منبع: Grup14
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

روز چهارشنبه، یکی از اعضای Grup14 با اریک آبیدال دیدار داشت و موفق شد مصاحبه‌ای را با اسطوره بارسا ترتیب بدهد. در این خبر می‌توانید متن کامل این مصاحبه متفاوت را بخوانید.

وقتی در فینال ومبلی 2011 پویول بازوبند را به شما داد، چه احساسی داشتید؟

«لحظه‌ای بی‌نظیر و شگفت انگیز بود. فکر می‌کنم همه می‌دانند اوضاع بیماری‌ام و بازگشتنم به زمین بازی، تا چه حد دشوار بود، و آنچه پویول – البته نه تنها پویول، بلکه کل تیم – برای من انجام داد، که شانس بالا بردن جام را داشته باشم، برایم باور کردنی نبود. این جام قهرمانی لیگ قهرمانان برای من نبود، بلکه برای همه هواداران و خانواده‌ام بود، چرا که آن‌ها بودند که از من حمایت کردند. خوشحالی من برای خودم نبود، برای ان‌ها خوشحال بودم».

بهترین لحظه شما در باشگاه، چه زمانی بود؟

«بهترین لحظه، نمی‌دانم. فکر می‌کنم روز قهرمانی در لیگ قهرمانان در ومبلی، یکی از بهترین لحظات دوران فوتبالی من بود، اما نباید روزی که نخستین قراردادم را در نوزده یا بیست سالگی به امضاء رساندم را، فراموش کرد، چرا که فوتبالیست شدن، رویای من بود. سخت بود اما به هدفم رسیدم. سپس هر روز تلاش کردم تا به هدف‌های جدیدم برسم و جام‌های مختلفی بدست بیاورم».

بعد از بازنشسته شدن، زندگی آسان بود؟

«نه، آسان نبود. من بازیکن فوتبال بودم و هر روز را تقریباً مانند روز قبل گذراندم؛ ما تمرین می‌کردیم، به خانه بر می‌گشتیم، غذا می‌خوردیم و می‌خوابیدیم، اما حالا متفاوت است. من از زندگی فعلی‌ام لذت می‌برم، اما متفاوت است. هر روز صبح باید به همراه دخترانم به مدرسه بروم، مانند قبل نیست، اما باید انجامش بدهم و عاشق این کار هستم. در حال مطالعه هستم تا بتوانم مدرک مدیریتم را بگیرم و به فوتبال بازگردم. از گذراندن زمان در کنار خانواده‌ام لذت می‌برم. کار می‌کنم و در تلویزیون حضور پیدا می‌کنم، چون عاشق فوتبال هستم. وقتی فوتبال بازی کرده باشید، می‌دانید که بازیکنان در درون زمین دقیقاً چه احساسی دارند و می‌توانید توضیح بدهید. گاهی برخی مردم در مورد بازی‌ها حرف می‌زنند، در حالی که هیچگاه فوتبال بازی نکرده‌اند. فضا کاملاً متفاوت است».

نظرتان در مورد فینال یورو 2016 چیست؟

«با سازمان‌هایی مانند یوفا [و قوانینش]، اوضاع متفاوت است. شانس‌های بیشتری وجود دارد. اما حالا ما به پرتغال نگاه می‌کنیم و می‌بینیم که شما نیاز ندارید که خوب بازی کنید، فقط باید ببرید. چه با پنالتی، چه نه، تنها باید پیروز شوید. وقتی ببرید می‌توانید در مسابقات باقی بمانید و پیش بروید. این رقابت است و باید روحیه درستی داشته باشید. فرانسه تورنومنت بسیار خوبی داشت، بدشانس بودند، چرا که اگر جینیاک گل را به ثمر رسانده بود، کار تمام بود. رونالدو به دلیل مصدومیت از زمین بیرون رفت و این یک مشکل برای فرانسه و یک مزیت برای پرتغال بود [می خندد]. پرتغال بدون رونالدو آرامش بیشتری داشت. معمولاً در چنین تیم‌هایی بازیکنان برای رونالدو بازی می‌کنند، اما وقتی او نباشد، اوضاع متفاوت است و استرسی وجود ندارد. اما برای فرانسه، مانند شوک بود، چرا که با خروج رونالدو، ما باید بیشتر می‌جنگیدیم. ببینید گل پیروزی را چه کسی به ثمر رساند، بازیکنی که هیچوقت پیش از این در تورنومنت بازی نکرده بود. فوتبال همین است. وقتی زمانِ شما برسد، چیزی متوقفش نمی‌کند».

بهترین دوست شما در فوتبال؟

«دوربین دارید؟ [می خندد]. شاید ریبری. چرا که در تیم ملی همواره همه بازیکنان اتاق‌های خود را داشتند، و ما همیشه با هم بودیم. ما برای هم فراتر از دوست هستیم. و سپس، البته، دنی آلوز، داستان مرا می‌دانید – او قصد داشت که کبدش را به من اهدا کند؛ اما آن رابطه متفاوتی است. من دوستان بسیار زیادی دارم و همه آن‌ها خوب هستند».

بهترین بازیکن در گذشته، حال و آینده؟

«همیشه مسی؛ اما پس از او، برای من، بکنبائر. او بازیکن بسیار باهوشی بود. و شاید مارادونا – او مهاجم بی‌نظیری بوده است».

نظرتان در مورد اومتیتی چیست؟

«او 23 ساله است و با بهترین‌های دنیا تمرین می‌کند و آینده خوبی در انتظارش است، اما همه چیز به خود بازیکن و انچه در توانش است، بستگی دارد. بستگی به روحیه و اهداف او دارد. او در بهترین باشگاه جهان حضور دارد و در تیم ملی بازی می‌کند و آینده‌اش برای سال‌های طولانی هموار شده است. فوتبال پیچیده است، اما او جایگاه خوبی دارد. او با استعداد و خوش شانس است، و البته فروتن».