بود که تمام طول فصل را در صدر بماند، اما با در نظر گرفتن این نکته که 2016 چطور دارد با آن‌ها رفتار می‌کند و ما چقدر در بازی شب گذشته بدشانس بودیم، امیدوارم که 2017 سال بهتری برای ما باشد.